Michael Hjorth, Hans Rosenfeldt – Ciemne sekrety

29.01.2019

Michael Hjorth, Hans Rosenfeldt, Ciemne sekrety [Det fördolda], tłum. Alicja Rosenau, Czarna Owca, 2016, 488 stron.

Sebastian Bergman, tom 1.

Naprawdę dużo dobrego słyszałam o serii kryminalnej z Sebastianem Bergmanem w roli głównej, więc mimowolnie nastawiłam się na pełną emocji lekturę. Pierwsze dwie strony od razu mnie zaintrygowały i jeszcze mocniej podkręciły oczekiwania, ale przy kolejnych stu towarzyszyły mi dosyć letnie uczucia. Ot, historia się rozwija, coś się dzieje, ale żeby jakoś mocno porywało? Niekoniecznie. Wystarczyło jednak trochę cierpliwości i więcej zaufania wobec Hjortha i Rosenfeldta, by okazało się, że „Ciemne sekrety” to powieść przemyślana i bardzo sprytnie skonstruowana. Taka, przy której po dotarciu do ostatnich stron czuje się, że wszystko jest na swoim miejscu. Ja w każdym razie tak właśnie czułam.

Matka zgłasza zaginięcie szesnastoletniego syna, ale miejscowa policja niespecjalnie spieszy się z rozpoczęciem jakichkolwiek działań. Próba naprawienia tego błędu i ściągnięcie Krajowej Policji Kryminalnej niewiele daje, bo dosyć szybko okazuje się, że sprawa zniknięcia Rogera zamienia się w sprawę jego morderstwa…

Sebastian Bergman jest postacią, która może niektórych irytować. Wkurza swoimi działaniami i tekstami niemal wszystkich dookoła, więc nie dziwne, że i czytelnik może nie zapałać do niego sympatią. Ja nie muszę lubić głównego bohatera, bo dla mnie najważniejsze jest, by nie był mi obojętny. Nie oznacza to, że Bergman jakoś wybitnie działał mi na nerwy – raczej z zaintrygowaniem obserwowałam jego poczynania i starałam się nie oceniać go zbyt pochopnie. Nie usprawiedliwiam jego podejścia w wielu sytuacjach, ale na pewno nie jest to postać jednowymiarowa, czyli cham i egoista, który ma zdecydowanie za wysokie mniemanie o sobie. Dostrzegam w nim więcej i jestem ciekawa, jak autorzy nim pokierują. I właściwie nie chciałabym, żeby jakoś mocno go utemperowali, bo dzięki niemu ta seria może się wyróżnić.

Bergman to psycholog policyjny, który od dłuższego czasu nie zajmuje się już wyjaśnianiem zbrodni. Angażuje się jednak w zabójstwo Rogera, chociaż wcale nie dlatego, że wspaniałomyślnie chce pomóc w ujęciu mordercy. Prawdę mówiąc przez sporą część czasu widać, że nie ma ochoty jakoś mocno pomagać śledczym (chyba, że jest okazja, żeby się powymądrzać) i trochę brakowało mi pokazania jego umiejętności zawodowych. Mam nadzieję, że w kolejnych tomach szybciej się nimi wykaże.

Hjorth i Rosenfeldt sprytnie lawirują pomiędzy różnymi scenariuszami wydarzeń. Podejrzanych po drodze pojawia się co najmniej kilku i każdy z nich mógłby być zabójcą nastoletniego Rogera. Były nawet takie momenty, kiedy wydawało mi się, że widzę, w jakim kierunku to wszystko zmierza i trochę obawiałam się pójścia po najmniejszej linii oporu w rozwiązaniu. Na szczęście niepotrzebnie się martwiłam. Chociaż na to, kto jest zabójcą wpadłam kilka chwil przed jego ujawnieniem, to uważam, że szwedzki duet naprawdę świetnie to wszystko rozegrał. Lubię, gdy wszystko wskakuje na swoje miejsce, a jednocześnie nie jest zbyt oczywiste i przewidywalne jeszcze na długo przez końcem.

„Ciemne sekrety” nie od początku zapowiadały się na tak dobry kryminał i prawdę mówiąc przez pewien czas myślałam, że ta powieść nie spełni dosyć wysokich oczekiwań, które jej postawiłam. Teraz wiem jednak, że Hjorth i Rosenfeldt piszą tak, jak lubię – z rozmysłem prowadzą fabułę i chętnie podsuwają fałszywe tropy, sporo miejsca poświęcają bohaterom i ich życiu i stawiają na zakończenie, które zgrabnie pasuje do wcześniejszych wydarzeń. Mam nadzieję, że kolejny tom będzie równie dobry, a jeśli zakończenie dodatkowo totalnie mnie zaskoczy, to będę więcej niż naprawdę usatysfakcjonowana.

Garść cytatów:

„- On na pewno nie jest mordercą!

- Nikt nie jest, póki kogoś nie zamorduje”. (s. 92)

„W piekle przecież nic się nie zmienia.

To była właśnie definicja piekła.

Nieustanne męki”. (s. 171)

„Tajemnice bardzo ciążą i trzeba je dźwigać samotnie”. (s. 185)

„W naturze człowieka leży ustanawianie hierarchii. Gdy tylko znajdziemy się w grupie, musimy wiedzieć, gdzie stoimy i co należy czynić, żeby się utrzymać na swoim poziomie albo wspiąć się wyżej. Mniej lub bardziej wyraźnie. Mniej lub bardziej wyrachowanie”. (s. 202)

~~*~~

Za książkę dziękuję wydawnictwu Czarna Owca.

Sebastian Bergman

[Kasia]

12 komentarze

Alicja S.29 sty 2019, 21:32:00
Kryminały lubię, więc chętnie przeczytam. Aktualnie jestem w trakcie lektury ,,Nie jestem potworem" i coraz bardziej się wciągam :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Wioleta Sadowska 29 sty 2019, 22:18:00
Te fałszywe tropy - to uwielbiam w kryminałach. Rewelacyjne pierwsze zdjęcie.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Ervisha30 sty 2019, 21:05:00
"podsuwają fałszywe tropy" samemu rozwiązując zagadkę można się pogubić i trzeba pogłowić ;)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Dominika S.31 sty 2019, 14:32:00
Wydaje mi się, że mam tę książkę w swoich zbiorach, wiec cieszę się, że oceniłaś ją pozytywnie. Swoją drogą, ciekawe czy autorom kryminałów kiedykolwiek znudzi się kreowanie bohatera na przemądrzałego i niezbyt sympatycznego.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Niekulturalna Kasia1 lut 2019, 14:17:00
Świetne zdjecia <3 Uwielbiam taki klimat!
A ksiązka jakoś niekoniecznie mi leży.
Są takie kryminały, które wołają do mnie: Weź mnie i przeczytaj!
Ale to nie jest jeden z takich, więc odpuszczam :D
Pozdrawiam ciepło :)
Kasia z niekulturalnie.pl
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Księgozbiór Kasiny18 lut 2019, 22:32:00
Czyli taki można powiedzieć majstersztyk kryminału:)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi