Stephen King - Worek kości

14.03.2016

Stephen King, Worek kości [Bag of bones], tłum. Krzysztof Sokołowski, Albatros, 2015, 607 stron.

Stephen King nie zawsze mnie zachwyca (idealnym tego przykładem jest „Rok wilkołaka”), ale z coraz większą pewnością jestem w stanie powiedzieć, że staje się jednym z moich ulubionych pisarzy. I chociaż świetnie rozumiem, że nie do wszystkich trafia jego proza (byłoby to zresztą nawet dziwne, gdyby każdemu podobało się to samo), to we mnie ma od jakiegoś czasu wiernego, chociaż nie bezkrytycznego, czytelnika. Dziś ów czytelnik jest jednak w pełni usatysfakcjonowany – „Worek kości” porządnie trzymał mnie w napięciu i sprawił, że od stworzonej przez autora historii trudno było mi się oderwać.

Mike nie mógł się spodziewać śmierci żony, nie mógł się do niej przygotować i nietrudno odgadnąć, jak niesamowicie ciężko było mu się z nią pogodzić. A jakby cios w samo serce był za słaby, okazało się, że Jo spodziewała się dziecka, o które tak długo się starali. Mężczyzna przez pewien czas funkcjonuje w pewnym zawieszeniu, kończy kolejną powieść, a później staje się ofiarą (to całkiem dobre określenie, biorąc pod uwagę, jak gwałtowne są objawy) kryzysu twórczego i więźniem wspomnień o zmarłej żonie. Po czterech latach wyjeżdża z miasta do domku, w którym wspólnie spędzał z Jo część roku. Tym razem jednak „Śmiech Sary”, od wielu lat nazywany tak przez miejscowych, nie przywitał go z otwartymi ramionami i nie stał się oazą spokoju, w której mógłby jakoś poukładać swoje roztrzaskane na kawałeczki życie. Prawdę mówiąc, dom miał mu sporo do powiedzenia i pokazania, a każde z przyprawiających o gęsią skórkę wydarzeń, było świetnym dowodem na to, że nie należy tam zostawać ani minuty. Mike został i zastanawiam się czy była to najmądrzejsza, czy najgłupsza decyzja w jego życiu.

Autor bawi się z czytelnikiem, dostarczając mu poza nową historią, również echa poprzednich powieści - niepokój szalejący w głowie pisarza podobny do tego, który przeżywał Thad Beaumont w „Mrocznej połowie” (wspomniany jest on zresztą raz w powieści, co stanowi szalenie ważne dopełnienie jego losu); żal po śmierci ukochanej osoby tak dobrze znany z „Historii Lisey”; dom, który miał być bezpieczną przystanią, a stał się przekleństwem niczym hotel Panorama dla Jacka Torrenca z "Lśnienia". Genialnie jest odkrywać te drobne nici łączące czytaną książce w wcześniejszymi powieściami autora. W takich momentach poza ekscytacją z zauważonych powiązań, czuję też trochę żal, że nie sięgając po pisarza chronologicznie, wiele takich smaczków może mi umykać.

Tak naprawdę, również literacko w „Worku kości” odnalazłam sporo ze znanego mi już Stephena Kinga - mocno rozbudowaną warstwę obyczajową (szczególnie skupia się na niej na początku, co dla niecierpliwych może być odrobinę problematyczne), rzetelnie sportretowanych bohaterów, ożywających (dziwne, ale nawet w przypadku tych martwych pasuje to określenie, bo Jo szybko przestała być jedyne zmarłą żoną - dzięki wspomnieniom męża zyskała ciało i duszę) na kartach powieści, pełne napięcia oczekiwanie na kolejne wydarzenia, duszny klimat małego miasteczka (ponownie gościmy w stanie Maine), przemyślane poprowadzenie fabuły, w której wszystko ma znaczenie i całość połączona w powieść wzbudzającą wiele emocji, ze strachem włącznie. Nie będzie grozy, która pcha się cały czas prosto przed oczy, licząc na chwilowe przerażenie – to przez większość czasu ciągły niepokój, garść niedopowiedzeń (przez co skojarzyło mi się ze świetnym thrillerem Michele Paver „Cienie w mroku”) i zagęszczająca się ze strony na stronę atmosfera, w której nawet czytelnik przestaje się czuć bezpiecznie. Cisza w domu staje się jakaś nienaturalna, w ciemności kryć może się wszystko, a gdy nadchodzi sen, wcale nie ma pewności, że da wytchnienie.

