Nie jestem wielką fanką historii nawiązujących do innych powieści na tej zasadzie, że wykorzystują stworzony w nich główny motyw i są podobne fabularnie, ale kiedy zrozumiałam, że „Daisy Darker” jest ściśle związana z „I nie było już nikogo” Agathy Christie, to wbrew wszystkiemu poczułam jednak ekscytację. Kilka osób odciętych od świata, niepokojąca rymowanka i morderstwo okazało się przepisem na znakomitą zagadkę u Królowej Kryminału i świetnie sprawdziło się też u Alice Feeney.

Od początku czułam się tą współczesną wersją historii zaintrygowana, tym bardziej, że mamy tu do czynienia z dysfunkcyjną rodziną, w której każdy zdaje się mieć jakieś tajemnice i nikomu nie można ufać. Jedyne czego się obawiałam, to że autorka nie będzie wstanie mnie zaskoczyć, skoro wiem, jak to wszystkie rozegrało się u Christie. A jednak przez cały czas nie traciłam zainteresowania kolejnymi wydarzeniami, mimo że byłam przekonana, że któryś pomysłów na rozwiązanie zagadki, jakie po drodze mi się wyklarowały, musi się sprawdzić. I wtedy nastąpił taki twist, że otworzyłam szeroko oczy, w głowie pojawił się kołowrotek myśli i z prędkością światła cofałam się do kilku fragmentów książki, by sprawdzić czy to w ogóle możliwe. I rzeczywiście, dopiero wtedy dostrzegłam to, co wcześniej mi umykało lub wydawało się mało znaczące. Świetna zagrywka, chociaż żeby nie popadać w taki totalny zachwyt, to muszę przyznać, że po tej bombie nie wszystkie elementy układanki i uzasadnienia działania niektórych osób mnie przekonały. 

„Daisy Darker” to wciągająca powieść, w której odcięcie na pewien czas bohaterów od świata i wiszące nad nimi niebezpieczeństwo sprytnie budowały klimat niepokoju i niepewności. Kto zabił i dlaczego? Co oznacza zostawiony w kuchni wierszyk i z której strony spodziewać się ataku? Co sprawiło, że relacje w rodzinie Darkerów na przestrzeni lat tak bardzo się popsuły? Sporo pytań pojawia się w trakcie czytania i niektóre odpowiedzi okażą się zdecydowanie zaskakujące. Inspirowana powieścią „I nie było już nikogo” Agathy Christie na pewno jej nie przebija, ale broni się ciekawym poprowadzeniem akcji, napiętą atmosferą i zaskakującym twistem, którego totalnie się nie spodziewałam. Wprawdzie na niektóre wyjaśnienia, które nastąpiły po nim musiałam przymknąć mocniej oko, ale tak czy inaczej świetnie się przy tej książce bawiłam i zdecydowanie polecam!

„(…) tajemnica posiadania wszystkiego polega na świadomości, że się to już posiada”. (s. 14)

„Niektórzy ludzie piją dla utopienia smutków, inni, by móc w nich pływać”. (s. 30) 

„Przyszłość jest obietnicą, co do której możemy zdecydować, czy jej dotrzymamy. Przeszłość jest obietnicą, którą już złamaliśmy”. (s. 58)

„Spędzamy młodość na budowaniu zamków z piasku ambicji, a potem przyglądamy się, jak życie nanosi piasek zwątpienia na nasze pieczołowicie formowane wieżyczki życzeń i marzeń, aż całkiem znikną”. (s. 66)

Książki, o których wspominam we wpisie