Mówienie w towarzystwie, że widziało się morderstwo może prowadzić do… morderstwa. Nastoletnia Joyce, która pada jego ofiarą, lubiła jednak koloryzować i teoretycznie nikt nie uwierzył, że to, co powiedziała było prawdą. Ale czy na pewno? Dlaczego więc ktoś  bez żadnych skrupułów utopił ją w wiadrze z wodą i jabłkami, w czasie, gdy trwało przyjęcie dla dzieci? Ariadna Oliver, która pomagała je zorganizować (chociaż to może nieco za dużo powiedziane) postanawia poprosić o pomoc Herkulesa Poirot. Tylko on może odkryć, co właściwie stało się w Wigilię Wszystkich Świętych i kto jest odpowiedzialny za zbrodnię.

Może już o tym wspominałam, ale Agatha Christie to jedna z moich ulubionych pisarek. Dawkuję sobie jej powieści, bo nie spieszy mi się do momentu, gdy przeczytam je wszystkie. Trochę się już jednak za nią stęskniłam, więc cieszyłam się, że po blisko roku znowu mogłyśmy się spotkać. A jednak ta książka mnie zwyczajnie zawiodła, bo chociaż nie brakowało mi ciekawości związanej z rozwiązaniem zagadki, to już wszystko inne było jakby nie do końca na swoim miejscu, jakby ktoś wszedł do pokoju i niektóre rzeczy delikatnie poprzestawiał. I niby na pierwszy rzut oka można dać się nabrać, ale wystarczy uważniej się przyjrzeć (zaczytać), by dostrzec, że coś jest nie tak.

Zabrakło mi tego niepowtarzalnego klimatu, który towarzyszy jej powieściom, tej aury tajemniczości. Jest standardowo zagadka kryminalna i nie przeczę, że zastanawiałam się nad rozwiązaniem, ale ostatecznie nie zrobiło ono na mnie szczególnego wrażenia. Problem miałam też z Poirot, którego bardzo lubię i który jest postacią nie do podrobienia, a w „Wigilii Wszystkich Świętych” wydał mi się zupełnie nieswój, jakby bezbarwny. Gdybym poznała go w takim wydaniu, to chyba zaczęłabym się zastanawiać co w nim takiego wyjątkowego. Poza tym bohaterowie zachowują się momentami dziwnie w obliczu takiej zbrodni, powtarzają się w trakcie rozmów, a cała sprawa jest na siłę przeciągnięta.

Zdziwiłam się też, że autorka pokusiła się o wątek morderstwo dziecka – to u niej, na tyle, na ile na razie znam jej książki, raczej nie jest często spotykane. Nie czynię jednak z tego zarzutu, ot jakoś mi to po prostu nie pasowało do obrazu tworzonych przez nią historii, który mam w głowie. I do którego się przywiązałam.

Nie twierdzę, że „Wigilia Wszystkich Świętych” to totalnie zła powieść, bo mamy ciekawą tajemnicę i dosyć zawiłe śledztwo, w trakcie którego jest okazja do wysilenia szarych komórek. Można się w tym całkiem dobrze odnaleźć. A jednak dla mnie na ten moment to najsłabsza książka Królowej Kryminału, jaką miałam okazję czytać. Zabrakło mi Poirot w Piorot, zabrakło Christie w Christie.

„Zdarza się, że nadgryza się piękne, soczyste jabłko, a tu nagle z miąższu wychodzi robak”. (s. 81)

„- To nie jest do pana podobne, monsieur Poirot. Czyż zwykle nie wystarczają panu własne opinie?
- Tak, wystarczają. Jest jednak bardzo pomocne, jeżeli ktoś, kogo zdanie szanuję, zgadza się ze mną”. (s. 201)