Jakiś czas temu zachwyciłam się książką „Pralnia Serc Marigold” Jungeun Yun i na fali tegoż zachwytu postanowiłam sięgnąć po wydaną w tym samym klimacie (notabene pięknie!) „Księgarnię Napojów Księżyca” Seo Dongwon. Liczyłam na to, że i tym razem poddam się magicznej atmosferze i poczuję jak otula mnie opowiadana historia. Nie otuliła, niestety.

Mężczyzna w niebieskich włosach prowadzi niezwykły bar, w którym napoje zawierają w sobie różne opowieści. Są trochę jak książki – barwne i często wielowarstwowe - tyle tylko, że dziwnym trafem potrafią przenieść w miejsca i chwile istotne dla osób, które je wybierają. Spotkać tu można także Księżycową Króliczkę, która chyba sama się zastanawia, co tam tak naprawdę robi i czy mając tak niewielu klientów i przy tak ekscentrycznym właścicielu można liczyć na to, że biznes przetrwa.

Największy problem jaki mam z tą książką jest taki, że niedługo po jej przeczytaniu została mi w myślach tak naprawdę jedynie jej nietypowa aura, dwójka głównych bohaterów i pomysł na fabułę. Goście baru, którzy teoretycznie stanowią ważny element „Księgarni Napojów Księżyca” bardzo szybko rozmyli mi się w głowie. Ich historie nie były wcale nieciekawe, ale odniosłam wrażenie, że koreański pisarz przekombinował jeśli chodzi o sposób ich poprowadzenia. Przez to zamiast poruszających serce emocji otrzymałam coś co było może i efektowne, ale gubiło swoją istotę i to, co naprawdę ważne.  Próbując na przykład teraz przypomnieć sobie poszczególne postaci i to na jakim życiowym zakręcie się znaleźli, musiałam zaglądać do książki, by odpowiednie elementy wskoczyły na swoje miejsce.

Mam takie przeświadczenie, że to jedna z tych książek, która u kogoś innego może wzbudzić więcej uczuć, trafiając w odpowiednie struny. Ja się jednak w niej niespecjalnie odnalazłam  i nie będę ukrywała, że chociaż czytałam ją z takim uprzejmym zainteresowaniem, to niestety nie wynikło z tego nic więcej poza baaardzo ulotnymi momentami delikatnego poruszenia.

„Czyż chwile nie są piękne, bo przeżywamy je tylko raz?” (s. 79)

„Tym właśnie jest przypadek: wydarzeniem, które ma miejsce, bo nałożyło się na siebie kilka możliwych scenariuszy”. (s. 176)

„Dobrze jest coś osiągnąć, nie wkładając w to wysiłku. A jednocześnie nic nie jest tak puste jak tego typu osiągnięcie”. (s. 184)  

Książka, o której wspominam we wpisie