Beth O’Leary – Współlokatorzy

9.06.2019

Beth O’Leary, Współlokatorzy [The Flatshare], tłum. Robert Waliś, Wydawnictwo Albatros, 2019, 432 strony.

Pierwsze co wspominam, gdy myślę o książce „Współlokatorzy” to to, że często się przy niej uśmiechałam. Jest coś takiego w tej historii, że zupełnie nie przeszkadzała mi przewidywalność wydarzeń – tak zwyczajnie cieszyłam się zatopieniem w losach głównych bohaterów i nawet łapałam się na tym, że nie chciałam, by to był już koniec. A do ostatniej strony dotarłam szybko, bo to jedna z tych powieści, gdzie kartki przewracają się niemal same.

Leon umieszcza ogłoszenie o wynajęciu mieszkania, a dla Tiffy atrakcyjna cena jest niezłym argumentem, by się nad nim zastanowić. Oferta jest niecodzienna, bo będą dzielili jedno lokum (i łóżko), ale o różnych porach. Przy tak przemyślanym układzie współlokatorzy nigdy właściwie nie powinni się ze sobą spotkać. Mieszkanie razem jednak tak czy inaczej zbliża ludzi, szczególnie, gdy przez zostawiane sobie wiadomości zaczynają poznawać się coraz lepiej…

Tiffy to taki kolorowy ptak, któremu były chłopak podciął skrzydła. Koniec związku wydaje jej się końcem świata, ale tak naprawdę są rzeczy, których przez długi czas nie dostrzegała. Lubi swoją pracę w niszowym wydawnictwie, ale nie przekłada się ona na jakąś szczególną finansową stabilność. Leon pracuje w hospicjum jako pielęgniarz i jest oddany pacjentom. Zmaga się jednak ze sprawą przebywającego w więzieniu brata. Jego związek wydaje się dosyć udany, ale czasami czuje, że z pewnymi sprawami jest sam. Oboje wzbudzili dużo mojej sympatii i pewnie dlatego tak łatwo dałam się wciągnąć w ich codzienność.

Właściwie wiadomo czego można się po takiej historii spodziewać, ale kiedy jest ona napisana tak, że nie sposób się od niej oderwać, to brak wielkich zaskoczeń zupełnie nie przeszkadza. Jest tu dawka humoru, która wywołuje uśmiech, są bohaterowie, z którymi chce się spędzić trochę czasu, jest kilka dających do myślenia i ogrzewających serce momentów. Niby nic poruszającego do głębi, a jednak działa. Beth O’Leary w swoim debiucie pokazała, że potrafi bardzo zgrabnie posługiwać się piórem, ożywiać nietuzinkowe postaci i wykreować wciągającą od pierwszej do ostatniej strony opowieść.