Ahmad od dziecka musi się mierzyć z okrucieństwem i niesprawiedliwością; nie spogląda na konflikt izraelsko-palestyński z boku – on jest w samym środku jego siły rażenia, a ta doprowadza najpierw do makabrycznej śmierci jego siostry, a później aresztowania ojca. Poczucie winy, świadomość nieustannego zagrożenia i odpowiedzialności za całą rodzinę będą się w tym młodym Palestyńczyku przeplatały z niezwykle ścisłym umysłem i ambicją, by osiągnąć coś więcej. 

Tak wiele cierpień spada na głównego bohatera i tak wiele zła widzi on w swojej codzienności, że trudno nie podziwiać jego hartu ducha i dążenia do celu. Ma wsparcie ojca - Baby, będącego w tej powieści w pewnym sensie głosem sumienia i rozsądku, dostrzegającego wyraźnie, że nienawiść do niczego nie prowadzi, a zemsta nie jest odpowiedzią nawet na rozrywające serce wydarzenia. Wiele razy Ahmad zostanie poddany próbom i będzie musiał walczyć ze strachem o siebie i swoich bliskich. Jego losy odrobinę przypominały mi historię indyjskiego matematycznego geniusza Srinivasa Ramanujana, którą kiedyś poznałam przy okazji filmu „Człowiek, który poznał nieskończoność”. Oboje byli niezwykle uzdolnieni i musieli mierzyć się z wieloma uprzedzeniami. 

Mocny jest obraz codzienności ludności żyjącej we wnętrzu wyniszczającego konfliktu prezentowany przez Michelle Cohen Corasanti i trudno pozostać wobec niego obojętnym. Tym bardziej, że różni się on od tego, który prezentuje się zazwyczaj. W „Drzewie migdałowym” nacisk położony został na krzywdy wyrządzane Palestyńczykom i nawet jeśli po obu stronach pojawiają się dobrzy i źli ludzie, to nie da się ukryć, że to Izraelczycy są w tej historii w większej mierze oprawcami. 

Mimo emocji jakie ta pozycja wywołuje, w pewnym momencie miałam poczucie, że autorka zrzuca na barki głównego bohatera za wiele. Z jednej strony potrafię przyjąć, że rzeczywistość może być tak przerażająca i wychodzić daleko poza moje wyobrażenia, ale była chwila kiedy zaczęło mnie to mimo wszystko nieprzyjemnie gryźć. I czułam taki rozdźwięk nie tylko wtedy, kiedy Ahmada spotykała kolejna tragedia, ale też kiedy dla przeciwwagi działo się w jego życia coś dobrego. Gdzieś w tym wszystkim zabrakło balansu, a może zbyt szybko pewne rzeczy się działy, by nie wywoływać wewnętrznego dysonansu i wrażenia, że ta historia przestaje być realistyczna.

„Drzewo migdałowe” to dobry pretekst do zastanowienia się nad tym, jak bardzo niszczy nienawiść i jak wiele można zyskać, wybierając inną drogę niż zemsta. Nie brakuje w tej historii pełnych emocji wydarzeń oraz wyraźnego przesłania i zdecydowanie doceniam, to, co autorka chciała za jej pośrednictwem przekazać. To spojrzenie na drugą stronę medalu jest niewątpliwie wartościowe, ale nie będę ukrywała, że zabrakło mi w tej historii równowagi. Skłoniła mnie ona do kilku refleksji i przypomnienia sobie informacji o konflikcie izraelsko-palestyńskim, ale czułam po niej w pewnym sensie przesyt, jakby ewidentnie było w tej powieści wszystkiego za dużo.

 „Ktoś, kto potrzebuje ognia, będzie chciał go okiełznać”. (s. 38)

„Odwaga – pojąłem – to nie brak strachu, lecz brak egocentryzmu, przedkładanie cudzych interesów nad własne”. (s. 66) 

„Dobre rzeczy utrudniają wybór, złe rzeczy nie pozostawiają wyboru”. (s. 70) 

„Nie możesz cofnąć czasu i zacząć wszystkiego od nowa, ale możesz od tej chwili tworzyć nowe zakończenie”. (s. 130)