Stephen King - Historia Lisey

5.06.2015

Stephen King, Historia Lisey [Lisey's story], tłum. Maciejka Mazan, Tomasz Wilusz, Prószyński i S-ka, 2006, 408 stron.

Każda kolejna powieść Stephena Kinga po którą sięgam sprawia, że widzę go trochę inaczej i pełniej – jakby zagłębianie się w jego prozę pozwalało dopasowywać kolejne elementy układanki. Nawet jednak, gdy zaczyna mi się wydawać, że wiem w jakim kierunku idzie jego twórczość i wyłapuje typowe dla niego elementy, to sięgam po taki tytuł jak „Historia Lisey” i daje się zaskoczyć. Pojawia się w tej książce to rozsmakowanie w psychologicznej stronie bohaterów, które tak u Stephena Kinga cenię, ale jednocześnie nie jest to historia podobna do żadnej z tych, które czytałam wcześniej, a sposób jej opowiadania jest jednocześnie szalenie ciekawy i trudny w odbiorze.

Gdyby zamknąć fabułę tej powieści w kilku zdaniach, pozwalających jasno i konkretnie rozeznać się o czym właściwie jest cała historia, to mogłoby się wydawać, że ma ona stosunkowo nieskomplikowany charakter. Lisey jest wdową od dwóch lat, ale nadal nie do końca pogodziła się ze śmiercią męża, z którym spędziła przeszło ćwierć wieku. Scott był wielokrotnie nagradzanym i docenianym pisarzem, a jego twórczość budziła podziw. Nic więc dziwnego, że ewentualne dzieła, które mógł po sobie zostawić są łakomym kąskiem dla wielu ludzi. Również tych niebezpiecznych. Zanim jednak Lisey będzie musiała się mierzyć z konsekwencjami sławy męża, wyzwanie czeka na nią w postaci własnej, nie w pełni zrównoważonej psychicznie, siostry - Amandy. Gdyby nie kilka elementów ta historia rzeczywiście mogłaby biec normalnym, łatwym do sklasyfikowania, torem. Jest jednak coś za fioletowym, Księżyc Boo’ya, krwawe bafy i wiele innych rzeczy, które sprawiają, że „Historia Lisey” wymyka się prostym ramom.

Trudna to była przeprawa - wymagająca skupienia i pełnego zaangażowania, a i tak zdarzały się chwile, gdy miałam wrażenie, że coś mi umyka. Powieść napisana jest w znaczącej części w formie narracji trzecioosobowej, ale ma się wrażenie bardzo dokładnego poznawania myśli i emocji Lisey, której towarzyszymy praktycznie cały czas. To element, który akurat uznaję za duży plus i podobnie jak w „Dolores Claibrone” Stephen King prezentuje genialną umiejętność wczucia się w kobiecą psychikę. Problem stanowi natomiast to, że narracja jest jednocześnie chwilami jakby poszarpana, pełna niedopowiedzeń, a w tym niełatwo się odnaleźć. Jak gdyby autor uchwycił specyfikę ludzkich myśli, które co tu dużo mówić nie zawsze są logiczne i przejrzyste. Dodatkowo pojawiają się przeskoki między teraźniejszością, a wspomnieniami z różnych okresów życia głównej bohaterki, a językowo niektóre fragmenty przepełnione są nietypowymi określeniami (tłumaczenie musiało być dużym wyzwaniem) i biorąc to wszystko pod uwagę, trudno, szczególnie na początku, połapać się w całej opowieści.

Zaciera się granica między tym, co rzeczywiste, a tym, co wyobrażone, ale odnoszę wrażenie, że to jest to, co częściowo buduje klimat powieści i o co autorowi chodziło. Dzieciństwo Scotta poza tym, że naznaczone brutalnością i szaleństwem ojca, ma w sobie też tajemnice, które kawałek po kawałku odkrywamy, ale bez jakiejkolwiek pewności czy wszystkie elementy historii jego życia są do końca realne. Namacalne jest jednak na pewno zagrożenie, które czyha na główną bohaterkę i z którym będzie musiała walczyć.

„Historia Lisey” to ze strony Stephena Kinga popis genialnego kreowania postaci, ale i wyraz ogromnej wyobraźni w tworzeniu historii. Z jednej strony przy tak pokręconej (to określenie zdecydowanie tu pasuje) i momentami psychodelicznej opowieści można się zupełnie pogubić i zastanawiać co też autor miał w głowie przy tworzeniu, ale z drugiej docenić jak (mimo całego szaleństwa wyzierającego z tej książki) mocno jest ona przemyślana. Akcja mająca miejsce w teraźniejszości stanowi tu w dużej mierze produkt uboczny, bo w rzeczywistości liczy się przeszłość i godzenie się z tym, co Lisey przez lata spychała za kurtynę zapomnienia.

Nie jest to zdecydowanie taki Stephen King, jakiego miałam okazję poznać w czasie lektury na przykład „Lśnienia” czy „Misery”, ale i w takim wydaniu zdecydowanie go doceniam. Jednocześnie muszę zaznaczyć, że „Historia Lisey” wymaga dużej cierpliwości i chwilami czyta się ją dosyć opornie, a jeżeli ktoś dopiero planuje rozpocząć przygodę z autorem, to odradzam sięganie akurat po ten tytuł. To wyzwanie, ale z rodzaju tych, w których po zakończonej lekturze odnajduję uzasadnienie dla zastosowanych środków i formy. Nie było więc łatwo, ale jednocześnie jestem pewna, że to książka, która szczególnie zapadnie mi w pamięć.

Garść cytatów:

„Leżąc w łóżku, które kiedyś mieściło dwa ciała, Lisey myślała, że samotność nigdy nie jest bardziej samotna niż wtedy, gdy człowiek się budzi i uświadamia sobie, że ma cały dom dla siebie”. (s. 22)

[Kasia]

22 komentarze

natula5 cze 2015, 18:44:00
Jak czytam Twoją recenzję, to mam wrażenie, że dotyczy niedawno przeze mnie przeczytanej "Rose Madder" :-) W której King świetnie ukazał psychikę zastraszonej kobiety, ale według mnie wymknęły mu się pewne motywu, szczególnie te fantastycznie, przez co nie do końca jestem zadowolona z lektury, ale u mnie w przypadku Kinga często tak jest :-)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Zatracona w książkach5 cze 2015, 19:02:00
Już dawno nie czytałam żadnej książki Kinga. Muszę to zmienić, bo naprawdę lubię jego twórczość. Tego tytułu jeszcze nie znam, więc Twoja recenzja tylko mnie zmobilizowała do tego, żeby wrócić do tego autora ;)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Agata P6 cze 2015, 09:31:00
Mam takie zaległości w czytaniu Kinga, że chyba najpierw dam szansę "Misery" lub "Lśnieniu", bo zupełnie nie miałabym teraz siły przedzierać się przez "Historię Lasey".
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Wioleta Sadowska 6 cze 2015, 10:10:00
Jakie świetne zdjęcie zrobiłaś. A co do książki to czytałam ją dawno, dawno temu. Muszę sobie ją chyba odświeżyć.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Krucze Gniazdo6 cze 2015, 10:52:00
Muszę sie z Tobą zgodzić w kwesti podejścia do tej pozycji. Masz racje czyta ją się dość ciężko i ja raczej też nie polecałabym zacząć swojej przygody z tym autorem od "Histori Lisey". Pomimo tego akurat ten tytuł należy do moich ulubionych Kinga.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Addictedtobooks6 cze 2015, 23:05:00
Ja niestety nie jestem raczej wielbicielką Kinga, chociaż "Zielona mila" bardzo mi się podobała. Mimo wszystko może w końcu przekonam się do jego twórczości :))
addictedtobooks.blog.pl
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Linda7 cze 2015, 15:28:00
I love Stephen King! :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Edyta7 cze 2015, 15:44:00
Bardzo dobra książka. Z wypiekami na twarzy śledziłam walkę Lisey z prześladowcą i koszmarami z przeszłości.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Niebieska zakładka7 cze 2015, 21:21:00
Genialne zdjęcie na huśtawce. Jest Twojego autorstwa? Mam w domu całkiem pokaźną kolekcję książek Kinga, ale wszystkie należą do mojego męża. Sama jakoś nie mogę się przekonać do tego autora...
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Alicja S.9 cze 2015, 18:36:00
Muszę w końcu zabrać się za Kinga !:) Czas leci, a ja jeszcze nie czytałam żadnej jego książki :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi