O ile tematyka true crime nie jest mi obca, o tyle akurat o szpitalach psychiatrycznych, w których przebywali i przebywają przestępcy odpowiedzialni za brutalne zbrodnie, wiem niewiele. Pewnie dlatego pomyślałam, że publikacja, która traktuje o jednym z takich miejsc będzie dobrym wstępem do poznania tematu. Tym bardziej, że zdawało się, że „Za murami Broadmoor” stanowić będzie porządnie przygotowane studium tej instytucji i dostarczy mi wielu odpowiednio opracowanych informacji. Nie twierdzę, że nie dostarczyła mi ich wcale, ale prawdę mówiąc jako całość okazała się dla mnie dużym rozczarowaniem.

Jonathan Levi i Emma French poznali Broadmoor od środka i poświęcili na przyjrzeniu się mu wiele lat. Szpital psychiatryczny, który powstał w XIX wieku ma naprawdę bogatą i ciekawą historię i domyślam się, że można by nią  było zapełnić niejedną książkę. Wśród jego pacjentów znajdowali się seryjni mordercy, których czyny do dziś budzą grozę, jak chociażby Peter Sutcliffe (Rozpruwacz z Yorkshire), który został uznany winnym zamordowania trzynastu kobiet.

Wierzę, że ta publikacja miała być wyczerpującym studium nad tym – jakkolwiek by to nie brzmiało – intrygującym miejscem, ale na mnie niestety nie zrobiła dobrego wrażenia. Te dwieście stron to raczej liźnięcie tematu, mimo że poruszone zostaje całkiem sporo ważnych kwestii, między innymi historii, personelu, oddziałów i bezpieczeństwa, (nie)sławnych pensjonariuszy, terapii czy przyszłości Broadmoor. Gdy zerkam na spis treści i to, jak całkiem sensownie została podzielona całość, to dziwię się, że czytając tę pozycję ciągle miałam poczucie chaosu, skakania z tematu na temat, wrzucania myśli, które nie wiadomo do czego właściwie miały prowadzić, bo po drodze gubiła się początkowo zakładana konkluzja. Tak jakby był to zlepek różnych fragmentów, które razem wcale nie stworzyły niestety spójnej całości. Nie zliczę ile razy odnosiłam wrażenie, że kręcę się w kółko, np. po raz kolejny czytając o tym, ilu aktualnie pacjentów przebywa w szpitalu.

Naprawdę ciężko mi się tę książkę czytało i w pewnym momencie chciałam już tylko dotrzeć do końca. Żałuję, bo „Za murami Broadmoor” ma ciekawe momenty i gdyby wszystkie te informacje, które Jonathan Levi i Emma French przez lata zebrali podać w trochę zmienionej, mniej chaotycznej, formie, to ta publikacja mogłaby być znacznie lepsza. Męczyłam się w trakcie czytania i mimo że czegoś o Broadmoor na pewno się dowiedziałam, to książki polecić nie mogę.