Kiedy Jane Wilkinson w rozmowie z Herkulesem Poirot z wielkim przekonaniem stwierdza, że musi się pozbyć swojego męża, a ten później zostaje zamordowany, to zdaje się to zbyt wielkim zbiegiem okoliczności. Gwoli ścisłości kobiecie chodziło tak naprawdę o rozwód, do którego detektyw miał przekonać lorda Edgware'a, ale i tak jest wystarczająco dużo innych okoliczności, które na wstępie wskazują na jej winę. Czy jednak rzeczywiście sprawa jest tak oczywista?

Kiedy nie do końca wiem, po jaką książkę sięgnąć i już długo przechadzam się przed regałem w poszukiwaniu odpowiedniej lektury (ostatnio bardzo polubiłam ten rytuał), to powieści Agathy Christie są dla mnie pewniakami. Sprawdzam tylko szybko, który tytuł teraz powinnam czytać (od jakiegoś czasu trzymam kolejności według daty wydania) i po chwili już jestem w samym środku kolejnej kryminalnej zagadki. I och! Jak mi z tym dobrze! 

Ale, ale... tym razem poczułam nieprzyjemny zgrzyt, natykając się na dwie lub trzy wzmianki, które moim zdaniem tylko utrwalały krzywdzące stereotypy. Bardzo to niepotrzebne i mam nadzieję, że nie będzie się powtarzało. Poza tym jednak było jak zwykle - angażująca szare komórki zagadka, Herkules Poirot, który stara się ją rozwiązać, błądzący w oczywistościach Hastings i oczekiwanie aż wszystko wskoczy na końcu na swoje miejsce.

Ciekawe, że wąsaty detektyw tym razem po drodze nieco się miota - niby jak zawsze wpada na pewne zależności pierwszy, dostrzegając to, co innym umyka, ale ma się wrażenie, że ta sprawa i dla niego staje się wyzwaniem. I chociaż interesująco było go zobaczyć w takim wydaniu, to ja jednak wolę, gdy przepełnia go pewność siebie i przekonanie o własnej wielkości. Przecież nikt nie potrafi lepiej niż on dotrzeć do sedna zbrodni i wcale mi się nie nudzi czekanie na moment, gdy wykłada karty na stół, objaśniając wszystkie szczegóły.

Mam taką myśl, że "Śmierć lorda Edgware'a" to była dobra powieść i być może za jakiś czas nadal będę pamiętała na czym polegała zagadka i kto okazał się winny, bo całość jest dosyć charakterystyczna. Jednocześnie nie zrobiła na mnie na tyle dużego wrażenia, żebym myślała o niej jako o jednej z ulubionych. Czytałam, główkowałam (tym razem mamy remis - domyśliłam się rozwiązania, ale nie wszystkie wątki umieściłam w odpowiednim miejscu) i nieźle się bawiłam, tyle że nie wyszło to poza pewien standardowy poziom książek Christie.

  Garść cytatów: