Diane Chamberlain - Prawo matki

2.11.2015

Diane Chamberlain, Prawo matki, tłum. Maciejka Mazan, Prószyński i S-ka, 2011, 423 strony.

Dużo sobie obiecywałam po pierwszym spotkaniu z Diane Chamberlain, mając przeczucie (zakorzenione w głowie w trakcie czytanych recenzji jej książek), że czeka mnie powieść obyczajowa z gatunku tych, poruszających trudne do oceny tematy. Liczyłam, że tak jak u Jodi Picoult pełna będę refleksji i rozdarcia co jest słuszne, a co nie. I częściowo moje oczekiwania „Prawo matki” spełniło, chociaż nie mogę powiedzieć, żebym czuła się tak mocno poruszona jak przy okazji lektury na przykład „Kruchej jak lód” czy „W naszym domu”.

Laurer wydaje się, że świetnie zna swojego syna. Dla niej Andy nadal jest raczej dzieckiem niż nastoletnim chłopcem, a fakt, że w przeszłości naraziła go na ogromne niebezpieczeństwo i przez własną nieodpowiedzialność już zawsze będzie się wyróżniał wśród innych, sprawia, że próbuje go chronić na wszelkie możliwe sposoby. W trakcie zabawy, w której Andy bierze udział, wybucha pożar i chłopiec, zachowując trzeźwy umysł, ratuje większość osób, nagle zostając bohaterem. Do czasu aż pada na niego podejrzenie o podpalenie…

Andy cierpi na FASD – alkoholowy zespół płodowy. W trakcie ciąży Laurer piła, zupełnie nie zdając sobie sprawy jak poważne mogą być konsekwencje takiego zachowania. Z jednej strony chłopiec podobny jest do swoich rówieśników – szuka przyjaciół, próbuje nowych rzeczy, odkrywa to, czego nie zna. Z drugiej jednak jest mu znacznie trudniej znaleźć u innych akceptacje, bo nie potrafi na przykład wyłapywać niuansów w zasadach rządzących codziennością – wszystko traktuje bardzo dosłownie, a gdy coś zaburza jego pojmowanie świata czy plan dnia zupełnie się gubi.

Łatwo wsadzić Laurer do szufladki z napisem „Zła matka” i przyznaje, że trudno było mi jej postępowanie jakkolwiek usprawiedliwiać, ale autorka postara się, żeby nie było tak prosto i jednoznacznie. Co musiało się stać, że kobieta aktualnie wychowująca sama dwójkę dzieci, pełna oddania i gotowa zrobić dla nich wszystko kiedyś tak bardzo pobłądziła? Będziemy mogli zajrzeć w jej przeszłość, a będzie to okazja nie tylko do poznania lepiej tej bohaterki, ale i przekonania się, że w życiu nie można być pewnym niczego.

Diane Chamberlain sprawnie wykreowała każdą z postaci, a poza Laurer i Andym na kartach powieści spotkamy też między innymi Maggie – córkę, która zawsze musiała być w cieniu bardziej potrzebującego troski brata; Marcusa – szwagra z nieciekawą przeszłością i piętnem faceta, którego podejrzewano o związek ze śmiercią brata; Jamiego, choć tylko w retrospekcjach – męża zapatrzonego w swoją żonę i dzieci, empatycznego tak bardzo, że aż dosłownie dzielącego z innymi ich cierpienie i ból.

Zaczytałam się w „Prawie matki” tak mocno, że po prostu musiałam odłożyć ją dopiero po dotarciu do ostatniej strony (na pewno znacie to uczucie). Trwałam w trakcie lektury w jakimś trudno wytłumaczalnym napięciu, ze świadomością, że radość Andy’ego z bycia docenionym nie może trwać wiecznie, a przed rodziną Lockwodów czekają wyzwania, które mogą ich zupełnie złamać. Autorka zdołała sprawnym piórem i ciekawą fabułą zaangażować mnie w całą historię i to uznaję za ogromny plus tej powieści. Zaskoczyła mnie też rozwiązaniem akcji, a o to raczej u mnie trudno. Nie mogłam jednak nie zauważyć, że tak ważne problemy jak chociażby alkoholowy zespół płodowy nie zostały potraktowane tak dogłębnie, jak na to zasługiwały. Być może przyzwyczaiłam się do tego jak skrupulatnie do kontrowersyjnych kwestii podchodzi wspomniana już wcześniej Jodi Picoult i liczyłam na coś podobnego u Diane Chamberlain. Nie zrozumcie mnie źle – autorka „Prawa matki” nie traktuje ważnych kwestii po macoszemu, bo tego jej na pewno zarzucić nie można, ale czuję, że można było pójść dalej i dać czytelnikowi jeszcze więcej.

„Prawo matki” to historia o sile miłości, zmagającej się z kłodami stawianymi przez los pod nogi i tymi, które sam człowiek potrafi sobie postawić. O tym, jak łatwo jest ferować wyroki, a nawet być tak zatwardziałym w swoich ocenach, że przestaje się widzieć cokolwiek poza czubkiem własnego nosa oraz o tym, że nikt, naprawdę nikt, nie jest doskonały. O przeszłości nigdy nie będącej po prostu zamkniętym rozdziałem życia, bo dającej o sobie znać w wielu jego momentach. „Teraz” szybko zmienia się w „kiedyś”, ale nigdy nie znika.

Garść cytatów:

„Jeśli nie przepracujesz swoje rozpaczy, ona wróci, żeby cię ugryźć”. (s. 265)

[Kasia]

21 komentarze

Wioleta Sadowska 2 lis 2015, 23:09:00
Czuję, że ta książka mnie również by wciągnęła i to bardzo.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Dominika S.3 lis 2015, 06:58:00
Mam tę książkę u siebie i w sumie sama nie wiem, dlaczego wciąż zwlekam z lekturą. Też naczytałam się wielu porównań twórczości tej pisarki do powieści Picoult i to stawia poprzeczkę dość wysoko. Mam jednak nadzieję, że będę umiała cieszyć się tą historią i nie myśleć, jak opowiedziałaby ją Picoult :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Meggie3 lis 2015, 08:42:00
Bardzo zainteresowała mnie ta książka. Zapisuję sobie tytuł :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Gosia B3 lis 2015, 09:11:00
Lubię książki tej autorki, podobnie jak Picoult. Staram się ich nie porównywać, bo to jednak dwie zupełnie różne osoby:) Chamberlain pisze moim zdaniem bardzo dobrze i stawiam ją zawsze zaraz po Picoult. Tej książki jeszcze nie czytałam ale na pewno to zrobię.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Olga Majerska3 lis 2015, 11:43:00
Recenzja jest zachęcająca, ale coś czuję, że ja i ta książka byśmy się nie polubiły ;) Jestem jednak pewna, że strasznie spodobałaby się mojej teściowej i chyba sprawię jej "Prawo matki" na urodziny :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Alicja S.4 lis 2015, 13:25:00
Jeszcze nic nie czytałam Chamberlain, może zacznę akurat od lektury ,,Prawo matki".
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
AnnRK4 lis 2015, 17:05:00
Chamberlain wszyscy ogromnie chwalą, więc szalenie jestem ciekawa jej książki. Niebawem biorę się za jej najnowszą powieść. Tak na dobry początek. :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Unknown4 lis 2015, 17:24:00
Ta autorka kojarzy mi się jakoś nie za dobrze, ale kurczę, muszę przeczytać "Prawo matki" :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Scarlett6 lis 2015, 16:44:00
Straciłam tak koleżankę, gdy zapytałam ją, czy choruje na alkoholowy zespół płodowy. To był czas, gdy bardzo interesowałam się takimi zagadnieniami psychologiczno-psychiatrycznymi i każdego diagnozowałam.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Addictedtobooks8 lis 2015, 12:16:00
"Prawo matki" zapowiada się niezwykle ciekawie i koniecznie muszę rozejrzeć się za tą książką :)
addictedtobooks.blog.pl
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Niebieska zakładka18 lis 2015, 12:24:00
Z przyjemnością przeczytałam Twoją recenzję - bardzo dobrze ją napisałaś i myślę, że ujęłaś wszystko, co w "Prawie matki" najważniejsze. :-) Jestem właśnie po lekturze "Daru morza" i mam podobne wrażenia, jak Twoje co do stylu pisania Chamberlain. Nie wiem, jak ona to robi, ale rzeczywiście nie można oderwać się od jej powieści do samego końca. Ciekawa jestem, jak będzie czytając jej kolejne książki, bo widzę, że wiele elementów we wspomnianych dwóch książkach się powtarza. W "Darze morza" jest np. Shelly, która bardzo przypomina mi Andy'ego. Ona też na skutek zaniedbań z dzieciństwa, jest lekko upośledzona, co przejawia się m.in. naiwności i w zbyt dosłownym pojmowaniu rzeczywistości. Jest też wspomniany przez Ciebie motyw dawnych win i tajemnic sprzed lat. Czyżby autorka pisała schematami? Mam zamiar to sprawdzić, bo nabrałam ochoty na zapoznanie się z całą twórczością Chamberlain. PS. Piękne zdjęcia:-)))
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi