Klaus Hagerup, Lisa Aisato – O dziewczynce, która chciała ocalić książki

7.04.2019

Klaus Hagerup, Lisa Aisato – O dziewczynce, która chciała ocalić książki [Jenta som ville redde bøkene], tłum. Iwona Zimnicka, Czarna Owca, 2019.

Klausa Hagerupa poznałam przy okazji lektury książki „Magiczna Biblioteka Bibbi Bokken”, którą napisał w duecie z Josteinem Gaarderem. To była przyjemna historia i po części dlatego skusiłam się na kolejne spotkanie z norweskim autorem. Nie bez znaczenia był też fakt, że po prostu uwielbiam opowieści, w których książki odgrywają ważną rolę, a po „O dziewczynce, która chciała ocalić książki” zdecydowanie można się było tego spodziewać.

Anna za chwilę skończy dziesięć lat i bardzo się tego momentu boi, bo to dla niej kolejny krok ku starości, która budzi w niej lęk. Tymczasem jednak na jej drodze stanie ważne wyzwanie – dowie się, że książki z biblioteki, których nikt nie czyta są niszczone! A co z bohaterami, którzy zamieszkują ich stronice? Próba ich uratowania będzie tylko wstępem do spotkania z pewną wyjątkową książką…

Trafił mi do serca pomysł, w którym główna bohaterka chce ratować książki, bo sama miałam taki czas, kiedy odwiedzając bibliotekę wybierałam powieść, która wydawała mi się zapomniana przez czytelników (muszę koniecznie do tego zwyczaju wrócić!). To była okazja do sięgnięcia po tytuły zupełnie mi nieznane i odkrywania historii i poznawania bohaterów, na których pewnie w innym przypadku bym się nie natknęła. Dlatego też trochę żałuję, że Klaus Hagerup w pewnym momencie przeskoczył z tego pomysłu na fabułę na nieco inny – również dosyć ciekawy, dający do myślenia i z morałem, ale już mniej mnie poruszający.

Od początku do końca zachwyciłam się za to ilustracjami autorstwa Lisy Aisato. Nie wiem jak odebrałyby je dzieci, ale w mój gust zdecydowanie trafiły i już kilka razy przeglądałam „O dziewczynce, która chciała ocalić książki” właśnie dla nich. Pięknie jest ta książka wydana, a w przypadku takich publikacji ma to dla mnie szczególne znaczenie.

Klaus Hagerup pokazuje w wymyślonej przez siebie historii nie tylko miłość do książek głównej bohaterki, która mnie ujęła, ale także to, że strach przed pewnymi rzeczami da się okiełznać. To zdecydowanie wartościowa lekcja. Nie ukrywam jednak, że chyba większe emocje wzbudziłaby we mnie ta opowieść, gdyby autor rozwinął wątek ratowania bibliotecznych książek – to on bowiem szczególnie trafił mi do serca, a w pewnym momencie niestety ustąpił miejsca innemu. Tak czy inaczej miło spędziłam czas przy lekturze, zachwyciłam się cudnymi ilustracjami i przez chwilę poczułam więź z Anną, która nie chciała, by bohaterowie książek i ich historie odeszły w zapomnienie.