Stephen King, Podpalaczka [Firestarter], tłum. Krzysztof Sokołowski, Albatros, 2021, 512 stron.

Sięgnęłam po „Podpalaczkę” nieco szybciej niż planowałam, głównie dlatego, że zamierzam wybrać się na seans do kina, by obejrzeć film na jej podstawie. Jak można się domyślać po tytule, temperatura w tej historii niejednokrotnie osiąga poziom szalenie wysoki i pewnie dlatego żałuję, że mi zajęło blisko połowę książki, by poczuć wobec niej coś więcej niż tylko letni powiew emocji.

Dwieście dolarów wydaje się całkiem kuszące, gdy nie narzeka się na nadmiar pieniędzy. Tym bardziej, że zarobienie ich nie jest szczególnie skomplikowane – ot, udział w eksperymencie prowadzonym przez jednego z profesorów uczelni. Nic nie może pójść źle, skoro podawany środek jest podobno całkowicie bezpieczny, prawda? Tyle tylko, że zarówno Andy, jak i Vicky odczuwają jego działanie, a co najważniejsze kilka lat później ich córka Charlie będzie dzięki niemu (a może trafniej byłoby napisać, że przez niego) potrafiła siłą woli rozniecać ogień. Zdolność pirokinezy sprawi, że w pewnym momencie jedynym rozwiązaniem będzie ucieczka przed tymi, którzy chcą dziewczynkę wykorzystać do swoich celów.

Zastanawiam się czy ten mój dosyć długi brak silnego zaangażowania nie wynika czasem z tego, że ogólnie tematyka tajnych organizacji w połączeniu z parapsychicznymi zdolnościami nie jest moją ulubioną. I coś w tym pewnie jest, ale z drugiej strony przekonałam się przy okazji „Instytutu” Stephena Kinga, że takie klimaty mogą mi się jednak bardziej podobać. Zakładam więc, że po prostu trudniej mnie do takiej historii przekonać, ale nie jest to niemożliwe.  W przypadku „Podpalaczki” nie udało się to autorowi od razu i chociaż z czasem trochę bardziej się z tą książkę polubiłam, to nie mogę zapomnieć, że nie przyszło mi to szczególnie łatwo. Nie mam tu na myśli, że czytało mi się ją ciężko, bo tak nie było, ale raczej o to, że nie potrafiłam się przywiązać do bohaterów (a kilka dni po lekturze nie mogłam sobie nawet przypomnieć ich imion) i wykrzesać z siebie palącej potrzeby wracania do lektury.

Bardziej niż sam pościg czy nawet to, jak duże są możliwości Charlie, interesował mnie dylemat związany z tym, czy można jej umiejętności określić bardziej jako dar czy może przekleństwo. Od małego bała się swoich zdolności, widząc, że mogą się one wymknąć spod kontroli i wyrządzić wiele złego. Dlatego dziewczynka ma poczucie winy, gdy pojawia się ogień i w ojcu szuka oparcia i potwierdzenia tego, jak powinna postępować. Stephen King sporo miejsca poświęca temu wątkowi, całkiem umiejętnie przypominając czytelnikowi, że mamy do czynienia tylko z dzieckiem, które często czuje się niepewne i zagubione.

„Podpalaczka” to nadal ten Stephen King, którego styl lubię, więc książkę czytało mi się dobrze, ale nie ukrywam, że zabrakło mi większego zaangażowania w fabułę, uczucia troski o losy bohaterów i  silniejszej ciekawości, co wydarzy się za chwilę czy dwie. Nie mogę napisać, żeby wszystko było mi zupełnie obojętne, bo aż tak źle na szczęście nie było, ale  obserwowałam kolejne wydarzenia raczej ze spokojem, bez żadnego napięcia i nie mając  też specjalnych oczekiwań wobec zakończenia – przyjęłam je takim, jakie było. „Podpalaczka” ewidentnie nie rozpaliła mnie emocjonalnie i chociaż z czasem poczułam takie delikatnie tlące się zainteresowanie, to spodziewałam się po tej historii więcej.

  Garść cytatów:

„Łatwo przejmować się ideami, dopóki nie obalają ich solidne dowody”. (s. 251)