Pamiętam jak pisałam o „Życiu Violette” – poprzedniej powieści Valérie Perrin - że to jedna z tych książek, które trudno jest odmalować słowami, aby trafić w sedno tego, o czym jest i jaka jest. To samo przekonanie towarzyszy mi przy „Cudownych latach” i pewnie dlatego od dłuższej chwili głównie patrzę na leżącą obok książkę, próbując niezgrabnie wyrazić to, co w sobie kryje.

Nina, Adrien i Étienne poznają się w szkole i właściwie niemal od razu stają się nierozłączni. Ich przyjaźń zdaje się jedną z tych, która naprawdę ma szansę przetrwać w dorosłym życiu. Życie jednak ma to do siebie, że pisze różne scenariusze… Lata później w Leśnym Stawie odkryty zostaje zatopiony samochód, ukradziony tego samego dnia, gdy w miasteczku zaginęła młoda dziewczyna. Relacjonowanie tego odkrycia dla gazety przypada w udziale Virginie, która jest rówieśniczką wspomnianej wcześniej trójki i dobrze ich kiedyś znała, mimo że dla nich była jakby niewidzialna.

Długo zajęło mi zrozumienie pewnych powiązań między niektórymi bohaterami, tym bardziej, że autorka odkrywa wszystko bardzo powoli, przeskakując raz po raz między przeszłością, a teraźniejszością. Zanim dotarłam do momentu – mniej więcej w połowie książki - w którym pewne rzeczy wskoczyły na swoje miejsce, kołatało mi się w niej całkiem sporo pytań. I wtedy miałam takie momenty, w których chciałam żeby wszystko poszło szybciej do przodu, wreszcie się wyjaśniło. A trzeba sobie jasno powiedzieć, że u Valérie Perrin wszystko dzieje się niespiesznie, akcja nie gna do przodu i nawet ma się momentami wrażenie utknięcia w czasie. Trzeba się do tego przyzwyczaić i jestem przekonana, że dla niektórych sposób budowania historii może się okazać nużący. Nie ukrywam, że i ja miałam kilka takich momentów, kiedy włączało mi się lekkie zniecierpliwienie, ale nigdy nie na długo i nie na tyle, żebym myślała o odłożeniu książki.

Jest bowiem w książkach Valérie Perrin coś takiego, co właściwie trudno jest opisać, a co robi na mnie wrażenie. Na pewno autentyczność przeżywanych przez bohaterów emocji (często niejednoznacznych) i umiejętność pokazywania rzeczywistości w taki sposób, że czułam się jej częścią. Basen, na którym Nina, Adrien i Étienne spędzali czas, był dla mnie basenem z mojego dzieciństwa; szkolne klasy i korytarze wyglądały tak jak te, którymi sama się przechadzałam; schronisko dla zwierząt, gdzie pracuje Nina było w mojej głowie dokładnie takie jak to, do którego chodziłam wyprowadzać psiaki. Niezwykle żywe i barwne są opisy miejsc, wydarzeń i przeżyć postaci i to jest coś, co mnie w prozie francuskiej pisarki zdecydowanie ujmuje.

„Cudowne lata” to powieść, przez którą nie sposób szybko przemknąć, czekając na wstrząsające zwroty akcji. To zdecydowanie nie jest tego typu książka. Jest kilka tajemnic, które z czasem zostają odkryte, ale całość toczy się raczej niespiesznie; trochę tak, jakby bohaterowie nie chcieli wcale opuszczać lat swojej młodości i konfrontować się z dorosłością, niosącą ze sobą wiele przeszkód. Miałam z tą historią podobnie jak z poprzednią stworzoną przez Valérie Perrin („Życie Violette”) – z jednej strony czegoś brakowało mi do takiego totalnego zakochania i zapomnienia o tym, że nie w każdym momencie czułam się przez nią totalnie porwana i nie wszystkie rozwiązania fabularne mnie w stu procentach przekonały. Z drugiej czułam podskórnie jak na mnie działa, jak trafiają mi do serca różne fragmenty i jak duży ciężar emocji się w niej kryje. Autorka ma w sobie taką wrażliwość, która jest mi bliska i to sprawia, że przymykam oko na krótkie momenty znużenia. W ostatecznym rozrachunku dostrzegam w tej powieści taką delikatność zderzającą się z trudami życia, którą w książkach spotykam nieczęsto. I tym bardziej to doceniam.

„Są wspomnienia, z teraźniejszości i przeszłości, które mają zapach. Gdy zmienia się życie, zmieniają się zapachy”. (s. 9)

„Morze to niebo, które usiadło na ziemi”. (s. 106)

„Étienne nie ufa prawdzie, nie lubi prawdy. Uważa, że prawda potrafi być podstępna. Do prawdy prowadzi wiele dróg, prawda ma wiele odcieni. Nie jest nigdy tak prosta, jak się wydaje”. (s. 386)

„Są książki, które się przegapia, tak jak niektóre spotkania; mija się ludzi, historie, które mogłyby wszystko zmienić”. (s. 417)

„Pozwól czarnym myślom latać ci nad głową, ale nie dopuść do tego, żeby uwiły ci we włosach gniazdo”. (s. 567)