Marta Kisiel, Efekt pandy, W.A.B., 2021, 318 stron.

Przekonałam się już przy okazji książki „Dywan z wkładką”, że Teresa Trawna i jej bliscy to mieszanka iście wybuchowa. Raz rozpędzonego kołowrotka wydarzeń mniej i bardziej absurdalnych nie sposób w ich przypadku zatrzymać i w sumie lepiej nawet nie próbować. Można jedynie dać się ponieść temu, co się dzieje. Pierwszemu spotkaniu z bohaterami stworzonymi przez Martę Kisiel nie towarzyszyły może fajerwerki, ale dobrze się bawiłam. Drugie okazało się jakoś mniej absorbujące, chociaż na tempo wydarzeń zdecydowanie narzekać nie mogę.

Babski wypad do spa? Tydzień spędzony na masażach i innych odprężających zabiegach? Totalny relaks i oderwanie od codzienności? Cóż, mogłoby to tak wyglądać, ale gdy chodzi o Teresę, to przecież nie można liczyć na spokój, prawda? I chociaż ona będzie się zapierała rękami i nogami, kiedy na horyzoncie pojawi się potencjalny trup, to przecież nie od dziś wiadomo, że od raz zasianego ziarna podejrzeń i wątpliwości nijak nie można się uwolnić.

Marta Kisiel do poukładanej przy księgowości, ale wybuchowej w innych sytuacjach Tereski, jej ironizującej córki Zoi oraz fanki joggingu i ruchu wszelakiego teściowej dorzuca tym razem jeszcze rodzicielkę głównej bohaterki. A ta jest postacią niewątpliwie barwną, chociaż na mój gust kapkę denerwującą. Wygląda na to, że mieszanie kilku języków może być ciężkie w odbiorze, przynajmniej dla mnie. Na pewno rzuca kobiecina jednak trochę światła na postać Teresy i jej dzieciństwo, co stanowi miły dodatek do całej historii.

Przez „Efekt pandy” przepłynęłam bez żadnych oporów, bo i styl autorki sprzyja energicznemu przewracaniu kolejnych stron, a ja po pierwszym tomie przyzwyczaiłam się już do humorystycznych absurdów, które serwuje Marta Kisiel. Ciągle coś się dzieje – a to jakaś potyczka słowna, a to tajemnicze zniknięcie kobiety z sąsiedniego apartamentu i dziwne zachowanie jej męża. I tylko jakoś tak ta kryminalna warstwa powieści tym razem mnie mocno nie wciągnęła. Nie to, żeby mnie zupełnie cała sprawa nie ciekawiła, ale nie czekałam z niecierpliwością na rozwiązanie. Pod tym względem więcej zaangażowania czułam, czytając „Dywan z wkładką”. Zmęczyło mnie też spotkanie z mamą Tereski (podejrzewam, że Tereskę też, co w sumie stanowi jakieś pocieszenie) i mniej uśmiechów ten tom we mnie wywołał. Było nietuzinkowo, poziom absurdu się zgadzał, ale całość okazała się nie tak przekonująca jak pierwsze spotkanie z serią.

„Czy krążenie w stopach aby na pewno było jej aż tak potrzebne, żeby chciało je się rozwiązywać buty i wiązać raz jeszcze?” (s. 55)