Anna Kulka-Dolecka – Wyjrzeć przez okno

11.01.2019

Anna Kulka-Dolecka, Wyjrzeć przez okno, Fundacja Hospicyjna, 2018, 208 stron.

Pamiętam jak mocno poruszyła mnie „Zorkownia” Agnieszki Kalugi, gdzie autorka dzieliła się swoimi doświadczeniami z wolontariatu w hospicjum. Jej wrażliwość mocno trafiła mi do serca, a spojrzenie na pomaganie innym wzbudziło wiele ciepłych uczuć. „Wyjrzeć przez okno” Anny Kulki-Doleckiej również dotyka tematyki hospicyjnej, ale zupełnie inna jest sytuacja, inny bagaż doświadczeń i inna forma dzielenia się myślami. Emocje w czasie czytania też towarzyszyły mi nieco inne, chociaż niektóre teksty i w tym przypadku dosyć mocno przeżywałam.

„Wyjrzeć przez okno” to zbiór artykułów, które Anna Kulka-Dolecka na przestrzeni kilku lat napisała do kwartalnika „Hospicjum to też Życie”, opatrzonych dodatkowo fragmentami rozmowy autorki z redaktorką Magdą Małkowską. Książka ta jest więc czymś więcej niż tylko przedrukiem publikowanych wcześniej tekstów, chociaż to one stanowią jej główną oś.

Ania jako opiekun rodzinny i mama dziecka chorego na poważną chorobę genetyczną pisze o sprawach różnych – z jednej strony niekoniecznie tylko i wyłącznie o codzienności opieki nad synem, ale z drugiej tak czy inaczej z nią związanych, bo trudno ukryć, że diagnoza zdeterminowała w dużym stopniu życie jej i jej rodziny. Nie znajdziemy tu na pewno tekstów obliczonych na wywołanie jak najsilniejszych emocji, chociaż paleta tych, o których pisze autorka jest naprawdę szeroka. Będzie o szczęściu w nieszczęściu, o potrzebie odpoczynku i zatrzymania się na chwilę, o komunikowaniu się z innymi, o kryzysie, o sile czerpanej z ludzi, o hospicjum, a nawet o bieganiu. A to tylko kilka z dwunastu refleksji nad różnymi kwestiami.

Czuje się, że w tekstach autorki łączy się jej doświadczenie jako opiekuna rodzinnego, mamy chorego dziecka i osoby, która jest z wykształcenia psychologiem. Nie ukrywam, że nie wszystkie teksty z tej publikacji trafiły do mnie równie mocno (były na przykład drobne momenty, gdy robiło się nieco podręcznikowo), ale każdy z nich niewątpliwie niesie ze sobą jakąś wartość. Dla mnie szczególnie poruszające były te, gdzie Anna Kulka-Dolecka odkrywała więcej siebie, swoich myśli i uczuć. Dlatego ścisnęło mnie w gardle, kiedy czytałam na przykład o tym, jak wiele znaczy dla niej wsparcie hospicjum, jak trudno było wpuścić kogoś „obcego” do domu, jak mogłoby wyglądać jej życie, gdyby stworzyć z niego krótki film i kto byłby w nim bohaterem. Warto to sprawdzić i zastanowić się też nad oknami w swoim życiu.

Garść cytatów:

„Najważniejsze, by pootwierać okna w swojej głowie, a czasami to one pozamykane są najszczelniej”. (s. 17)

„Chodzi o to, żeby nie czekać, aż zdarzy się coś szczególnie pozytywnego, ale aktywnie poszukiwać radości w najdrobniejszych okruchach życia”. (s. 31)

„Decyzja o działaniu to decyzja o życiu”. (s. 60)

„Człowiek uczy się na czymś prostszym radzenia sobie w sytuacjach trudniejszych”. (s. 189)

~~*~~

Za książkę dziękuję Fundacji Hospicyjnej.

[Kasia]

10 komentarze

Wioleta Sadowska 11 sty 2019, 22:09:00
Przyznam, że nie czytałam "Zorkowni" i właśnie przypomniałaś mi o tej książce. Na taką tematykę muszę mieć odpowiedni nastrój.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Alicja S.11 sty 2019, 22:29:00
Ciężka tematyka, musiałabym mieć odpowiedni nastrój żeby ją przeczytać
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Agnieszka Kaniuk12 sty 2019, 15:28:00
Jako psycholog ,osoba niepełnosprawna i osoba, której na sercu leży choroba
drugiego człowieka, bardzo chcę przeczytać tę książkę.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Dominika S.13 sty 2019, 14:34:00
Nie ukrywam, że raczej unikam tego typu publikacji, ponieważ zbyt mocno mnie obciążają psychicznie. Oczywiście zdaję sobie sprawę, że to pewnie brzmi śmieszni, bo cóż mają powiedzieć ludzie chorzy oraz ich bliscy, ale taka jest prawda. Wiem, że po lekturze tego typu byłabym przygnębiona przez bardzo długi czas.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Aleksandra: Naturalnie Minimalnie13 sty 2019, 19:33:00
w 100% książka dla mnie, chętnie zobaczę jak autorka wiąże przez Ciebie wspomniane wątki. To niezwykle trudny temat, jednak wart rozpowszechniania. Jako przyszły psycholog odbywam staże w przeróżnych miejscach. W tym w hospicjach, szpitalach, fundacjach dla osób z chorobą onkologiczną - więc cierpienie ludzkie nie jest mi obce, wręcz namacalnie mam z nim styczność. Mimo trudności i wielu obaw, naprawdę niesienie pomocy ludziom potrzebującym uskrzydla a co najważniejsze - daje niezwykle do myślenia. Dlatego taka publikacja jest niezwykle wartościowa. Mam cichą nadzieję, że wiele osób po nią sięgnie - zwłaszcza po Twojej recenzji. Pozdrawiam serdecznie! Dołączam do grona obserwatorów :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi