Katarzyna Puzyńska - Wszędzie krew

7.05.2016

Katarzyna Puzyńska, Wszędzie krew [w:] „POCISK" 2016 nr 2, s. 6-16.

Na pewno macie takich autorów, do których przemierzacie się już dłuższy czas, ale mimo wszystko wciąż nie możecie się z nimi spotkać, prawda? Na mojej liście czytelniczych planów znajdują się książki Katarzyny Puzyńskiej. Tyle już czytałam o jej kryminalnej serii Lipowo, że jestem niemal pewna, że „Motylek” i inne tytuły to moje klimaty i lektura najprawdopodobniej będzie udana. Z piórem autorki zetknęłam się jednak w innych okolicznościach, przy okazji opowiadania „Wszędzie krew”.

W grudniu 2014 roku Zuzanna M. i Kamil N. dokonali zaplanowanego wcześniej morderstwa, w brutalny sposób pozbawiając życia rodziców chłopaka. „Wszędzie krew” to historia inspirowana tym strasznym wydarzeniem. Daria dostaje od naczelnego zadanie przeprowadzenia wywiadu ze skazaną na 25 lat za zabójstwo Adelą. Dowody wydają się niepodważalne, ale dziewczyna twierdzi, że jest niewinna. Dziennikarka postanawia dotrzeć do prawdy za wszelką cenę.

Opowiadanie Katarzyny Puzyńskiej zostawiło we mnie niedosyt, ale taki z kategorii zaostrzających apetyt. Sprawnie i z pomysłem przedstawiona historia od razu mnie wciągnęła, a chociaż liczy sobie ledwie dziesięć stron, to autorka zdążyła mi zaserwować kilka możliwych scenariuszy, na końcu wybierając taki, którego nie wzięłam pod uwagę. W pierwszej chwili pomyślałam nawet, że zakończenie nijak ma się do wcześniejszych poszlak, ale wtedy przypomniałam sobie o kilku elementach, które takie rozwiązanie czyniły prawdopodobnym. Nie zwróciłam na nie w trakcie czytania uwagi, a powinnam wiedzieć, że po autorce kryminałów trzeba się spodziewać chęci zaskoczenia czytelnika i należy mieć oko na wszystko.

Kolejne wydarzenia toczą się szybko, przeważają dialogi, ale „Wszędzie krew” to dla mnie nie tylko nadzieja na umiejętność autorki do płynnego prowadzenia akcji, ale również wgryzania się z bohaterów i budowania odpowiedniego klimatu. W przypadku takiej krótkiej formy nie liczyłam na mocno rozbudowane portrety psychologiczne (chociaż ostatnio przekonałam się, że na przykład Agatha Christie i w takiej sytuacji daje sobie radę) i wbijającą w fotel historię, ale już teraz dostrzegam, że te elementy są dla pisarki ważne. To ciekawe opowiadanie, które pokazało mi, że naprawdę warto wreszcie zapoznać się z powieściami Katarzyny Puzyńskiej i sprawdzić czy zachwyty nad nimi staną się także moim udziałem.

Garść cytatów:

„Potwór miał zwyczajną twarz. Zero cech szczególnych”. (s. 7)