Czasami fakt, że nie potrafimy odłożyć książki w połowie powoduje, że wygrywamy na tym emocjonalnymi przeżyciami i "ściśnięciem w gardle", o którym sama piszesz :) Choć początek mnie również mógłby się wydać dosyć przeciętny to dla dalszej części warto się jednak trochę pomęczyć... Poza tym z twórczością Lisy Genovy nie mam żadnych doświadczeń i chciałabym to zmienić ;)

Miałam podobnie - obawiałam się, że książka będzie słabsza od pozostałych i początkowo rzeczywiście taka się wydawała. Ale ten motyw z działaniem umysłu chłopca - coś niesamowitego, niepojętego. Właśnie dzięki temu ta książka tak porusza...

Jakiś czas temu autorka wpadła na moją listę do koniecznego przeczytania, więc na pewno i tej pozycji się przyjrzę :). Dobrze, że z biegiem akcji książka bardziej Ci się podobała, nie ma chyba dla czytelnika nic gorszego, niż zawieść się na lubianym autorze.

Jeszcze nic nie czytałam tej autorki, ale skoro takie piękne książki pisze to na pewno zapoznam się z tą jej twórczością, najpierw chcę zacząć od ,,Motyla"!

Ostatnio przeglądałam tą książkę w bibliotece. Zastanawiałam się, czy nie wziąć jej dla mamy. Nie wypożyczyłam i widzę, że mam czego żałować.

Czytałam tylko "Motyla", ale mam nadzieję, że po dwie pozostałe książki też uda mi się sięgnąć. Mam wrażenie, że ta autorka świetnie oddaje emocje towarzyszące trudnym sytuacjom życiowym.

Unikałam powieści Genovy, obawiając się, że są niesamowicie smutne i depresyjne. Teraz jednak chciałabym przeczytać "Kochając syna", chociaż nadal obawiam się, że ta historia zbytnio mnie przytłoczy.

Wiele czytałam o tej autorce, ale niestety z jej książkami jestem na bakier. A widzę, że warto przeczytać.

Chyba w końcu przekonam się do Genovy i przeczytam przynajmniej jedną z jej powieści. Podobno wszystkie trzymają odpowiednio wysoki poziom, więc nie będę wybierać i sięgnę po to, co najszybciej uda mi się zdobyć.

Uwielbiam, gdy początkowo książka wydaje się dość przeciętna, a gdy zagłębiamy się w jej lekturę, wiele zyskuje. Zapisałam sobie ten tytuł do planowanych, gdyż książka mnie zaintrygowała.

Podobają mi się te rozbudowane wątki psychologiczne, szczególnie jeśli chodzi o kobiety, gdyż mocno interesuję się żeńską stroną literatury. Jednak myślę, że fabuła by do mnie nie przemówiła, gdyż dzieci mnie drażnią, nawet na kartkach powieści.

Chociaż zachwalasz ta powieść, ja jednak nie sądzę, abym po nią sięgnęła. Niestety, nie jest to moja tematyka, raczej unikam powieści poruszających takie trudne sprawy, bo po prostu nie przemawiają one do mnie. Czasami, owszem, zdarzy się, że przeczytam, ale częściej jest to kwestia przypadku. ;)

Niestety nie poznałam jeszcze do tej pory twórczości Genovy, ale widzę, że czas najwyższy to zmienić... jak myślisz od czego zacząć?

Kasiu, przeczytałam właśnie jednym tchem wszystkie Twoje recenzje, odnoszące się do powieści Lisy Genovy i z głową pełną szalejących myśli jestem pewna tylko jednego - to książki, po które niezwykle pragnę sięgnąć... Nie mam wątpliwości, że niejednokrotnie będę je zamykać, by zaczerpnąć powietrza, którego zabraknie mi przez wsytrzymywanie oddechu z napięcia, niezgody, strachu - nie tylko o bohaterów, ale o samą siebie i swoich Najbliższych. Staram się odpędzać jak najdalej myśli o potencjalnych chorobach, upiorach krążących nad nami wszystkimi, bo przecież autorka pokazuje, że nawet idylla może zostać nagle roztrzaskana przez niespodziewaną tragedię. Tego rodzaju powieści ja sama zawsze odchorowuję, lecz w ten ubogacający sposób, polegający na konieczności poukładania sobie wszystkich refleksji, ujarzmienia strachów, zrozumienia, że choć my nie możemy pomóc bohaterom - oni pomagają nam.

Dziękuję Ci najserdeczniej za przybliżenie każdej z powieści w sposób tak wymowny i tak dokładny, oddziałujący tak na wrazliwość, jak i na wyobraźnię :)