Michael Hjorth, Hans Rosenfeldt, Najwyższa sprawiedliwość [En högre rättvisa], tłum. Maciej Muszalski, Czarna Owca, 2022, 462 strony.

Już dawno nie skupiłam się tak mocno na jednej serii i chociaż nieco obawiam się, że możecie być już znudzeni 😊 kolejnym wpisem o Sebastianie Bergmanie, to takie czytanie tomu za tomem pozwoliło mi wyraźnie bardziej zaangażować się w życie bohaterów stworzonych przez Michaela Hjortha i Hansa Rosenfeldta. I wreszcie nie czułam, że zdążyły mi umknąć z pamięci jakieś szczegóły fabuły, co wcześniej niestety mi  dokuczało. W „Najwyższą sprawiedliwość” weszłam więc niesiona dosyć silną ciekawością związaną z tym, jak zakończyła się część piąta i z nadzieją, że dam się wciągnąć w kolejną kryminalną zagadkę.

Członkowie Krajowej Policji Kryminalnej tym razem będą się mierzyli z serią gwałtów na kobietach i morderstwem jednej z nich. Czy to, że dwie zaatakowane się znały ma znaczenie? Czy sprawca wybrał je przypadkowo, czy może jest w tym wszystkim jakaś prawidłowość? Pewne jest tylko jedno – napaści nie ustają, a na mieszkanki Uppsali i okolic pada blady strach…

Muszę przyznać szwedzkiemu duetowi, że nigdy nie wiem jakiego typu sprawy kryminalnej mogę się po nich spodziewać. Za każdym razem jest zupełnie inaczej, ale też zawsze historia jest niejednoznaczna i złożona. Przyznaję jednocześnie, że początkowo miałam wątpliwości czy tym razem uda się autorom poprowadzić zagadkę w taki sposób, żebym poczuła silne zaintrygowanie, bo początek mnie jakoś szczególnie nie ruszył. Na szczęście im dalej, tym było ciekawiej, kilka tajemnic z przeszłości miało swoje pięć minut, a ja dałam się nawet na końcu zaskoczyć! A to akurat, mimo mojej sympatii do tej serii, nie zdarza się często.

Nie była to może sprawa najbardziej porywająca spośród tych, z którymi już u Hjortha i Rosenfeldta  miałam do czynienia, ale całość spięła się w interesujący sposób. Jeden z elementów uznaję wprawdzie za pewne przeszarżowanie i przesadę, ale jestem też ciekawa jak z tego wybrną następnym razem, bo to wątek wciąż otwarty.

Lubię to, że za każdym razem uczestniczę w nowym śledztwie i ono rozwija się siłą rzeczy na przestrzeni tego konkretnego tomu, ale też że mam  jednocześnie okazję obserwować jak zmieniają się (lub nie zmieniają) bohaterowie, jak rozgrywa się ich życie i że tu kropka na ostatnich stronach nie jest zamknięciem wszystkiego. Czy następnym razem Sebastian Bergman wreszcie się opamięta i jego działania (a nawet momenty szczerości) przestaną być obliczone na uzyskanie konkretnego efektu? Co z Billym, który ewidentnie nie tyle stanął nad przepaścią, co wskoczył w jej ciemną otchłań? Czy Vanja faktycznie odetnie się od tego, co jest dla niej toksyczne i zacznie żyć tak, jak pragnie? Przywiązałam się do postaci stworzonych przez szwedzkich pisarzy i spotkania z nimi sprawiają mi przyjemność.

„Najwyższa sprawiedliwość” porwała mnie trochę mniej niż chociażby dwa poprzednie tomy („Niemowa” i „Oblany test”), ale to szóste spotkanie z Sebastianem Bergmanem i tak dostarczyło mi pozytywnych wrażeń. I wreszcie autorom udało się trochę uśpić moją czujność tym, że ostatnio udawało mi się przewidzieć zakończenia. Tutaj dałam się w pewnym momencie nieco zaskoczyć. Trochę jak niedoświadczony w kryminałach amator, bo można się było tego domyślić, ale cóż – punkt dla nich. Wprawdzie obawiam się jak autorzy poprowadzą wątki związane z bohaterami, bo pewne znaki wskazują na delikatne przegięcia w niektórych kwestiach, ale liczę na to, że wodze fantazji nie poniosą ich za daleko. Daję sobie teraz chwilę oddechu przed kolejnym spotkaniem z Sebastianem Bergmanem (może do tego czasu przestanie być takim dupkiem? 😊), ale pewnie niedługo spotkam się z nim i resztą ekipy ponownie.

„Samotny człowiek.
Miasta były ich pełne”. (s. 101)

Za książkę dziękuję Wydawnictwu Czarna Owca.

[współpraca barterowa]

Sebastian Bergman