Trochę z przymrużeniem oka wspominałam, że być może opowiadanie „Galatea” zachęci mnie do sięgnięcia po jakąś powieść Madeline Miller („Kirke” już długo czeka na regale na swój czas, a „Pieśń o Achillesie” jeszcze niedawno ciągle rzucała mi się w oczy), a okazuje się, że rzeczywiście teraz jestem tego zdecydowanie bliższa.

Amerykańska pisarka sięgnęła po mit o Pigmalionie, który w wyrzeźbionym przez siebie posągu kobiety widział ideał (w przeciwieństwie do otaczających go „nieprzyzwoitych” i „bezwstydnych” prostytutek) i pragnął, by ta ożyła i została jego żoną. Bogini Afrodyta wysłuchała błagalnych próśb mężczyzny i spełniła to marzenie. W historii tej Galatea nie dochodzi jednak do głosu i to zmienia się u Madeline Miller, która, nadając całości współczesny wymiar, narratorką czyni właśnie kobietę. Bohaterka zyskuje charakter, pokazuje swoją siłę i niezgodę na bycie czyjąś własnością i podporządkowanie się woli męża.

Od czasu lektury nie opuszcza mnie skojarzenie atmosfery w tym opowiadaniu z filmami Pedro Almodóvara (widziałam dwa – „Skóra, w której żyję” i „Porozmawiaj z nią”) – na swój sposób fascynującej, ale też w pewnym sensie niewygodnej, niepokojącej, niedopowiedzianej. Dosadnej, ale pozostawiającej przecież pole do interpretacji. 

„Galatea” to króciutka historia (w zaskakująco malutkim formacie), do pochłonięcia na raz i trochę obawiałam się, że przepłynę przez nią zbyt szybko, bez większej refleksji, bo strony właściwie przewracają się same. A jednak to opowiadanie ma coś, co szczególnie lubię – zostawia po sobie takie gryzące uczucie intrygującej opowieści, którą można odczytywać na róże sposoby. Warto ją zgodnie z zamysłem autorki potraktować jako uwspółcześnioną wersję mitu o Pigmalionie, w której wreszcie to Galatea ma szansę zawalczyć o siebie, ale równie dobrze sprawdzi się jeśli się go wcale nie zna i spojrzy na nią jaką na historię (nie)typowej relacji między mężem, a żoną. Krótkie, ale udane było to pierwsze spotkanie z Madeline Miller.

„To głupie, że nie zastanowił się, jak mam być żywa, a jednocześnie pozostać posągiem”. (s. 32)