Jørn Lier Horst – Felicia zaginęła
12.12.2017
Jørn Lier Horst, Felicia zaginęła [Felicia Forsvant], tłum. Milena Skoczko, Smak Słowa, 2017, 352 strony.
William Wisting, tom 2.
Moje drugie spotkanie z komisarzem Williamem Wistingiem było
w dużej mierze podobne do pierwszego – towarzyszyłam mu przez kilkaset stron,
obserwując jak metodycznie prowadzi śledztwo i z zainteresowaniem czekałam na
to, jaki będzie finał, ale całość nie zdołała mną wstrząsnąć i sprawić, że kolejna
sprawa, z którą musiał się zmierzyć, utkwi mi w głowie na dłużej. Może poza ogólnym
zarysem i paroma szczegółami, ale to okaże się za jakiś czas.
Tym razem Wistinga zastajemy na polu golfowym, gdzie
pojawiły się tajemnicze kręgi w trawie, ale zanim wysłucha on teorii o UFO już
będzie musiał zająć się innym zadaniem – w trakcie prac budowlanych znalezione
zostaje ciało kobiety. Odkrycie zbrodni sprzed lat zbiegnie się w czasie ze
zniknięciem dwudziestokilkuletniej Amalie. Dziewczyna przeżywała trudny okres
po śmierci ojca i zmaganiach z chorobą matki, więc początkowo sprawa zaginięcia
wygląda na jedną z wielu tego typu. Ale wiecie jak to jest – wszystko okaże się
bardziej skomplikowane niż się na początku wydawało i to w więcej niż jednym
przypadku.
Jørn Lier Horst umiejętnie myli tropy i podsuwa wskazówki,
które sprawiają, że wszystkim po kolei przyglądałam się nieufnie. Każdy mógł
być winny, więc w swoich podejrzeniach nie oszczędzałam nikogo. To lubię w
kryminałach – cień pada po trochę na każdego, więc na ma się pewności, w kim
jest najwięcej mroku. Autor nieco pospieszył się mimo to z podrzucaniem
niektórych elementów zagadki, bo dosyć szybko naprowadziły mnie one na rozwiązanie jej części. Trzeba mu jednak oddać, że potrafi bawić się z czytelnikiem, dając mu
odczuć, że już mamy rozwiązanie tuż przed nosem, by w ostatniej chwili zmienić
kierunek i pokazać, że jeszcze nie odkrył wszystkich kart. Rozwiązanie sprawy przyjęłam
raczej spokojnie, bo chociaż nie mam do niego większych zastrzeżeń, to
nie mogę też napisać, żeby wzbudziło we mnie jakieś ogromne zdumienie - pewnie
dlatego, że moje myśli wokół podobnego scenariusza krążyły już wcześniej.
Lubię postać Wistinga za to, o czym wspominałam w „Kluczowym świadku” – jest zupełnie zwyczajnym facetem i nie towarzyszy mu to, z czym
zazwyczaj mamy do czynienia w przypadku śledczych – bardzo poważne problemy osobiste,
mroki przeszłości, ewentualnie walka z uzależnieniem. Nadal utrzymuję, że to
miła odmiana, ale przyznam, że byłam nieco rozczarowana, że Jørn Lier Horst
niespecjalnie mocno skupił się na jego portrecie psychologicznym, a to jest
coś, na co zwracam szczególną uwagę. Nie poznałam Williama lepiej, a jego kreacja
momentami wydawała mi się nieco płaska, przez co mimo sympatii nie czuję się z
nim jakoś szczególnie związana. Mam nadzieję, że zmieni się to w kolejnych
tomach.
„Felicia zaginęła” to całkiem udana kontynuacja serii, ale
powieści brakuje pazura, który by sprawił, że stanie się czymś więcej niż tylko
miłą kryminalna rozrywką. Czekam na więcej.
Garść cytatów:
„Na dnie wszystko wygląda inaczej niż na powierzchni”. (s.
234)
William Wisting
~~*~~
Za książkę dziękuję wydawnictwu Smak Słowa.
![[Kasia]](http://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAVVfQa5bous3LQLybcH1UujfDGxXYqdeaAoVuRtZwIrUxDD9cwVhNIBvRlxM7_lN8SbSmuOqM5X9BFnXwsi5NnJohY1yfZr2-vpJdLQNbm0PqVp8rqzdGCZoOU6C8ZQ/s220/72610487_3238162386210904_4679040103585153024_n.jpg){kind=avatar}
17 komentarze
Twórczość Horsta mam w planach, żałuję, że nie miałam jeszcze okazji poznać jego książek :)
OdpowiedzUsuńWiesz, teraz jest na to nawet lepszy czas, bo pojawiają się tomy od początku serii, a wcześniej były wydane tylko te późniejsze :)
UsuńJa już mam kolejną część. Będę ją niebawem czytać.
OdpowiedzUsuńU mnie też się Wiolu pojawiła, pewnie sięgnę po nią już po nowym roku :)
UsuńWiele dobrego czytałam o twórczości autora, więc chętnie ją poznam.:)
OdpowiedzUsuńAgnieszko, bardzo się cieszę :) Zapowiada się przyjemna seria :)
UsuńCały czas się zbieram, żeby przeczytać kolejną powieść Horsta (bo do tej pory przeczytałam tylko jedną), ale jakoś nie wychodzi. Ale mam zamiar do niego wrócić, bo również polubiłam postać głównego bohatera :)
OdpowiedzUsuńMyślę, że Horst spokojnie poczeka aż poczujesz, że to jest właśnie ta chwila na lekturę :)
UsuńPlanuję zapoznać się z tą serią. Jestem jej coraz bardziej ciekawa. ;)
OdpowiedzUsuńCieszę się, że będzie okazja do porównania odczuć po czytaniu :)
UsuńSeria zaciekawia. Myślę, że to książka dla mnie :)
OdpowiedzUsuńRozejrzę się za pierwszym tomem :)
UsuńSuper, mam nadzieję, że dostarczy Ci trochę wrażeń :)
UsuńSzkoda, że autor nie pogłębił postaci komisarza. Ja też zwracam uwagę na portrety psychologiczne (i jeszcze na opisy tła). Sama intryga to dla mnie za mało. :)
OdpowiedzUsuńPorządny portret psychologiczny to jest to :) Wisting kreowany jest na zwyczajnego faceta i to jest fajne, bo zazwyczaj śledczy mają masę problemów, ale jednak brakowało w tym jakiejś głębi.
UsuńHorst na razie kojarzy mi się z lekką kryminalną rozrywką, ale zobaczymy co będzie dalej :)
Fakt, seria o Wistingu nie skupia się na psychologii komisarza, ale biorąc pod uwagę kolejność wydawania jej w Polsce, to chyba plus - jakbym miała poznawać od środka opowieść o bohaterze, dostałabym szału. :)
OdpowiedzUsuńW sumie racja, trudno byłoby obserwować jakie zmiany w nim zachodzą :))
UsuńZapraszam do dyskusji i dziękuję za każde pozostawione słowo :)