Matthew Quick - Wybacz mi, Leonardzie

3.02.2016

Matthew Quick, Wybacz mi, Leonardzie [Forgive Me, Leonard Peacock], tłum. Jacek Konieczny, Wydawnictwo Otwarte, 2014, 406 stron.

Leonard planuje zabić swojego kolegę ze szkoły, a następnie popełnić samobójstwo. Wszystko jest już przygotowane – pistolet w plecaku, a tuż obok zapakowane w różowy papier prezenty, które zamierza wręczyć konkretnym osobom przed ostatecznym rozrachunkiem z życiem. Dzień wybrany nie bez powodu – osiemnaste urodziny, o których nikt zdaje się nie pamiętać, chociaż to tylko jedna z rys na codzienności Leonarda.

W pierwszej chwili powieść Matthew Quicka skojarzyła mi się z książką Jodi Picoult „Dziewiętnaście minut”, w której siedemnastoletni Peter dokonał masakry w swoim liceum. U amerykańskiego pisarza klimat historii jest jednak zupełnie inny, a czytelnik towarzyszy głównemu bohaterowi przede wszystkim przed wydarzeniami, które ten ma w planach. Trzeba przyznać autorowi, że naprawdę sprawnie wszedł w rolę nastolatka, tworząc historię, która chociaż mi osobiście w pierwszej chwili wydawała się szalenie smutna, to w założeniu ma podnosić na duchu.

„Wybacz mi, Leonardzie” to pewnego rodzaju pamiętnik - poznamy myśli i emocje nastolatka, ale tak naprawdę wielu rzeczy nie dowiemy się wprost. Czytając między wierszami, spotkałam się z pełnym żalu i poczucia przegranej chłopcem, który nie ma ochoty wkraczać w dorosłość, bo zdaje mu się, że nie oferuje mu ona zupełnie nic. Zresztą Leonard już wcześniej zbadał temat, obserwując wielokrotnie ludzi zmierzających do pracy i nie znalazł w nich ani odrobiny radości życia. Przez większość czasu było mi zwyczajnie smutno obserwować te wewnętrzne zmagania. W dorosłość wkroczyłam już jakiś czas temu, ale nadal jedną z rzeczy, która mnie w niej przeraża najbardziej, jest wizja przygniecenia codziennością, gdzie nie ma miejsca na szczęście i przestaje się zauważać to, co rzeczywiście ważne. Leonard znalazł się w sytuacji, w której jest przekonany, że przyszłość nic nie zmieni, a wręcz przeciwnie – stanie się w niej jednym z tych zmarnowanych i nieszczęśliwych osób spotykanych na ulicy.

„Wybacz mi, Leonardzie” to tak naprawdę tylko wycinek z codzienności nastolatka przeplatany wspomnieniami i historia, w której przez dłuższy czas można się jedynie domyślać czy główny bohater zrealizuje swój plan. Matthew Quick nie stosuje tanich chwytów, które nagle, niczym czarodziejska różdżka, odmieniają wszystko i całe szczęście, że tego nie robi. To byłoby zbyt łatwe i mało autentyczne. Znajdą się jednak niby drobne elementy, które rozjaśniają pełną przygnębienia aurę. Starszy pan mieszkający obok, z którym zawsze można obejrzeć film z Humphreyem Bogartem i poprzerzucać się cytatami; ulubiony nauczyciel rzeczywiście słuchający tego, co uczniowie mają do powiedzenia (Quick kiedyś zresztą uczył w liceum, więc być może czerpał z własnych doświadczeń); listy z przyszłości, które mógłby napisać każdy z nas, dające promyk nadziei, że może być inaczej.

Miałam okazję spotkać się wcześniej z autorem przy okazji „Poradnika pozytywnego myślenia” i „Niezbędnika obserwatorów gwiazd” i mam poczucie, że „Wybacz mi, Leonardzie” w jakiś sposób ma zupełnie inny charakter. Być może Matthew Quick trafił w taki akurat moment, że mimo lekkości pióra jaką operuje i tego, jak szybko ten tytuł pochłonęłam, czułam się nim jakoś przygnębiona. Potrzebowałam czasu, żeby spojrzeć na całość z trochę innej perspektywy i docenić jak w prostej historii wiele się kryje. Chyba musiałam poczuć jak dobrze jest wymienić z kimś na ulicy zwyczajny uśmiech i przypomnieć sobie, że niezależnie od tego, co jest teraz, można cieszyć się małymi rzeczami, wierzyć, że ma się prawo do szczęścia i że zmiany najlepiej zaczynać od siebie.

Garść cytatów:

„Jak zmierzyć cierpienie?” (s. 157)

[Kasia]

14 komentarze

Meg Sheti3 lut 2016, 21:03:00
Muszę w końcu kiedyś spróbować sięgnąć po jakąś książkę tego pana ;)

Bookeaterreality
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Agata P3 lut 2016, 21:19:00
Nie czytałam jeszcze ani jednej książki Quicka, ale fabuła tej powieści wydaje mi się intrygująca, nawet jeśli trochę przygnębiająca.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Addictedtobooks3 lut 2016, 23:01:00
Książkę mam już w planach ;)
Chociaż książka"Prawie jak gwiazda rocka" tego autora niezbyt przypadła mi do gustu, to mam jednak wrażenie, że ta pozycja bardziej mi się spodoba :D
addictedtobooks.blog.pl
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Z książką w ręku4 lut 2016, 09:11:00
Nie znam twórczości tego autora, ale chyba czas to zmienić :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Dominika S.4 lut 2016, 10:03:00
Nie miałam w planach czytania tej książki, ale powoli zaczynam zmieniać zdanie. W sumie sama nie wiem czemu, ale chyba jestem po prostu ciekawa w jaki sposób autor wprowadzał te promyki nadziei w życie bohatera, a przede wszystkim, dlaczego nastolatek tak pesymistycznie podchodzi do życia.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Katarzyna K | Pasieka Kulturalna4 lut 2016, 10:30:00
Znam dwie książki tego autora, ale z pozostałymi jeszcze styczności nie miałam. co zamierzam zmienić :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Kaś4 lut 2016, 13:30:00
Mam tę książkę w domu i już od jakiegoś czasu planuję się za nią zabrać. Mam nadzieję, że zrobi na mnie pozytywne wrażenie, bo jak dotąd z książkami Quicka jestem "pół na pół" - "Poradnik..." podobał mi się bardzo, natomiast "Niezbędnik" zupełnie mnie rozczarował...
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Unknown5 lut 2016, 09:21:00
Mam na półce, pewnie przeczytam za jakiś czas ;)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Meggie5 lut 2016, 11:52:00
Chętnie, myślę że to książka dla mnie :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Alicja S.6 lut 2016, 22:39:00
Książki Quicka dopiero przede mną :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi