Fiona Barton – Wdowa

29.10.2016

Fiona Barton, Wdowa [The Widow], tłum. Agata Ostrowska, Czarna Owca, 2016, 456 stron.
Kate Waters, tom 1

Jean powinna rozpaczać po śmierci męża - czuć rozpacz, smutek i rozdzierający żal – przecież była mu tak bardzo oddana, że trwała przy nim nawet, gdy mógł liczyć tylko na nienawistne spojrzenia, ostre słowa i pogardę. Wtedy, kiedy wielu nazywało go porywaczem i mordercą. A jednak głównej bohaterce powieści Fiony Barton towarzyszy ulga, że wszystkie te „bzdury” Glena wreszcie się skończyły.

Wdowa świadomie opowiada swoją historię czytelnikowi, a nieco mniej chętnie i bez wcześniejszego planu daje się namówić na wywiad przebojowej reporterce Kate Waters. Różnie będą się toczyły te dwie opowieści, bo Jean doskonale wie, o czym nie powinna mówić głośno, a na co może sobie teraz, gdy mąż nie żyje, pozwolić. Tak naprawdę jednak jako narratorka dzieląca się swoimi teoretycznie najskrytszymi myślami cały czas ma kontrolę nad tym, czego się dowiadujemy. Miałam wrażenie, że nie potrafi być szczera nawet sama ze sobą i skrzętnie chowa to, co istotne. Cały czas nie byłam pewna czy w ogóle powinnam jej wierzyć, czy faktycznie tak bardzo kochała Glena i z czego wynikała jej ślepa lojalność wobec niego. Wierzyła w jego niewinność?

Nie potrafiłabym w rzeczywistości wciskać się w każdy zakamarek czyjegoś życia, byle dowiedzieć się więcej - tak, jak to robili dziennikarze – sępy liczące na choćby okruch, kilka słów lub emocji. A jednak literacko, poznając sprawę dwuletniej Belli, która nagle zniknęła bez śladu sprzed swojego domu, byłam ciekawa nie tylko tego, co się z nią naprawdę stało, ale także chciałam poznać wszystkie szczegóły relacji kobiety, która żyła pod jednym dachem z mężczyzną podejrzewanym o porwanie. Niemal spodziewałam się rozdzierających emocji i obrazów, ale szybko okazało się, że bohaterowie są zupełnie inni niż początkowo założyłam, a wdowa zbudowała wokół siebie taki mur, że długo trzeba będzie czekać, by znaleźć w nim jakąś wyrwę.

Glen mnie trochę rozczarował, bo spodziewałam się więcej po jego kreacji. Wiem, że wynika to z tego, jak sobie go wyobraziłam na podstawie początkowych informacji – zaborczy, stanowczy, skupiony tylko na sobie, silny i w pewnym sensie nieobliczalny. Oczywiście autorka nie mogła wiedzieć czego akurat ja oczekiwałam i nie mogę jej za to winić, ale w jakimś sensie jego postać, niby nie główna, ale przecież kluczowa dla całej historii, wydała mi się z czasem nieco nijaka.

Jean pod tym względem wypada zdecydowanie ciekawiej i bardzo niejednoznacznie, co zdecydowanie doceniam. Nie potrafiłam jej współczuć i do końca polubić, bo trudno mi było okazać pełne zaufanie i nie wyczuwać (faktycznych lub tylko wyobrażonych) fałszywych nut w jej opowieści. W pełni oddała stery mężowi i przez cały ich związek pozwalała się prowadzić przez codzienność. Wbrew pozorom i sytuacjom, w których chowała swoje myśli i potrzeby, wydawało mi się, że pod wieloma względami taka kontrola i pozbawianie ciężaru decydowania o wielu rzeczach jej odpowiadało. Z drugiej jednak strony były tematy, jak chociażby chęć posiadania dziecka, bezpłodność Glena i jego kategoryczna niechęć do szukania innych rozwiązań, które czyniły takie życie nieznośnym. A jednak kobieta trwała przy nim i stała u jego boku, gdy na komputerze znaleziono treści pornograficzne, policja usilnie starała się odwodnić jego powiązanie ze zniknięciem Belli i wiele wskazywało na to, że Joan tak naprawdę zupełnie nie zna mężczyzny, z którym od lat mieszka.

