Samantha Shannon - Zakon Mimów

4.05.2016

Samantha Shannon, Zakon Mimów [The Mime Order], tłum. Regina Kołek, Sine Qua Non, 539 stron.
Cykl: Czas Żniw, tom 2.

Gdyby od lektury powieści „Czas Żniw” – pierwszego tomu serii autorstwa Samanthy Shannon - minęło więcej czasu, pewnie zdążyłabym zacząć się martwić czy kontynuacja wywoła we mnie równie pozytywne emocje. Po „Zakon Mimów” sięgnęłam jednak na fali zachwytu światem stworzonym przez brytyjską autorkę i być może dzięki temu tak łatwo i płynnie ponownie zatopiłam się w kolejne wydarzenia.

Ucieczka z kolonii karnej, w której jasnowidze byli całkowicie podporządkowani Refaitom, nie sprawia, że nagle wszystkie problemy tych pierwszych się rozwiązują. W Londynie nikt nie czeka na nich z otwartymi ramionami, a liczyć mogą co najwyżej na broń wycelowaną w swoim kierunku. Paige musi się mierzyć z poczuciem winy, ukrywać przez Sajonem, zdecydować czy nadal być częścią Siedmiu Pięczęci i wymyślić jak ostrzec innych jasnowidzów przed Refaitami (pamiętają jednocześnie, że nie wszyscy są źli). Naprawdę dużo tego jak na jedną osobę, a to i tak mała część problemów przed którymi stanie.

Samantha Shannon mogła w przypadku głównej bohaterki zrobić dwie rzeczy, które pewnie nie zyskałyby mojego uznania. Pierwszą z nich byłoby postawienie jej w roli superbohaterki, mającej na wszystko odpowiedź, zawsze postępującej słusznie i bez chwili wahania; druga to zrobienie z niej zaślepionej uczuciem dziewczyny, która o niczym innym nie myśli, tylko o Naczelniku, który był jej opiekunem w Szeolu I. Autorka na szczęście poszła w obu przypadkach w innym kierunku. Niektóre decyzje Paige nie wydawały mi się najlepszymi z możliwych, ale to, jak biła się z własnymi myślami, szukając rozwiązania i czasami godząc się na takie, które nie do końca jej odpowiadało, dodawało jej postaci autentyzmu. Nadal jest w niej mnóstwo siły, ale trudno się dziwić, że obrywanie raz po raz (i fizycznie, i psychicznie) zostawia po sobie ślad. Wątek romansowy również w drugim tomie ma stosunkowo nieduże znaczenie – jest sygnalizowany, ale praktycznie nie wychodzi na pierwszy plan. W „Zakonie Mimów” liczy się przede wszystkim niepewna sytuacja w Londynie i perspektywa zbliżającego się koszmaru.

Społeczność jasnowidzów być może mogłaby wspólnie przeciwstawić się władzy i rosnącemu zagrożeniu, które na pewno przybędzie z kolonii karnej za uciekinierami. Problem w tym, że w historię o Refaitach i Emmitach nikt nie będzie chciał wierzyć, a przywódcy grup podobnych do Siedmiu Pieczęci dbają przede wszystkim o własny interes. Korupcja, kłamstwa, dążenie do celów po trupach – to wszystko trawi syndykat od środka i nie lada wyzwaniem będzie zjednoczenie jasnowidzów w walce z niebezpieczeństwem. Autorka pokazała, że Londyn 2059 roku jest miejscem brudnym, niebezpiecznym i pełnym ludzi, którzy z przyjemnością wbiją Ci nóż w plecy (albo na przykład odetną głowę). Trudno zorientować się komu naprawdę można ufać, a do kogo lepiej nie odwracać się plecami. Autorka tworzy przy tym wielu niejednoznacznych bohaterów, czego świetnym przykładem jest Jaxon rządzący w Siedmiu Pieczęciach – raz zaangażowany i oddany, innym razem bezwzględny i brutalny.

Samantha Shannon cały czas rozwija stworzony przez siebie świat – w drugim tomie wtajemnicza na przykład czytelnika w działanie Eterycznego Stowarzyszenia, pozwala lepiej poznać poszczególne Kohorty i rządzące w nich grupy. Nie spoczywa na laurach, a jednocześnie tworzy sobie szerokie pole do wprowadzania nowych wątków w kolejnych tomach. Liczę na to, że ma w zanadrzu jeszcze wiele do pokazania, a przy tym seria nie straci aury tajemnicy i niepewności, jaką wyczuwałam do tej pory.

W „Zakonie Mimów” dużo się dzieje, chociaż na początku tempo akcji jest nieco wolniejsze. Im jednak dalej, tym bardziej nie mogłam się od książki oderwać, a pod koniec w ogóle nie było mowy o odłożeniu jej na bok. Przyznaję, że kontakt ze mną był w tym czasie ograniczony, bo wyrwanie się ze świata stworzonego przez Samanthę Shannon, chociażby po to, żeby zarejestrować, że ktoś coś do mnie mówi, było zdecydowanie trudne.

Poddałam się lekturze całkowicie i chociaż zdaje sobie sprawę, że nie każdemu wydarzenia zaserwowane przez autorkę tak samo przypadną do gustu, to ja ani przez chwilę się nie nudziłam i czuję się usatysfakcjonowana drugim tomem serii.

Garść cytatów:

„Pisanie nie niosło ze sobą takich zagrożeń jak mówienie. Nikt nie mógł na ciebie nakrzyczeć ani na ciebie patrzeć. Kartka była zarówno pełnomocnikiem, jak i tarczą”. (s. 210)

Czas Żniw

[Kasia]

19 komentarze

Wymarzona Książka4 maj 2016, 22:38:00
Oj kusisz kusisz...
Pamiętam, jak było największe bum na pierwszy tom - non stop gdzieś mi migał w Empiku czy gdziekolwiek!
Jednakże jakoś nie sięgnęłam i w sumie jakoś chętna nie jestem :/
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Zatracona w książkach4 maj 2016, 22:47:00
Ta seria wciąż przede mną, ale obiecałam sobie, że ją poznam i mam nadzieję, że mi się to uda, bo jestem jej bardzo ciekawa :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Agata P5 maj 2016, 06:05:00
Książka jeszcze przede mną :) W pierwszym tomie trochę drażnił mnie wątek romansowy, więc cieszę się, że w "Zakonie mimów" nie wychodzi on na pierwszy plan :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Jagna5 maj 2016, 07:27:00
Świat wykreowany przez autorkę wydaje się bardzo złożony i dopracowany w najdrobniejszym szczególe. Fantastyki nie czytam zbyt często, ale mam akurat pierwszy tom w domu i tak się przymierzam do tej książki. Ciekawe, czy mnie ta seria pochłonie w równym stopniu, co Ciebie. :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Elenkaa5 maj 2016, 09:21:00
Niecierpliwie czekam na dalsze losy Paige ;)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Unknown5 maj 2016, 10:01:00
Kurcze, obie części czekają na mnie na półce, ale obiecałam sobie, że najpierw przeczytam inne książki :D Podoba mi się już to, jak autorka poprowadziła bohaterkę - też zawsze boję się takich SUPERbohaterek, które wszystko rozwiążą i tych zakochanych bez pamięci. Muszę przeczytać!
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Między sklejonymi kartkami5 maj 2016, 10:20:00
Tak, drugi tom był zdecydowanie lepszy od pierwszego :) Mimo że same wydarzenia obchodziły mnie średnio, to wciągnęłam się w rytm opowieści i zakończenie mnie załamało (a przeżywam bardzo rzadko). A świat przedstawiony okazał się jeszcze lepszy niż w tomie pierwszym <3

Pozdrawiam,
Między sklejonymi kartkami
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Katarzyna K | Pasieka Kulturalna5 maj 2016, 16:21:00
Byłam ciekawa Twojej opinii. Mi oba tomy niesamowicie się podobały i z utęsknieniem czekam na kolejne :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Meggie6 maj 2016, 08:41:00
Bardzo chciałabym przeczytać. Po lekturze pierwszego tomu mam miłe wspomnienia :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Stacja Książka17 maj 2016, 19:37:00
Widziałam wiele pozytywnych recenzji Zakonu Mimów i Czasu Żniw. Chyba wreszcie się skuszę i przeczytam te książki.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi