Alexandra Tidswell – Lewisville

1.04.2020

Alexandra Tidswell, Lewisville, tłum, Elżbieta Smoleńska, Czarna Owca, 2020, 392 strony.

Martha Grimm wcześnie odkryła, że nie chce spędzić całego życia w małej wiosce, w rodzinnym domu, gdzie bieda i nieustanna harówka idą ze sobą w parze. Ma czternaście lat, kiedy pojawia się jedna z szans na odmianę losu – możliwość chodzenia do szkoły – ale matka szybko przekreśla te nadzieje. Podobnie zresztą jak kilka innych. Minie jeszcze wiele lat, Martha wyjdzie za mąż i urodzi kilkoro dzieci, ale przyjdzie taki moment, gdy przełknięcie kolejnego rozczarowania swoim losem będzie nie do zniesienia. I wtedy, bardzo powoli, coś w jej życiu zacznie się dziać. Tyle tylko, że niektóre decyzje pociągną za sobą naprawdę poważne konsekwencje.

„Lewisville” to powieść, w której nieustannie przewija się pytanie o to, czy warto dążyć do spełnienia marzeń za wszelką cenę i czy, kiedy już ją zapłacimy, naprawdę będziemy szczęśliwi. Główna bohaterka ma w sobie ambicję i tego nie sposób jej odmówić, ale jednocześnie jej wybory sprawiają, że czasami ciężko obdarzyć ją sympatią. Ma w sobie siłę i upór, które są godne podziwu, ale pokusa zupełnie innego życia, zbudowanego po trosze na ciężkiej pracy, ale i na kłamstwie, jest niezwykle silna. Tak bardzo, że wymazuje to, co nie pasuje do aktualnego obrazka, a na myśl o przeszłości czuje jedynie lęk, by nie została ona odkryta.

Alexandra Tidswell oparła swoją powieść na kanwie prawdziwych wydarzeń. Fascynujące musiało być docieranie do dawniej skrywanych tajemnic i tchnięcie życia w tę ciekawą historię. Miałam jednak pewien problem z „Lewisville”. Akcja książki rozgrywa się w latach 1815-1871 i normalnie taka rozpiętość czasowa nie byłaby w ogóle kłopotliwa, gdy nie sposób, w jaki autorka postanowiła opowiedzieć losy bohaterów. Niemal każdy rozdział dzieli przestrzeń kilku miesięcy, a czasem lat, więc trudno było mi zatopić się na dłużej w daną chwilę i wydarzenia, bo kilka stron później wszystko zmieniało się jak w kalejdoskopie. Takie nieustanne przeskoki czasowe wybijały mnie z rytmu i tworzyły wrażenie, że poznaję losy Marthy, jej dzieci i innych osób fragmentami. Kluczowe elementy wprawdzie odkryłam, ale jednak pełen obraz był niedostępny. Wiem, że nie każdemu będzie taka forma powieści przeszkadzała, ale mi było zwyczajnie szkoda, że niektóre momenty nie znajdowały w książce dłuższego rozwinięcia.

Mimo wszystko udało mi się jednak przenieść w XIX wiek i właściwie nie stracić na przestrzeni kilkuset stron zainteresowania losami bohaterów. Nie towarzyszyły temu wprawdzie silne emocje, ale dylematy targające postaciami okazały się dosyć zajmujące. Określone wybory niosą konkretne konsekwencje i ta powieść wyraźnie pokazuje, że nie ma jedynej słusznej drogi – ani pójście za głosem serca, ani kierowanie się rozumem nie dają gwarancji powodzenia i szczęścia. Tak różnie plotą się ludzkie losy, że czasami to, co wydawało się idealnym rozwiązaniem, okazuje się w dłuższej perspektywie porażką. I odwrotnie.

Nie ukrywam, że spodziewałam się po „Lewisville” trochę więcej i może gdyby konstrukcja powieści była inna i całość nie opierała się na ciągłych przeskokach czasowych, to potrafiłabym silniej ją przeżywać. Nie nudziłam się jednak w trakcie czytania, a autorka zdołała mnie przenieść w odległy okres historii, któremu towarzyszyło kilka ciekawych, choć pozostających gdzieś w tle, wątków, jak chociażby kolonizacja Nowej Zelandii. Doceniam ukazanie różnych rozterek towarzyszących poszczególnym postaciom i pozostawienie oceny ich wyborów czytelnikowi. W powieści Alexandry Tidswell się więc nie zakochałam, ale coś dla siebie w niej znalazłam.

Garść cytatów:

„W życiu nie ma czegoś takiego jak szczęście. Trzeba być kowalem własnego losu”. (s. 89)

„Samotność jest łatwiejsza, bo przynajmniej nikogo się nie zawiedzie”. (s. 313)

~~*~~

Za książkę dziękuję wydawnictwu Czarna Owca.

[Kasia]

12 komentarze

Wioleta Sadowska 1 kwi 2020, 22:14:00
Umiarkowana recenzja, ale wstępnie jestem zainteresowana lekturą tej powieści.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Ew1 kwi 2020, 23:00:00
Trochę zastanawiają mnie te przeskoki czasowe, o których wspominasz. Ale myślę, że dam szansę książce mimo paru wad. :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Agnieszka (koczowniczka)2 kwi 2020, 11:40:00
Mnie akurat przeskoki czasowe nie przeszkadzają, a o dziewiętnastym wieku czytać bardzo lubię, choć denerwuje mnie, że wtedy kobiety niewiele miały do powiedzenia. Akcja, jak rozumiem, toczy się w Nowej Zelandii? :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Agnieszka Kaniuk2 kwi 2020, 16:30:00
Jeśli będę miała szansę przeczytać tę książkę, to myślę, że z niej skorzystam. 😊
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Naćpana Książkami2 kwi 2020, 16:56:00
Nie słyszałam o niej i jeszcze się nad nią zastanowię.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Beata N.2 kwi 2020, 18:58:00
Te przeskoki czasowe to coś, co i mi mogłoby przeszkadzać. Zwłaszcza jeśli naprawdę zainteresowałyby mnie losy bohaterów. Naturalne jest, że wtedy chce się poznać jak najwięcej szczegółów z ich życia... Cóż, pewnie autorka miała dobry powód, żeby napisać to właśnie tak, ale rozumiem zarzuty;)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi