Ks. Jan Kaczkowski, Piotr Żyłka – Życie na pełnej petardzie

27.12.2016

Ks. Jan Kaczkowski, Piotr Żyłka, Życie na pełnej petardzie czyli wiara, polędwica i miłość, WAM, 2015, 246 stron.

Jeśli ksiądz Jan Kaczkowski był – jak sam siebie nazywał – onkocelebrytą, to mnie jego popularność jakoś ominęła. Wiedziałam, że był twórcą hospicjum w Pucku i chorował na nowotwór, ale tak naprawdę na tym kończyła się moja wiedza o nim. Nie miałam pojęcia czego się spodziewać po jego rozmowie z Piotrem Żyłką opublikowanej w książce „Życie na pełnej petardzie”, ale gdzieś podskórnie spodziewałam się, że to może być ciekawa lektura.

Wprawdzie nie jestem pewna jak prezentuje się inna rozmowa z ks. Janem Kaczkowskim, która wydana została wcześniej, czyli „Szału nie ma, jest rak”, ale mam poczucie, że „Życie na pełnej petardzie” to dobry wybór na pierwsze zetknięcie z nim, bo pozwoliło mi krok po kroku poznać człowieka, który niezależnie od tego, czy się z nim zgadzam w niektórych kwestiach, na pewno potrafił konkretnie mówić o swoich przekonaniach. Zajrzałam do jego rodzinnego domu, gdzie tak naprawdę nie było szczególnej atmosfery, która sprzyjałaby religijności, mimo że zawsze mógł na wsparcie liczyć; przekonałam się, że młody Jan miał swoje za uszami, ale jak już coś sobie postanowił, to mocno do tego dążył. Był wtedy czas, w którym daleko mu było do Kościoła, ale widać było, że rozwój duchowy zawsze był dla niego ważny. Pewnie dlatego na decyzję o kapłaństwie składały się różne doświadczenia gromadzone przez lata, a nie jakieś nagłe objawienie.

O ile cieszę, że mogłam dowiedzieć się jak to się stało, że Jan został księdzem Janem, to muszę jednocześnie przyznać, że te pierwsze rozdziały nie zdołały mnie w pełni zaangażować. Nie mogłam się do końca zaczytać i dopiero po pewnym czasie lepiej się odnalazłam w tej książce. Nie wiem czy nie wynikało to z tego, że brakowało mi początkowo płynności w przechodzeniu przez kolejne pytania zadawane przez Piotra Żyłkę (takiej, jaką na przykład miałam okazję poczuć w „Rozmowach bez retuszu” Artura Barcisia i Marzanny Graff), przez co czasami miałam wrażenie jakby chodziło o odhaczanie kolejnych kwestii. Wiem jednak, że trudno spodziewać się wywiadu-rzeki, gdy rozmowy toczyły się w różnym czasie, miejscach i w tych nielicznych wolnych momentach, którymi dysponował ksiądz Jan Kaczkowski.

Polubiłam szczególnie te fragmenty, w których tak dobitnie było widać jego siłę charakteru. Dążenie do zostania księdzem, gdy przez problemy ze wzrokiem święcenia wcale nie były pewne, budowa od podstaw hospicjum w Pucku, a przede wszystkim nieustanne uczenie się ludzi i siebie samego. To, z jaką pasją ks. Jan Kaczkowski pisał o przeżywaniu Mszy Świętej i Eucharystii zdecydowanie bardziej mnie poruszało niż cokolwiek innego. I nie chodzi o sam aspekt religijny, ale o szczere i prawdziwe oddanie jakiejś kwestii, która stanowiła dla niego fundament. Pięknie mieć w życiu coś, w co się tak mocno wierzy i z czego czerpie się tyle siły - niezależnie od tego, czy ma to jakiś związek z Bogiem, czy z czymś zupełnie innym.

Pojawiają się w „Życiu na pełnej petardzie” tematy niewątpliwie budzące wiele emocji, takie jak aborcja czy in-vitro. Jest mowa o problemach trawiących Kościół, o sumieniu, o chorobie i wielu innych sprawach, o których ks. Jan Kaczkowski potrafił wypowiadać się bardzo dosadnie. I myślę, że w tym – przynajmniej częściowo – tkwiła przyczyna zainteresowania jakie wzbudzał. Można się z nim zgadzać lub nie, ale nie sposób nie zauważyć, że zawsze starał się mówić wprost o tym, co myśli. Nie szukałam w tej książce kontrowersji, bo zależało mi bardziej na przekonaniu się kim właściwie był dyrektor puckiego hospicjum. Nie liczyłam też na jakieś wielkie życiowe rewolucje po lekturze tej książki i takowych rzeczywiście nie będzie, ale to wartościowa publikacja budząca różne refleksje, w której nie od razu i nie we wszystkich fragmentach, ale z pewnością odnalazłam coś dla siebie.

Garść cytatów:

„(…) w domu zostałem nauczony, że jak ktoś się drze, to znaczy, że problem jest w nim, a nie we mnie”. (s. 26)

„(…) wszystko w życiu można zmarnować, rozmienić się na drobne”. (s. 56)

[Kasia]

13 komentarze

Dorota Ka27 gru 2016, 21:14:00
Czytalam. Mozna,powiedziec, ze najbardziej ujmujaca i godna,podziwu nie byla nawet wiara tego ksiedza sama w sobie, ale jego postawa wzgledem innych i sprecyzowane poglady w połączeniu z nia.
Warto przeczytać, tez w nirj cos dla siebie odnalazlam :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Czarne Espresso27 gru 2016, 22:26:00
Masz rację, też uważam, że ta książka jest dobra na pierwsze spotkanie z ks. Kaczkowskim. "Szału nie ma, jest rak" jest bardziej poważna i wymagająca.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Unknown27 gru 2016, 22:40:00
Słyszałam wiele o książkach z ks. Janem Kaczkowskim w roli głównej i o jego osobie- że to inteligentny człowiek, szczery i ciekawie opowiadający historie z życia- jednak nigdy nie ciągnęło mnie do tych lektur.
Po Twojej recenzji stwierdzam, że jeśli będę miała kiedyś okazję sięgnąć po tę akurat książkę to skorzystam i z ciekawości zobaczę czy wyciągnę z niej coś dla siebie :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Asia Hadzik28 gru 2016, 00:26:00
Czytałam i bardzo mi się podobała.
Generalnie bardzo lubię książki ks. Kaczkowskiego i bardzo go cenię.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
kochamciemojezycie28 gru 2016, 09:13:00
Cudowna postać, uwielbiam czytać wypowiedzi Ks. Kaczkowskiego, jest w nich ta trudna do uchwycenia w innych miejscach, specyficzna mądrość :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Miłka Kołakowska28 gru 2016, 22:24:00
Trudny początek okazał się zatem wstępem do wartościowej lektury. Książkę tę otrzymała na święta moja mama więc chętnie ją od niej pożyczę. Postać ks. Kaczkowskiego chciałabym sobie przybliżyć. Pozdrawiam! :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Amanda29 gru 2016, 17:31:00
A ja jakoś średnio z wywiadami - nie za bardzo za nimi przepadam. Jednak chyba pozostanę przy fikcji. Ale przyznam, że mnie popularność ks. Kaczkowskiego chyba też ominęła, bo wiem o nim tyle, co Ty na początku.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi