Musimy porozmawiać o Kevinie, reż. Lynne Ramsay, 2011

29.04.2016

Lynne Ramsay, Musimy porozmawiać o Kevinie,
USA, Wielka Brytania, 2011.


Wszystkie zdjęcia pochodzą ze strony dystrybutora.

Kto, gdzie, kiedy

Stworzona przez Lionel Shriver w 2003 roku historia zatytułowana „Musimy porozmawiać o Kevinie” pojawiła się na ekranie w 2011 roku za sprawą szkockiej – nieznanej mi wcześniej - reżyserki Lynne Ramsay. Ta brytyjsko-amerykańska produkcja to prawie dwie godziny trudnych emocji i jednocześnie bardzo mądrze zrealizowany scenariusz.

Pierwsze kadry, czyli podróżnicza dusza w zderzeniu z trudnym macierzyństwem

Eva tak naprawdę nie zdawała sobie sprawy z czym wiąże się urodzenie dziecka i zupełnie nie była przygotowana na zmianę życiowego kursu z poznawania świata na próby pokochania i zrozumienia własnego syna. Teraz miota się między kolejnymi wspomnieniami, z których najmocniej przebijają się te związane z obojętnością Kevina niemal wobec wszystkiego - może poza strzelaniem z łuku. Ta umiejętność w połączeniu z nieodgadnionymi meandrami psychiki chłopca, a później nastolatka, da o sobie znać w morderczym przedstawieniu.


Lynne Ramsay wykorzystuje siłę książki Lionel Shriver

Bardzo łatwo można było zrobić z genialnego dramatu psychologicznego zaserwowanego przez Lionel Shriver wprawdzie dramatyczny, ale spłycony obraz szkolnej masakry; zepchnąć matkę do drugoplanowej roli i skupić się na Kevinie, by w ten sposób łatwiej dotrzeć do widza, nie komplikując mu za bardzo obrazu całej sytuacji; pójść prostym torem od urodzenia chłopca aż do momentu morderstwa dokonanego w sali gimnastycznej. Lynne Ramsay tego nie robi i jestem pełna podziwu, że wybrała trudniejszą (ale zdecydowanie bliższą książkowej) formę przedstawienia całej historii. Mamy zatem skupienie na przeżyciach matki oraz obraz złożony z przeplatających się wspomnień z różnych okresów życia. U Shriver ten zabieg sprawdził się jako listy pisane do męża – w filmie odbiór takiego niechronologicznego (przez znaczną część) przedstawienia wydarzeń jest trochę trudniejszy. Łatwo się w nim, szczególnie na początku, pogubić i zastanawiam się czy nie czułabym się oszołomiona tą przeskakującą w czasie akcją, gdybym wcześnie nie przeczytała książki. Z drugiej strony uważam to za rozwiązanie lepiej pokazujące zmagania Evy z tym, co zrobił jej syn i próbami znalezienia odpowiedzi na pytanie "dlaczego?".

Tilda i Ezra

Do tej pory – przyznaję szczerze – Tilda Swinton nie robiła na mnie wielkiego wrażenia. Widziałam ją w kilku filmach (między innymi „Ciekawy przypadek Benjamina Buttona”), ale żaden nie sprawił, że zapamiętałam stworzoną przez nią kreację na dłużej. Być może nie przyglądałam się jej wystarczająco uważnie, ale po roli w „Musimy porozmawiać o Kevinie” wiem, że warto trochę szerzej otworzyć oczy. To, jak mistrzowsko wcieliła się w rolę Evy zdecydowanie doceniam i teraz nie wyobrażam sobie nikogo, kto odnalazłby się w tej postaci lepiej. Oczywiście trudno oczekiwać, by portret psychologiczny był tak głęboki, jak w przypadku książki, ale w ramach stworzonych przez Lynne Ramsay, Tilda pokazała cała gamę emocji – od niepewności, przez gniew aż po bezsilność. W budowaniu tego, co w tej historii najważniejsze, czyli przeżyciach bohaterów, Ezra Miller tylko odrobinę ustępował swojej filmowej matce. Przy tej dwójce reszta obsady wypada dosyć blado i jedynie Jasper Newell jako młodszy Kevin wysuwa się z tego szeregu, skupiając uwagę widza.

W ciszy słychać tylko oddech

Poza oddechem niemal podskórnie wyczuwałam kotłujące się myśli i emocje. Wszystko w niemal zupełnej ciszy, która mocniej utkwiła mi w pamięci niż muzyka.

Film mniej gryzie

Kilka razy zastanawiałam się nad obejrzeniem „Musimy porozmawiać o Kevinie”, ale postanowiłam cierpliwie poczekać aż uda mi się przeczytać książkę. Teraz jestem ciekawa, czy jako widz, który nie zna tej historii w wydaniu Lionel Shriver, zdołałabym tak szybko się w filmie odnaleźć (koniecznie dajcie znać jeżeli Evę i Kevina znacie tylko z ekranu) i nie zgubiłabym się w tych nakładających się na siebie przestrzeniach czasowych. Tak czy inaczej, po lekturze powieści, dzieło Lynne Ramsay stanowiło dla mnie świetny dodatek do już przeżytych emocji. Zrealizowane w przemyślany sposób, ze świetnymi kreacjami Tildy Swinton i Ezry Millera, ale niegryzące mnie aż tak mocno, jak zrobiła to książka. 

Obejrzyj zwiastun




Podaj dalej

Tagi: , , ,
[Kasia]

Zobacz również

7 komentarze

  1. Miłka Kołakowska29 kwi 2016, 22:26:00

    Dobrze, że produkcja jest przemyślana i może stanowić dobry dodatek do książki. Nie czytałam, nie oglądałam, ale wszystko przede mną :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Agata P30 kwi 2016, 09:24:00

    Zwiastun robi wrażenie, ale nie wiem czy miałabym w tej chwili ochotę na tak ciężki film. Może kiedyś zdecyduję się na książkę.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. [Kasia]1 maj 2016, 10:38:00

      Polecam zarówno książkę jak i film :) W obu przypadkach nie będzie to spotkanie lekkie i dostarczające rozrywki, ale naprawdę warto.

      Usuń
  3. Olga Majerska30 kwi 2016, 11:50:00

    Cieszę się, że tak szybko udało Ci się obejrzeć tę ekranizację. Moim zdaniem to prawie doskonałe przeniesienie książki na wielki ekran - chociaż, jak sama zauważyłaś, trudno było oddać sposób tworzenia Shriver,przecież to powieść epistolarna.
    W moim przypadku pierwszy był film i nie powiem, żebym miała problem z odebraniem jego poszatkowanej formy. Inaczej było z moim partnerem, który poddał się po pół godzinie, bo nie był w stanie wczuć się w bardzo artystyczny początek filmu. Oboje obejrzeliśmy go jednak w całości i byliśmy zachwyceni. Później przyszedł czas na książkę - zachwyty były tym większe :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. [Kasia]1 maj 2016, 10:51:00

      Widzisz, czyli różnie bywa z wejściem w film, moja znajoma na przykład długo nie mogła się połapać i przez to daleko jej było do zachwytu :)

      Ekranizacja rzeczywiście wykonana naprawdę świetnie, przyznam, że byłam zaskoczona, że tak sprawnie udało się na ekranie uchwycić klimat powieści i że Lynne Ramsay poszła w trudniejszym (i mniej komercyjnym) kierunku. Dobrze jednak, że właśnie tak to zostało zrealizowane :)

      Usuń
  4. Meggie2 maj 2016, 09:32:00

    Zarówno książka jak i film jeszcze przede mną :)

    OdpowiedzUsuń

Zapraszam do dyskusji i dziękuję za każde pozostawione słowo :)

Polub K-czyta na Facebooku

K-czyta

Obserwatorzy