Polubiłam Boba Sparksa prowadzącego śledztwo, bo czułam jak ważne jest dla niego rozwiązanie sprawy Belli i jak ciężko mu się pogodzić z tym, że może dziać się jej krzywda. Przypominał mi bardzo pod tym względem Jima Clemo z powieści Gilly Macmillan „Dziewięć dni”, próbującego odnaleźć ośmioletniego chłopca, który też zniknął bez śladu. Reporterka Kate Waters to natomiast niewykorzystany potencjał – początkowo odgrywa dużą rolę i daje się poznać jako skoncentrowana na celu i niezwykle sprytna kobieta, która jest zdolna wiele zrobić dla dobrego materiału (taką twarz prezentuje jednak tylko w życiu zawodowym, prywatnie jest szczęśliwą żoną i matką) – niestety z czasem zupełnie schodzi na dalszy plan.

Fiona Barton stworzyła powieść, którą czytałam z ciekawością i ciągłą niepewnością – aż do końca nie byłam przekonana co jest prawdą, a co nie. Miałam pewne podejrzenia i zakończenie nie było jakimś ogromnym zaskoczeniem, ale cała droga do tego ostatniego punktu była intrygująca. Żałuję, że nie wszystkie kreacje bohaterów spełniły moje oczekiwania, ale ten niedosyt w pewnym stopniu złagodziła postać Jean, która nie ma zamiaru zdradzać od razu wszystkiego i kryje się za skwapliwie wymyśloną maską. Pytanie, czy tylko jedną.

Garść cytatów:

„Z drugiej strony najgorszych zbrodniarzy rzadko można poznać na pierwszy rzut oka. Ludzie chcą wierzyć, że zło można wyczuć z daleka. (…) Ale zło było nieuchwytne, ujawniało się tylko od czasu do czasu i to czyniło je najbardziej przerażającym”. (s. 117)

~~*~~

Za książkę dziękuję Wydawnictwu Czarna Owca.

Kate Waters

[Kasia]

19 komentarze

Olga Majerska29 paź 2016, 21:19:00
Hmm strasznie mieszane recenzje zbiera ta książka, a ja nadal nie mogę zdecydować czy chcę ją przeczytać, czy nie :) Fajnie, że u Ciebie wypada to raczej na plus, pomimo niedopracowanej kreacji Glena. Będę intensywnie nad nią myśleć, jak najdzie mnie ochota na thriller :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Dominika S.29 paź 2016, 21:35:00
Mam zamiar przeczytać tę książkę, ale obawiam się, że już nastawiłam się na coś wyjątkowego i specjalnego, i przeżyję rozczarowanie.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Czarne Espresso29 paź 2016, 21:59:00
Temat powieści przypomina odrobinę motyw książki, którą ostatnio przeczytałam: "Czerwone liście" Cook'a. Przyznaję, że była ciekawa, zastanawiam się czy i ta by mi się spodobała. Pozdrawiam!
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
[Kasia]29 paź 2016, 23:07:00
Już myślałam, że piszesz o jakiejś książce Robina Cooka, ale tytuł zupełnie nie w jego stylu. A to jednak Thomas :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
AnnRK30 paź 2016, 00:34:00
Krótko mówiąc: pomysł dobry, ale nie do końca wykorzystany. :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Agata P30 paź 2016, 10:59:00
Zachęciłaś mnie :) Może nie jest to książka, którą muszę przeczytać w tym momencie, ale chętnie się z nią kiedyś zapoznam :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Amanda30 paź 2016, 23:40:00
Ciekawa fabuła, jednak obawiam się, że to trochę nie moje klimaty i mogłabym się aż tak nie wkręcić w tę historię. ;/
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Katarzyna K | Pasieka Kulturalna31 paź 2016, 19:02:00
Książka dobra, ale nie było w niej tego efektu 'wow'. Jane była postacią bardzo intrygującą i niejednoznaczną, a autorka miała bardzo ciekawy pomysł na spojrzenie na zbrodnie z punktu widzenia bliskich sprawcy.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Miłka Kołakowska1 lis 2016, 11:29:00
Dziennikarzem też byłabym raczej słabym, nie potrafię z odpowiednią śmiałością wchodzić w czyjeś życie. Fabuła książki kusi mnie jednak więc kiedyś chętnie ją przeczytam. Pozdrawiam! :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Bookendorfina Izabela Pycio2 lis 2016, 14:39:00
Coś czuję, że książka szybko znajdzie się na mojej półce, zobaczymy, jakie będą moja wrażenia. :) Lubię takie niejednoznaczne w ocenie książki. :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi