Bum! Nagle zostajemy wrzuceni do książki w momencie, gdy Wilde jedzie poznać swojego ojca. I od razu rodzi się wiele pytań, bo przecież przez ponad trzydzieści lat nikt nie miał nawet grama pomysłu na to, skąd kilkuletni chłopiec wziął się na terenie Stanowego Parku Krajobrazowego Ramapo Mountain. Czy teraz wreszcie wszystko się wyjaśni? Jak w ogóle udało się odkryć tożsamość mężczyzny? Czy Wilde nareszcie dowie się kim jest? Oczywiście odpowiedzi nie przyjdą tak szybko, jak być może byśmy chcieli i nie będą wcale oczywiste. Co więcej, to nie będzie jedyny krewny, którego uda się bohaterowi odnaleźć i ten drugi pośrednio zabierze go do świata reality show, który potrafi szybko zrobić z kogoś wielką gwiazdę, ale nie chroni przed bolesnym upadkiem, gdy straci się przychylność fanów.

„Brakujący element” dostarczył mi tego, czego w powieściach Harlana Cobena zawsze szukam – dobrej rozrywki, zagadki, nad którą muszę się nieco pogłowić i zajmującej historii, dzięki której strony przewracają się same, a ja nawet nie wiem, kiedy zrobiło się ich tyle, że zbliżam się do końca. Wprawdzie świat celebrytów i dążenie do sławy za wszelką cenę to nie jest może klimat, który jakoś szczególnie lubię, ale i tak nieźle się w tym odnalazłam.

Wspominałam, że w „Chłopcu z lasu” pojawiły się drobne nawiązania do innych historii stworzonych przez amerykańskiego pisarza. Warto wiedzieć, że w „Brakującym elemencie” ten motyw się powtarza, z tym że tutaj to nawiązanie do innej książki jest dużo mocniejsze. Jeśli więc macie w planach lekturę „Nieznajomego” Harlana Cobena (tytuł spoza jakiejkolwiek serii), to nie czytajcie najpierw drugiego tomu z Wildem, bo możecie sobie zdradzić zbyt wiele. 

Odetchnęłam z ulgą, że „Brakujący element” nie dostarczył mi takiego uczucia niedosytu jak „Chłopiec z lasu”. Tym razem miałam wrażenie, że wszystko, co u Harlana Cobena lubię i czego mogłam oczekiwać jest na swoim miejscu – odpowiednio pogmatwana intryga, która ciekawiła mnie aż do momentu rozwiązania (i trochę nawet zaskoczyła!), skupienie się na historii Wilde’a, czego poprzednio mi zabrakło i to miłe wrażenie, że przez powieść dosłownie się płynie. Gdybym zaczęła ją porównywać szerzej, z ulubionymi powieściami pisarza, to może i nie znalazłaby się w absolutnej czołówce, ale i tak bawiłam się przy niej świetnie.

  Garść cytatów: 

„(…) martw się o to, na co masz wpływ. Jeśli nie masz wpływu, odpuść sobie”. (s. 56) 

„(…) blask sławy jest najjaśniejszy, gdy na ciebie pada, a z czasem tylko niknie”. (s. 126) 

~~*~~
Za książkę dziękuję Wydawnictwu Albatros.