Stephen King rzuca swoim bohaterom wyzwania, a czytelnikowi pozwala obserwować jak sobie z nimi radzą. I na początku rzeczywiście siedziałam sobie spokojnie z książką w ręku, niespiesznie zatapiając się w kolejne wydarzenia, ale gdy tylko akcja zaczęła się rozpędzać, szybko przestało mi wystarczać bycie obok – z łatwością wskoczyłam w tajemnice sprzed lat, między niby przyjaznych, ale w gruncie rzeczy wścibskich mieszkańców miasteczka i razem z Mikiem przekroczyłam próg „Śmiechu Sary”, próbując dać mu telepatycznie do zrozumienia, że zostanie w nim to naprawdę nie jest dobry pomysł. Stephen King z łatwością zaangażował mnie w stworzoną przez siebie historię, fundując emocjonalny rollercoaster i udowadniając, że ma w swoim dorobku powieści tak genialne, jak „Lśnienie” czy „Misery”. I mogłabym znaleźć kilka rzeczy, które stanowiły drobną rysę na całości, ale jako że wciąż żywo tkwią we mnie emocje i obrazy - ani myślę o nich wspominać. Na razie mam zamiar tkwić sobie w zachwycie i jest mi z tym szalenie dobrze.

Garść cytatów:

„Nocą myśli mają tę nieprzyjemną, że rozluźniają wyobraźnię i uciekają na wolność”. (s. 33)

„Żal jest jak pijany gość, zawsze wraca, żeby jeszcze raz się do ciebie przytulić”. (s. 86)

„Mole książkowe jak wszyscy inni mogą zacząć rozmowę od ‘ładna dziś pogoda’, ale, generalizując, potrafią rozmawiać o czymś jeszcze. (s. 93)

[Kasia]

26 komentarze

Miłka Kołakowska14 mar 2016, 21:00:00
Przez moment wyobraziłam sobie zdjęcia tej książki w worku z kościami z mięsnego :)
Twoje fotografie są oczywiście piękne i zapewne oddają właściwy dla pana Kinga klimat. Moje dwa dotychczasowe spotkania z autorem były odmienne, pierwsze nieco słabsze, drugie było strzałem w dziesiątkę. Myślę, że "Worek kości" mógłby przypaść mi do gustu. Pozdrawiam :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
onlypretender14 mar 2016, 22:12:00
niestety ta warstwa obyczajowa zbyt dała mi w kość i odłożyłam tę książkę po kilkudziesięciu pierwszych stronach, co nie często zdarza mi się w przypadku twórczości Kinga. pozdrawiam :)
wyznaniaczytadloholiczki.blogspot.com
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Erna Eltzner14 mar 2016, 23:29:00
Czytałam tę książkę kilka lat temu, jeszcze stare wydanie. Jakoś nie mogłam przekonać się do Kinga, ale tę powieść wręcz uwielbiam. Głównie ze względu na te czasy pełne jazzu, świetnie zmieszane ze współczesnością. Pozdrawiam! :)

www.majuskula.blogspot.com
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Dominika S.15 mar 2016, 07:18:00
Właśnie zaczęłam się zastanawiać czy nie powinnam czytać Kinga w miarę chronologicznie. Przyznam, że w jego przypadku niespecjalnie mam ochotę trzymać się ścisłego planu, ale też obawiam się o to ile smaczków i nawiązań mi umyka. Co do "Worka kości" to jeszcze nie znam tej książki, ale to kwestia czasu :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Meggie15 mar 2016, 08:04:00
Książki jeszcze nie przeczytałam, ale zapowiada się niesamowita lektura :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Sowa z Wieruszowa15 mar 2016, 08:10:00
Stałam się fanką Kinga już po kilku jego książkach. "Worka kości" nie czytałam, ale z pewnością prędzej czy później dotrę do tej książki. Zwłaszcza, że nie jesteś pierwszą osobą, którą ten tytuł poleca :-)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Olga Majerska16 mar 2016, 12:01:00
"Worek kości" już od jakiegoś czasu czeka spokojnie na półeczce, ale myślę, że niedługo go odkurzę :) Strasznie to dziwne, że w przypadku Kinga nawet ta najbłahsza z pozoru historia może tak bardzo zainteresować - przecież przedstawiony przez Ciebie zarys fabuły brzmi zwyczajnie, jak tradycyjna horrorowa opowieść. A jednak to King, więc oczywistym jest spodziewać się wspaniałej książki:)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Simon16 mar 2016, 12:09:00
A ja to chyba mam tak, że im więcej książek Kinga mam za sobą, tym trudniej mi go docenić. Jeszcze kilka lat temu napisałbym że to mój ulubiony autor, ale ja po prostu chyba zaczynam z niego wyrastać. Okazuje się, że jest tylu autorów na świecie, którzy wciągają biednego mistrza grozy nosem :) ale z sentymentu czytam każdą kolejną wydaną przez niego książkę. i raz na jakiś czas dostaję jeszcze perełkę. ostatni raz przy Joyland :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Addictedtobooks18 mar 2016, 08:51:00
Czytałam tylko kilka książek Kinga, jednak mam w planach lepiej poznać jego twórczość. Okładka tej książki robi naprawdę ogromne wrażenie i po tak pozytywnej recenzji na pewno prędzej czy pózniej zabiorę się za tą pozycję :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Lady DeVi18 mar 2016, 11:31:00
nic kinga jeszcze nie czytalam i sama nie wiem czy nadal cos chce :P
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Wymarzona Książka18 mar 2016, 23:17:00
A nawet ostatnio z koleżanką rozmawiałam o Kingu :D
Jak miło!
Nie czytałam... ale w planach mam na dobry początek "To"!
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi