Stephena Kinga najbardziej lubię w takich powieściach, gdzie króluje mocno niepokojący i mroczny klimat („Misery”, „Lśnienie”, „Worek kości”), natomiast „Baśniowa opowieść” jest dla mnie gdzieś pomiędzy takimi historiami, a trochę lżejszym w moim odczuciu „Instytutem” i bliżej jej chyba do tego ostatniego. Ma elementy, które – jeśli je sobie wyraźnie wyobrazimy – mogą przerażać, ale dla mnie to nie był niepokój, który by mi jakoś mocno doskwierał. Najnowsza historia stworzona przez amerykańskiego pisarza świetnie się za to wpisuje w baśniowy klimat, ale zdecydowanie nie tych opowieści, które mogliśmy słyszeć jako dzieci, a raczej ich brutalniejszych wersji, których być może dorośli woleli nam oszczędzić.

Charlie ma tylko siedemnaście lat, ale za sobą całkiem ciężki bagaż doświadczeń. Nagła śmierć mamy, alkoholizm ojca, który długo nie potrafił sobie poradzić z tragedią – to na pewno odcisnęło na nim piętno. Kiedy chłopak w przypływie chwili składa pewną obietnicę, byle wszystko totalnie się nie rozpadło, nie wie, że jej dotrzymanie będzie go kosztowało naprawdę wiele. Gdy nadarza się okazja, by pomóc jednemu z mieszkańców miasteczka, Charlie się nie waha. A jednak Howard Bowditch nie jest typem człowieka, który ze spokojem przyjmie pomocną dłoń i podziękuje. Jego dom, niesławny pies Radar, ale i on sam raczej nie cieszą zbytnią popularnością, a niektórzy nawet by powiedzieli, że mają w sobie coś niepokojącego. I dom, i pies, i Howard.

Cała historia zaczyna się dosyć niepozornie i minie sporo czasu nim będzie można mówić o jej baśniowej stronie. Jestem przyzwyczajona, że u Stephena Kinga dotarcie do sedna powieści trwa i wymaga cierpliwości. Mi to zdecydowanie nie przeszkadza i tutaj nawet bym powiedziała, że ten okres budowania się relacji Charliego, Howarda i oczywiście Radar miał w sobie jakiś taki niezaprzeczalny urok. I prawdę mówiąc nie chciałam żeby się kończył.

Wiadomo było od początku, że będzie się za tym wszystkim kryło coś więcej i to więcej okazało się już ewidentnie dalekie od codzienności, jaką znamy i pełne niezwykłych wydarzeń. Od razu przyznaję, że świat fantastyki to niezupełnie moja bajka (albo raczej wypadałoby napisać baśń) i tylko raz na jakiś czas zapuszczam się w te rejony. Biorąc to pod uwagę uważam, że całkiem dobrze odnalazłam się w tym wszystkim, co czekało na mnie w „Baśniowej opowieści”. Wprawdzie czytało mi się ją znacznie wolniej niż zakładałam, ale to nie oznacza wcale, że mi się nie podobała lub że się przy niej nudziłam. Może najwyżej nie poznawałam jej z wypiekami na twarzy i łubudującym w klatce piersiowej sercem, ale na pewno nie brakowało mi uczucia ciekawości i przyjemności poznawania historii Charliego, którego bardzo polubiłam.

Mam takie przeświadczenie, że „Baśniowa opowieść” to zupełnie inny Stephen King od tego, który sprawił, że zaczęłam myśleć o nim, jako o jednym ze swoich ulubionych autorów. Nie mam na myśli tego, że w takiej mocno fantastycznej odsłonie się nie polubiliśmy, ale raczej to, że siła rażenia takich historii jest dla mnie zwyczajnie mniejsza. Przywiązałam się jednak do bohaterów i pod koniec nawet mi się w jednym momencie zaszkliły trochę oczy, więc zdecydowanie nie była mi ta historia obojętna. Dałam się w nią wciągnąć i z zainteresowaniem (choć bez wielkiego napięcia) śledziłam kolejne wydarzenia. To było udane spotkanie, ale znowu wracam do myśli, by wreszcie nadrobić więcej starszych powieści amerykańskiego pisarza i odnaleźć w nich tą podskórnie wyczuwalną niepewności i grozę, którą tak lubię.

„Myślę, że czasami dobrze wiemy, do czego dążymy, nawet jeśli na pozór nie zdajemy sobie z tego sprawy”. (s. 139)

„Czas jest wodą, Charlie. Życie jest tylko mostem, pod którym przepływa”. (s. 155)

„(…) poeci mówią o nadziei, że to pierzaste stworzenie. Potrafi fruwać nawet w duszach uwięzionych. Może zwłaszcza w nich”. (s. 436)

„Ten świat jest pełen bólu, nie uważasz? Ileż bólu kryje się w każdym «prawie»”. (s. 441)

„Myślę, że w każdym z nas kryje się mroczna studnia, który nigdy nie wysycha. Pijemy z niej jednak na własne ryzyko. Bo woda z tej studni to trucizna”. (s. 531)

„W całej historii świata – wszystkich światów – nie zdarzyło się jeszcze, by gdybanie naprawiło błędy z przeszłości”. (s. 628)