Arthur Conan Doyle, Pożegnalny ukłon [His last bow], tłum. Ewa Łozińska-Małkiewicz, Algo, 2017, 268 stron.

Wyobrażam sobie, że siedzę w pokoju z Holmesem i Watsonem i patrzę, jak ten pierwszy przegląda gazety w poszukiwaniu ciekawych spraw. To właśnie od jakiejś niepozornej informacji czy ogłoszenia już nie raz rozpoczynała się kolejna przygoda, więc kto wie, czy tak nie będzie tym razem. A może nagle pojawi się jakiś tajemniczy telegram lub do mieszkania na Baker Street 221B wpadnie roztrzęsiony jegomość lub rozemocjonowana dama? Lubię te pierwsze momenty kolejnych zagadek, kiedy nie wiadomo jeszcze zbyt wiele, ale genialny detektyw już potrafi wyciągnąć przydatne dla siebie informacje. Okazji do przyglądaniu się jego działaniom przy „Pożegnalnym ukłonie” miałam sporo, a spotkania z nim zawsze sprawiają mi przyjemność.

Osiem spraw, których szczegóły zdradza niezawodny Watson, to historie zarówno nieco kameralne, jak i takie, których konsekwencje sięgają naprawdę wysoko. Tajemnicza śmierć, makabryczna przesyłka, niepokojący lokator, kradzież planów ważnego wynalazku, choroba Holmesa, nagłe zniknięcie pewnej lady, rodzinna tragedia, szpiegowska intryga. Tak, zdecydowanie sporo się dzieje i nie można narzekać na nudę.

Co ciekawe, mimo że każda historia ma pewne charakterystyczne elementy, to już krótki czas po lekturze musiałam zajrzeć do książki, żeby przypomnieć sobie o czym było to czy inne opowiadanie. Nie wiem z czego to wynika, ale nie pierwszy raz krótsza forma w wykonaniu szkockiego pisarza nie zapada mi w pamięć. Owszem, bawi mnie w trakcie czytania i jest wówczas zajmująca, ale nie w sobie takiej siły, by zostać mi w głowie na trochę dłużej.

Dobrze czytało mi się „Pożegnalny ukłon”, bo przyznaję, że stęskniłam się za bohaterami. Od jakiegoś czasu widzę wyraźnie, że moje przywiązanie do książek Doyle’a nie wynika z wyczekiwania na kolejne kryminalne zagadki, ale na spotkanie z Sherlockiem i Watsonem. Tak polubiłam tę dwójkę, że frajdę sprawia mi przebywanie w ich towarzystwie. Nie oznacza to, że nudzą mnie podejmowane przez detektywa i jego przyjaciela sprawy, bo przyglądam się im z ciekawością, ale jakoś mniej uruchamiają one mojego wewnętrznego detektywa niż robią to na przykład książki Agathy Christie. Cenię sobie wizyty na Baker Street i wracam stamtąd zadowolona, ale jednocześnie świadoma, że nie mam ani takich zdolności rozwiązywania zagadek jak Sherlock Holmes, ani pamięci do szczegółów w opisywaniu spraw jak Watson. 

 Garść cytatów:

„Uwielbiał znajdować się w samym centrum pięciomilionowego miasta, śledząc nitki utkane na wszystkie strony i reagując na każdą plotkę sugerującą nierozwiązaną zagadkę kryminalną”. (s. 52) 

„Życie jest serią lekcji, z których największa dopiero przyjdzie”. (s. 93/94)