Harlan Coben – Nie odpuszczaj

25.10.2018

Harlan Coben, Nie odpuszczaj [Don't let go], tłum. Andrzej Szulc, Albatros, 2018, 400 stron.

Nie zachwycam się książkami Harlana Cobena tak, jak przed laty – pewnie dlatego, że teraz wbijają mnie w fotel nieco inne powieści, a poza tym wyraźniej dostrzegam pewne schematy, którymi często posługuje się autor. To mi jednak zupełnie nie przeszkadza czerpać z lektury sporo przyjemności i traktować ją nieodmiennie jako dobrą rozrywkę. „Nie odpuszczaj” mnie pod tym względem nie zawiodło.

Minęło już kilkanaście lat od kiedy Leo i Diana zginęli na torach kolejowych, a chociaż życie toczy się dalej, to Nap Dumas nadal nie do końca pogodził się ze śmiercią brata. Może gdyby miał pewność co wydarzyło się tej tragicznej nocy, może gdyby jego dziewczyna Maura nie zniknęła w tamtym czasie, zostawiając go z tym samego – wtedy byłoby mu łatwiej to wszystko sobie poukładać. Kiedy po tylu latach i to w kontekście morderstwa pojawia się ślad jego ukochanej, Nap wie, że musi zrobić wszystko, by odkryć prawdę.

Lubię Cobena za to, że w jego książkach naprawdę łatwo jest mi się zaczytać. Jedna strona, druga i zanim się obejrzę jestem już w środku akcji i główkuję jak poskładać wszystkie elementy zagadki, by na końcu nie dać się zaskoczyć. Tym razem autorowi tylko częściowo udało się utrzeć mi nosa, ale jakoś mocno nad tym nie ubolewam, bo po drodze jak zwykle miałam sporo frajdy. I chociaż w kontekście zbrodni, która zwykle pojawia się na kartach powieści, nie zabrzmi to może zbyt dobrze, ale nie ukrywam, że jego sposób pisania zwyczajnie mnie odpręża.

Z tą lekkością, z jaką zatapiam się w powieściach autora, wiąże się też pewien minus – fabuła zwykle nie zapada mi w pamięć na dłużej i podejrzewam, że „Nie odpuszczaj” nie będzie tutaj wyjątkiem. Bohaterowie są na tyle wyraziści, by dobrze się śledziło ich poczynania, ale nie mają w sobie iskry, która by sprawiła, że będę o nich myślała długo po lekturze.

Jest wartka akcja i jest kilka wątków, które z czasem się zazębiają – dzięki temu strony właściwie same się przewracają. Nie ma jakiejś głębokiej refleksji (chociaż pewne życiowe prawdy mają tu swoje pięć minut) i ogromnego napięcia, ale nie brakuje ciekawości dotyczącej rozwiązania zagadki. Od Harlana Cobena oczekuję zawsze zajmującej rozrywki i dokładnie to - również tym razem - dostałam.

Garść cytatów:

„Kiedy obchodzi się żałobę, wiadomo przynajmniej, czego się trzymać. Co zostaje kiedy żałoba mija?” (s. 77)

„Echa przeszłości są ledwo słyszalne, ale nigdy do końca nie milkną”. (s. 88)

~~*~~

Za książkę dziękuję Wydawnictwu Albatros.

[Kasia]

11 komentarze

Agnieszka Kaniuk25 paź 2018, 22:04:00
Czytałam i dla mnie, ta książka jest genialna. 😊
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Alicja S.26 paź 2018, 09:01:00
Muszę sięgnąć w końcu po książki CObena, bo wstyd, że jeszcze żadnej nie czytałam...
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Ervisha26 paź 2018, 12:45:00
Coben.... nie jest to autor który zdobył moją sympatię - mojej Mamy również nie ;/
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Czytoholik.pl26 paź 2018, 19:00:00
Ja także nie zachwycam się książkami Cobena tak jak kiedyś, ale to zawsze świetna rozrywka. Historia Napa Dumasa całkiem mocno przypadła mi do gustu. I w pełni Cię rozumiem, że tak łatwo przychodzi Ci zaczytać się w powieściach Cobena. Znam to z autopsji ;)
W końcu się ogarnąłem i też opisałem moje odczucia po lekturze "Nie odpuszczaj". Teraz na kilka miesięcy odpoczynek od Cobena, ale pewnie po kilku miesiącach znów zatęsknię ;)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Sylwia (nieperfekcyjnie.pl)28 paź 2018, 17:46:00
W tym roku miałam zapoznać się z twórczością Cobena, ale rok się kończy, a ja na pewno nie znajdę już czasu na jego powieści. Może w następnym roku?
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi