Jestem bardzo ciekawa tego duetu, nie pamiętam, kiedy ostatnio czytałam powieść napisaną przez dwoje autorów :)

Ta autorka wydała kolejną powieść? Nie wiedziałam nawet!
Będę musiała zerknąć ;)

Również nie znam twórczości tych pisarzy, więc być może skuszę się na ich wspólną książkę. Dobrze, że motywy zaczerpnięte z Szekspira nie są nachalne, ani źle wprowadzone, bo pewnie to zepsułoby całą radość z lektury.

Po przeczytaniu opisu książki i po współautorstwie Wojciecha Chmielarza spodziewałam się mrocznej, pełnej napięcia powieści. Mimo wszystko ciekawa jestem, jak wypadł w tym duecie :)

Znam tę autorkę, ale ta książka jeszcze przede mną ;)

Nie czytałam żadnej książki pani Katarzyny Zyskowskiej-Ignaciak, ale za to książki pana Chmielarza znam dość dobrze i bardzo sobie cenię. Muszę nasrobić "Komę" :)

Ta przygoda czytelnicza jeszcze przede mną, ciekawie wykreowane postaci przekonują, aby po książkę sięgnąć. :)
Bookendorfina

Nazwiska autorów są mi znane, zwłaszcza pani Katarzyny (której książkę mam w najbliższych planach). Jednak tej książki nie znam :)

„Udaję nawet przed sobą. Obudowuję się maskami, a jest ich tyle, że sama się w nich pogubiłam” Jaki ten cytat jest prawdziwy, szczególnie w dzisiejszych czasach, kiedy tak wiele osób boi się pokazać jak się czuje, kim jest, czego chce.

Dobrze, że ostatecznie powieść nie jest jedynie kalką znanej już fabuły, a jedynie czerpie z niej powiązania. Myślę, że książka mogłaby mi się spodobać. Pozdrawiam! :)

Hmm. Punkt wyjścia wydaje się identyczny jak w "Wampirze" Chmielarza... Nieodmiennie zastanawia mnie fenomen autorów tworzących razem, kolektywnie. Jak można napisać książkę w duecie? Nie wiem. Ale wiem, że niektórym świetnie to wychodzi ;)

Nie znam autorów, więc nie mam nawet się do czego odnieść. Może kiedyś sięgnę, ale na razie mam co czytać :)

Czytałam książkę "Wampir" Wojciecha Chmielarza i także dobrze się powieść czytało, szybko i z zainteresowaniem, chociaż główny bohater nie wzbudził raczej mojej sympatii. Mam wrażenie, że pod tym względem w tej książce jest podobnie.

Zadumałam się nad Twoimi słowami, spostrzegając, że metaforę śpiączki możemy przymierzyć do naszych własnych losów. Przecież bywają tygodnie, które przemierzamy w jakimś letargicznym zawieszeniu, sami chyba nie do końca ich świadomi.
Intertekstualne gry, jeżeli zręcznie i bez przykrego epigonizmu przeprowadzone, mogą pogłębić wymiar powieści i miło czytać, że tak właśnie było w przypadku "Komy" :) Monochromatyczna codzienność, znikająca za kolejnymi obowiązkami, odbierająca świadomość tego, co posiadamy jest wycieńczająca i dlatego historia Ewy juz teraz wydaje mi się godna poznania - jako ukryta za fasadą pozorów. Natomiast niejednoznaczność Karola również mieni się zagadkową atrakcyjnością :)

Interesuje mnie ta książka już od jakiegoś czasu, ale właśnie trafiam na pełno takich neutralnych opinii, które raczej ostudziły mój zapał. Sama nie wiem już, czy sięgnąć po tę książkę, bo historia ogółem mnie ciekawi, ta refleksyjność i motyw śpiączki także, ale obawiam się, że jednak się zawiodę. ;/ Będę musiała jeszcze przemyśleć zakup.