Marta Kisiel, Dywan z wkładką, W.A.B., 332 strony.
Tereska Trawna, tom 1.

Teresa Trawny trochę inaczej wyobrażała sobie wyprowadzkę z miasta na wieś. Gdyby chciała podkoloryzować całą sytuację, to mogłaby stwierdzić, że pomysł zrodził się z namiętności, ale rzecz miała się zgoła inaczej, a i nowe miejsce szybko okazuje się mniej urokliwe niż zakładała. Może przymknęłaby oko na pewne braki, ale kiedy w pakiecie z nimi dostaje nieznośnego sąsiada z kosiarką o poranku, wizytę teściowej zarządzającej wspólny jogging i dywan z wkładką w postaci trupa, to chyba może spokojnie stwierdzić, że tego już za wiele… 

Martę Kisiel poznałam przy okazji książki „Nomen Omen”, której nie brakowało lekkości i humoru. Spodziewałam się, że komedia kryminalna w wykonaniu polskiej pisarki zapewni mi kilka godzin rozrywki i wywoła trochę uśmiechu. I właściwie nie mogę stwierdzić, że tego nie zrobiła, chociaż kilka zastrzeżeń wobec niej mam.

Tereska najlepiej odnajduje się w ciszy i liczbach, ale kiedy ktoś ją odpali, to lepiej schodzić jej z drogi; jej małżonek Andrzej to ostoja spokoju i lider w zaczynaniu i niekończeniu różnych rzeczy; syn nazywany Maciejką nie mówi wiele i woli spędzać czas przy komputerze, a córka Zoja jest mistrzynią ironizowania i wymownych spojrzeń. Do rodzinnego obrazka dodać należy jeszcze psa nazywanego Pindzią, a  także teściową, która wpadła z wizytą. Ta ostatnia wcale nie jest z piekła rodem, choć i tak ma w sobie coś takiego, co wyprowadza Tereskę z równowagi. Są jednak w życiu takie sytuacje, kiedy trzeba zewrzeć szyki, a znalezienie trupa zdecydowanie potrafi połączyć. Całkiem kolorowe towarzystwo stworzyła Marta Kisiel i nietrudno sobie każda z postaci wyobrazić, nawet jeśli w tym czy innym momencie mogą się wydawać odrobinę przerysowani. Uznaję jednak, że to taki typ powieści, w którym właśnie tacy bohaterowie są na porządku dziennym. 

„Dywan z wkładką” czyta się w ekspresowym tempie, bo strony właściwie przewracają się same. To jedna z tych książek, przy których można się totalnie zresetować i zrelaksować, o ile oswoimy się ze sposobem opowiadania historii. Można bowiem odnieść wrażenie, że Marta Kisiel momentami trochę za bardzo stara się naładować każdą sytuację humorem i przez to zdarzało mi się czuć przesyt i dostrzegać nienaturalność niektórych scen. Jasne, że całość z założenia jest trochę absurdalna i trzeba się do tego przyzwyczaić, ale wiadomo – jeśli czegoś jest za dużo, to może przeszkadzać. Faktem jest jednak, że garść uśmiechów mi ta książka dostarczyła (jeśli czytaliście, to dajcie znać czy też jesteście z tych, co jedzą placki ziemniaczane z cukrem) i kiedy przymknęłam nieco oko na pewne zgrzyty, to nieźle się przy niej bawiłam. Spodziewałam się więcej - to na pewno – ale jako szybki, niewymagający przerywnik między innymi książkami całkiem dobrze się „Dywan z wkładką” sprawdził.

  Garść cytatów:

„Trzasnęłaby jeszcze drzwiczkami, tyle że były przesuwne i się nie dało”. (s. 99)

„Liczby nie krzywdziły, nie zakradały się po nocach do cudzych domów w celach mniej lub bardziej zbrodniczych ani nie zawijały ludzi w sajgonki”. (s. 192)

„Do niektórych niepowodzeń ludzie bywali w końcu przywiązani równie mocno, co do życiowych sukcesów (…)” (s. 223)

~~*~~
Za przedpremierowy egzemplarz dziękuję wydawnictwu W.A.B.

Tereska Trawna