Gabriel García Márquez – Miłość w czasach zarazy

20.11.2017

Gabriel García Márquez, Miłość w czasach zarazy [El amor en los tiempos del colera], tłum. Carlos Marrodán Casas, Muza, 2014, 494 strony.

Miałam w głowie pewne wyobrażenie historii, która zawarta została w książce „Miłość w czasach zarazy”, ale nie było ono tak naprawdę poparte niczym więcej poza skojarzeniami poczynionymi przede wszystkim ze względu na tytuł. Kiedyś poznany opis fabuły ulotnił się z pamięci, a przed samą lekturą nie chciałam do niego wracać, obawiając się, że zdradzi mi zbyt wiele. Czytanie rozpoczęłam z niejasnym przeświadczeniem, że oto spotkam w tej bestsellerowej powieści bohaterów, którzy będą walczyli o swoją miłość bez względu na przeciwności losu i kto wie – może nawet z narażeniem życia. I po raz kolejny (zdarzyło mi się to już na przykład przy „Wichrowych Wzgórzach” Emily Brontë) poczułam się zaskoczona, że wszystko tu toczy się zgoła inaczej niż się spodziewałam.

Doktor Juvenal Urbino dopiero co musiał zmierzyć się z samobójstwem przyjaciela i skrywanymi przez niego tajemnicami, a już śmierć zapukała także do jego drzwi. U schyłku życia Fermina zostaje wdową i wtedy niczym cień, który towarzyszył jej niemal przez całe dorosłe życie, staje przed nią dawny narzeczony Florentino Ariza, zapewniając ją o miłości, która nie zniknęła z jego serca przez ponad pół wieku czekania. Kiedyś, po trwającym jakiś czas zauroczeniu, odrzuciła jego uczucia, ale on nadal żyje nadzieją, że ich losy się ze sobą splotą.

Gabriel García Márquez nie pokazuje miłości prostej, oczywistej i idealnej i nawet w trakcie czytania zastanawiałam się czy w ogóle wierzę, że to, co Florentino czuł do Ferminy, czy ona do swojego męża (i on do niej) można było w ogóle tak nazwać. Ariza niby tak mocno ją kochał, a jednak przez jego łóżko przewinęło się kilkaset kobiet. Można uznać, że w namiętności, w namiastce uwagi szukał zapomnienia, ale przecież wśród tych wielu znajomości były i takie, które poruszały w nim coś więcej niż chęć zaspokojenia żądzy. Już bardziej prawdopodobne uczucie dostrzegałam w relacji Ferminy i Juvenala. Małżeństwo niezawarte z miłości, przeżywające wzloty i upadki, ale z czasem pełne zrozumienia i trwałe. Przekonania jednak i do nich nie miałam, bo gdy już myślałam, że widzę w tej historii nici prawdziwej miłości, to działo się coś, co kazało mi zastanowić się czy to nie jest jedynie przyzwyczajenie lub zwyczajna ułuda.

Dziwna jest miłość u Marqueza – pozbawiona lukru, momentami bardzo gorzka i niosąca więcej niepewności i smutku niż szczęścia. Tylko czy miłości do drugiej osoby można być pewnym? Czy to, co kiedyś wydawało się czymś niezniszczalnym i niezachwianym nie może z biegiem czasu zblednąć? A może to właśnie trwałość – czy to w małżeństwie Juvanala i Ferminy, czy zamiarów Florentina wobec dawnej narzeczonej jest pewnym wyznacznikiem siły uczuć, a nie to, że po drodze zdarzały się gorsze chwile? Trudno to wszystko jednoznacznie oceniać, ale kolumbijski pisarz zdecydowanie pisze o miłości nieszablonowo i za to należy mu się uznanie. Podobnie jeżeli chodzi o motyw starości i przemijania, które w powieści mają duże znaczenie.

Doceniam to, w jaki sposób Gabriel García Márquez operuje piórem, jak ożywił wymyślonych przez siebie bohaterów i umieścił ich historię w określonym miejscu i czasach, ale tak naprawdę „Miłość w czasach zarazy” czytało mi się dosyć mozolnie. Nie towarzyszył mi zachwyt, nie czułam nieokiełznanej potrzeby, by dowiedzieć się jak zakończy się ta opowieść i mimo tak wielu refleksji, których ta książka mi dostarczyła, nie obdarzyłam jej miłością.

Garść cytatów:

„(…) łatwiej jest walczyć z wielkimi katastrofami małżeńskimi niż z drobnymi biedami codziennego życia”. (s. 42)

„(…) na tym świecie nie ma nic trudniejszego od miłości”. (s. 316)

[Kasia]

18 komentarze

Karolajna20 lis 2017, 22:52:00
Opinie o tej książce są różne, ale ciekawi mnie ona już od dawna, więc za jakiś czas pewnie przeczytam. ;)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Wioleta Sadowska 21 lis 2017, 07:41:00
Ja też nie obdarzyłam miłością tej książki, ale na przekór wszystkiemu, nie jestem w stanie o niej zapomnieć.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Rozkminy Hadyny21 lis 2017, 08:58:00
"Miłość w czasach zarazy" wciąż czeka na mojej półce na przeczytanie i zamierzam kiedyś się za nią zabrać, ale po nieudanych próbach z "Setką lat samotności" niezbyt mi spieszno...
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Czytoholik.pl21 lis 2017, 10:49:00
Sam nieraz się przymierzałem do tej książki, bo przez lata nie przeczytałem nic G.G. Marqueza. 10 lat temu widziałem film na podstawie "Miłości w czasach zarazy" i wynudziłem się na nim okropnie. Miałem nadzieję, że powieść jest lepsza, ale z tego, co czytam u Ciebie, widzę, że nie za bardzo. Chyba odłożę tę książkę na bliżej nieokreśloną przyszłość, np. na emeryturę :P
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Agnieszka Kaniuk21 lis 2017, 10:56:00
Raczej się nie skuszę.:)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Bookendorfina Izabela Pycio21 lis 2017, 11:56:00
Właśnie taki odcień miłości bardzo przyciąga mnie w literaturze. :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Czarne Espresso21 lis 2017, 21:56:00
Tego nie czytałam, ale za to sięgnęłam po "100 lat samotności". Specyficzna książka, ale niektóre sceny pamiętam do dziś.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Księgozbiór Kasiny22 lis 2017, 09:06:00
Twoje wrażenia są podobne do moich jak czytałam "Sto lat samotności", książka nie przyciągała mnie do siebie i można powiedzieć nawet, że się wlokła. Natomiast to co Autor opisywał, te rodzaje miłości były po prostu mało zrozumiałe...
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Alicja S.26 lis 2017, 07:31:00
Nie jestem przekonana, więc raczej w najbliższym czasie nie planuję jej lektury :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi