Od czasu do czasu trafia się na takich bohaterów, do których niemal z miejsca poczuje się nić sympatii. I ja mam tak właśnie z Florą Steele, którą poznałam przy okazji „Morderstwa w księgarni”. Zagadka kryminalna okazała się dla mnie zdecydowanie za łatwa do rozwiązania, ale wszystko, co działo się po drodze i możliwość spędzenia czasu z Florą sprawiły mi naprawdę dużo przyjemności. Nie minęło wiele czasu i pojawiła się kolejna okazja na spotkanie, co oczywiście skwapliwie wykorzystałam.

To miała być miła wycieczka do okolicznego miasteczka, ale w życiu Flory chyba nie może być zbyt długo zwyczajnie i spokojnie.  Natknięcie się na ciało kogoś, kogo znała uruchamia w jej głowie kołowrotek, którego nie zatrzymają najprostsze wyjaśnienia przyjęte przez policję. Młoda właścicielka księgarni nie ma zamiaru zostawić tej sprawy, a wciągnięcie w nią znajomego pisarza Jacka Carringtona jest bardziej niż oczywiste. Razem przekonają się, że w otoczeniu ofiary było całkiem sporo osób, które można uznać za podejrzane, a jedna z nich zrobi wszystko, by prawda nie wyszła na jaw.

Lubię skomplikowane, mocne kryminały, które trzymają mnie w napięciu, ale okazuje się, że w takich lekkich i zdecydowanie mniej wymagających też się dobrze odnajduję. A właśnie takie pisze Merryn Allingham. Może to kwestia tego, że tak polubiłam główną bohaterkę serii, która jest zdeterminowana, bezkompromisowa, niezwykle rzeczowa i za wszelką cenę chce rozwiązać zagadkę (czasami oczywiście niepotrzebnie się narażając na niebezpieczeństwo), a może klimatu niewielkiego miasteczka i pozornie nieskomplikowanych relacji międzyludzkich. Może także tego, że miło jest, gdy bohaterowie nie są z miejsca wpychani w swoje ramiona, nawet mimo tego, że coś ewidentnie wisi w powietrzu.

„Morderstwo w zimowy dzień” to taka historia, w którą bardzo łatwo było mi wejść i w której po prostu dobrze się czułam. Jak spotkanie i rozmowa z ludźmi, z którymi przychodzi to naturalnie. To ciekawe o tyle, że zawsze szukam w powieściach silnych emocji, a tutaj jestem raczej takim spokojnym obserwatorem, który przez pierwszą połowę książki może się nieco pogłowić nad zagadką, ale w drugiej już ma swój typ i okazuje się on właściwy. Przy pierwszym spotkaniu z autorką bardziej przeżywałam to, że zupełnie mnie nie zaskoczyła, a teraz chyba byłam trochę na to gotowa i dzięki temu aż tak mnie to nie ruszyło. Pewnie, że miło by było dać się zaskoczyć, ale zrozumiałam, że nawet bez tego czuję do książek z tej serii dużą sympatię. I jestem więcej niż pewna, że to nie było moje ostatnie spotkanie z Florą Steele.

„Nie ulegało wątpliwości, że bardzo się zmienił, odkąd po raz pierwszy spotkali się w jej księgarni - być może tak się właśnie dzieje, gdy wspólnie natrafi się na czyjeś zwłoki". (s. 12)

Flora Steele