Georgia Hunter – My mieliśmy szczęście

5.12.2017

Georgia Hunter, My mieliśmy szczęście [We were the lucky ones], tłum. Barbara Szelewa, Czarna Owca, 2017, 557 stron.

Historie, które związane są z II wojną światową poruszają mnie jakoś szczególnie. Nie jest to jednak jedyny powód, dla którego „My mieliśmy szczęście” tak bardzo do mnie trafiła – to po prostu pełna nieprzerysowanych emocji powieść, którą czyta się ze ściśniętym sercem, a czasami nawet ze łzami w oczach.

Dla Georgii Hunter napisanie tej książki musiało być zadaniem niezwykle trudnym, bo przy jej tworzeniu sięgnęła do prawdziwych losów swojej rodziny. W przededniu drugiej wojny światowej rodzina Kurców mieszka w Radomiu i nie wie jeszcze z jak wielkimi wyzwaniami przyjdzie mierzyć się jej członkom tylko dlatego, że są Żydami. Dobrze im się wiedzie, mają piękne mieszkanie, kultywują swoją tradycję, a przede wszystkim są dla siebie podporą i ostoją, bo więzi rodzinne znaczą dla nich niesłychanie wiele. Wojna odbiera im wszystko – przede wszystkim poczucie bezpieczeństwa i pewność co do losów swoich bliskich.

Sol i Nechmana, Selim, Mila i ich mała córeczka Felicja, Genek i Herta, Jakub i Bella, Halina i Adam, Adi – to tylko część osób, które na kartach tej powieści poznajemy. Zadziwiające jest w jak wielu różnych kierunkach potoczyło się ich życie w latach wojny – zarówno w sensie geograficznym, jak i przeżytych doświadczeń. Zdaje się jakby członkowie rodziny Kurców poznali wiele różnych odcieni tego czasu zagłady – od prześladowań, przez wywózkę do gułagu, aresztowanie, wojenne zmagania na froncie, zamknięcie w getcie i przede wszystkim codzienność życia zarówno na okupowanych terenach, jak i na emigracji. Niezależnie od tego, naprzeciw czego każde z nich musiało stanąć, zawsze towarzyszyła temu chęć chronienia najbliższych. Śmierć deptała im po piętach, czasami w ostatniej chwili umykali z jej rąk, a innym razem musieli dźwigać ciężar świadomości na temat tego, co spotkało innych – czasami nieznajomych, innym razem bliskich sercu.

Stwierdzenie, że wojna zmienia człowieka wydaje się przesycone banałem, ale szalenie wyraźnie widać to po ludziach, których losy opowiada autorka. Chociażby Mila – młoda matka, w której opieka nad malutką córeczką jeszcze do niedawna wzbudzała bezradność, w obliczu wojny odnajduje w sobie takie pokłady siły i odwagi, że trudno ukryć podziw. I tak jest nie tylko w jej przypadku – dla każdego kolejny dzień jest wyzwaniem i to takim, w którym stawką niejednokrotnie jest życie.

„My mieliśmy szczęście” porusza jako świetnie napisana i pełna emocji powieść, ale za serce szczególnie ściska myśl o tym, że to nie są tylko wymyśleni bohaterowie, których Georgia Hunter ożywiła na kartach swojej książki. To członkowie jej rodziny, a chociaż wielu z nich miała okazję poznać tylko z opowieści oraz gromadzonych i analizowanych przez wiele lat źródeł, to myślę, że udało jej się zbliżyć i siebie, i mnie jako czytelnika do Kurców oraz pokazać ich siłę i wolę przetrwania. Takie historie zapamiętuje się na dłużej, takie książki bez wahania polecam.