Arne Dahl – Bezdroża

29.04.2018

Arne Dahl, Bezdroża [Inland], tłum. Maciej Muszalski, Czarna Owca, 2018, 398 stron.

Sam Berger i Molly Blom, tom 2.

Nie bardzo sprawdziły się moje podejrzenia co do kolejnej części serii o Samie Bergerze i Molly Blom, które miałam w głowie po lekturze pierwszego tomu („Pustkowia”). Ani to dobrze, ani źle – nie znajdziemy w książce „Bezdroża” odpowiedzi na wszystkie pytania, które zostały po poprzedniej powieści i to budzi niedosyt, ale za to Arne Dahl wrzuci nas w wir nowej sprawy. I chociaż zaangażowanie się w tę historię trwało u mnie trochę za długo, to Sam i Molly tworzą na tyle ciekawy duet, że ostatecznie nie żałuję tego spotkania.

Komisarz Deer otrzymuje list, który wielu uznałoby za wymysły wariatki lubującej się w teoriach spiskowych. Pewną kobietę ktoś szpieguje i zdecydowanie chce jej zrobić coś złego. Deer pewnie nie zwróciłaby na tę sprawę większej uwagi, gdyby nie umieszczona w wiadomości wzmianka o zabójstwie matki z dzieckiem sprzed lat – dochodzeniu, w którym brała udział z Samem. Czy na pewno skazano wtedy właściwego człowieka? Berger znajduje się w domu opieki w Lindstrop, ale poza swoim imieniem i nazwiskiem pamięta niewiele. Z jednej strony próba ucieczki i ściganie przez Säpo, a z drugiej obóz gdzieś na szwedzkim biegunie niedostępności, mnóstwo śniegu i załamanie nerwowe – nie jest łatwo się w tym wszystkim połapać, a to właśnie Sam razem z Molly mają nieoficjalnie pomóc Deer w rozsupłaniu dawno zamkniętej sprawy morderstwa.

Zauważyłam już, że Arne Dahl uwielbia na początku tak namieszać w fabule, że właściwie nie wiadomo którego wątku się złapać, żeby dotrzeć do odpowiedzi. To powinien być atut powieści i częściowo rzeczywiście tak jest, ale nie ukrywam, że w tym poplątaniu trudno mi się było odnaleźć, a także poczuć się na tyle zafascynowaną tajemnicami, żebym z wypiekami na twarzy przewracała kolejne strony. Początek był wprawdzie klimatyczny, ale mimo to nie mogłam się w „Bezdrożach” zaczytać. Pewne jest jednak, że u Dahla trzeba być bardzo czujnym, bo pojawia się taki moment, w którym początkowe założenia zostają wywrócone do góry nogami i trzeba wtedy pamiętać elementy, które wcześniej być może nie wydawały się tak ważne. I właśnie mnie więcej w takiej chwili zaczęłam bardziej cały zamysł doceniać i śledzić kolejne wydarzenia ze zdecydowanie większym zainteresowaniem.

Sam i Molly działają ramię w ramię, ale zdecydowanie nie wiedzą o sobie wszystkiego; Deer korzysta z ich pomocy, ale czy nie kryje się za tym jakiś jej własny interes? Ani czytelnik nie ufa poszczególnym postaciom, ani oni nie ufają sobie w pełni. To ciekawa perspektywa, szczególnie jeżeli chodzi o główny duet.

Mam z książką „Bezdroża” w pewnym sensie problem. Dosyć długo trwało zanim się w niej zaczytałam, ale później podobało mi się kilka twistów fabularnych. Samo zakończenie nie zrobiło jednak na mnie wielkiego wrażenia, a o kolejnej części, gdy się ukaże, nie myślę z jakąś dużą ekscytacją. Sam Berger i Molly Blom to bohaterowie, którzy mnie intrygują i nie chciałabym się z nimi rozstawać, ale na razie ta seria pozostaje dla mnie tylko niezła.