John Green - Gwiazd naszych wina
17.02.2015
John Green,
Nie chciałam poczuć się rozczarowana, a w przypadku książek
przez wielu określanych jako genialne i niesamowite nie jest o to trudno.
Poprzeczka czytelniczych oczekiwań ustawia się przed lekturą tak wysoko, że
później nie sposób chociażby musnąć ją palcami. Dlatego do „Gwiazd naszych
wina” starałam się podejść ostrożnie, zachowując pewien dystans (także czasowy) od zachwytów nad powieścią. W głowie pobrzmiewało mi również coś, co słyszałam
o niej kilka razy, a co akurat nie do końca mnie przekonywało jako argument, by
nie spodziewać się zbyt wiele - że to tylko powieść młodzieżowa. Zauważyliście,
że to drobne „tylko” niesie ze sobą więcej niż niejeden przymiotnik? W domyśle taka
literatura jest w jakimś sensie mniej wartościowa niż jej dorosła wersja,
często infantylna i pozbawiona głębszego sensu. Cóż, z takim podejściem zgodzić
się nie mogę, tym bardziej, że jak pokazuje powieść Johna Greena, historie
teoretycznie skierowane do młodzieży potrafią też bardzo skutecznie poruszyć
dorosłego czytelnika. Tak było przynajmniej w moim przypadku.
Hazel Grace byłaby pewnie typową amerykańską nastolatką,
gdyby nie fakt, że od kilku lat choruje na raka i wszędzie musi ze sobą
taszczyć przenośny zbiornik, który w połączeniu ze specjalnymi wąsami tlenowymi
pozwala jej w miarę normalnie oddychać. Jej płuca to mechanizm stosunkowo
kapryśny i nie w pełni sprawny, ale grunt, że dziewczyna nadal żyje, za co
powinna być niezmiernie wdzięczna. Nie to żeby Hazel nie cieszyła się z
dodatkowego czasu, który dał jej między innymi specjalny lek, ale zdecydowanie
nie jest taką bohaterką, która będzie starała się nam pokazać za wszelką cenę,
że chory człowiek zawsze ma w sobie nieskończone pokłady siły i odwagi. Jest na
to zdecydowanie zbyt szczera.
Augustus (Gus) Waters właściwie pokonał raka, chociaż
nie obyło się bez strat w postaci amputowanej kończyny. Jest młody i
przystojny (jakże by inaczej), a swoją pewnością siebie łatwo zwraca uwagę. Zarówno Gus
jak i Hazel wiedzą co oznacza nowotwór, ale gdy poznają się na grupie wsparcia, choroba na moment schodzi na dalszy
plan, by ustąpić szybszemu biciu serca. Wiem - zabrzmiało trochę ckliwie, ale
nie martwcie się – ta historia przesadnie słodka nie będzie.
Augustus początkowo nie wydawał mi się specjalnie
interesujący, ale okazało się na szczęście, że chłopak da się lubić. Znajomość
z Hazel w jakiś sposób go zmienia i na wiele rzeczy pozwala spojrzeć inaczej –
oboje są dla siebie powiewem świeżości, tym przyjemniejszym, że zapowiadającym
pierwsze, najpierw nieco nieśmiałe, ukłucia miłości. Można z przekąsem
stwierdzić, że to jeszcze niedojrzałe zauroczenie dwojga nastolatków, ale czy
to oznacza, że dla nich mniej przez to ważne?
Przy okazji pewnie pojawi się wątpliwość czy z takiej
historii można wykrzesać coś więcej, coś, co naprawdę poruszy niezależnie od
wieku. Możecie mi wierzyć – Green bardzo sprawnie i z wyczuciem wychodzi poza
zapatrzonych w siebie młodych ludzi i pokazuje ich spojrzenie na wiele spraw.
Życie, śmierć, choroba, zdrowie, miłość (również ta rodzicielska), ciekawość
świata, pragnienie bycia zapamiętanym – to wszystko w „Gwiazd naszych wina”
znajdziecie. Autor łączy lekkość języka, która od razu skojarzyła mi się ze
stylem pisania M. Quicka z pozornie niezbyt oryginalną historią (tu na myśl
przychodzi mi na przykład P. Chbosky i jego „Charlie”), dając w efekcie powieść,
którą czyta się jednym tchem i która potrafi zawładnąć myślami czytelnika.
Zastanawiałam się też czy J. Green nie zrobi mi czasem tego,
co Hazel uczynił jej ulubiony pisarz w czytanym przez nią wielokrotnie „Ciosie
udręki” – zostawi w niepewności,
urywając historię z pół zdania. Nie zdradzę czy moje obawy się sprawdziły czy
nie, ale na pewno mogę napisać, że „Gwiazd naszych wina” to powieść warta
uwagi. Nie wiem czy zostawi we mnie jakiś trwały ślad i czy po latach będę ją
wspominała z błyskiem w oku - właściwie niespecjalnie tego oczekuję, ale wiem,
że na czas lektury przepadłam zupełnie. To zatracenie w czytaniu zapamiętam na
pewno.
Garść cytatów:
„Na tym świecie jest tylko jedna rzecz okropniejsza niż
umieranie na raka w wieku szesnastu lat, a jest nią posiadanie dziecka, które
na tego raka umiera.” (s. 13)
„Kostniakomięsak
czasami odbiera kończynę, żeby sobie spróbować człowieka. A jak mu posmakuje,
bierze też resztę.” (s. 24)
--------
Źródło okładki
Źródło okładki
![[Kasia]](http://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAVVfQa5bous3LQLybcH1UujfDGxXYqdeaAoVuRtZwIrUxDD9cwVhNIBvRlxM7_lN8SbSmuOqM5X9BFnXwsi5NnJohY1yfZr2-vpJdLQNbm0PqVp8rqzdGCZoOU6C8ZQ/s220/72610487_3238162386210904_4679040103585153024_n.jpg){kind=avatar}
20 komentarze
Książka mi się bardzo podobała, ale film jeszcze bardziej...
OdpowiedzUsuńFilm obejrzałam od razu po lekturze książki i przypadł mi do gustu :)
UsuńJa jeszcze filmu nie widziałam. Ciekawe jak go odbiorę...
Usuńhm, a ja się trochę rozczarowałam, chociaż książka mi się podobała, ale liczyłam na coś więcej :)
OdpowiedzUsuńJa się często łapię na tym, że nastawię się na wielkie wstrząsy, a dostaję jedynie lekkie drgania :) Tak miałam na przykład przy "Bestii" Roslunda i Hellströma. Pewnie dlatego próbuję jednak podchodzić do znanych tytułów z dystansem :) "Gwiazd naszych wina" nie jest książką, która zmieni moje życie, ale zaczytałam się w niej mocno.
UsuńMnie akurat "Gwiazd naszych wina" nie oczarowała tak, jak wiele innych czytelniczek. Niemniej jest to całkiem niezła książka, po którą warto sięgnąć.
OdpowiedzUsuńA mnie właśnie oczarowała, przeczytałam ją bardzo szybko i żałowałam, że nie mogłam jej dłużej kosztować :) A kiedy trafiła się okazja do obejrzenia filmu na Nocy Kina - również się nie rozczarowałam. Chociaż spodziewałam się że bardziej mnie wzruszy.
OdpowiedzUsuńA ja jeszcze przed lekturą tej książki. Muszę ją kiedyś poznać, bo naczytałam się o niej dużo dobrego :)
OdpowiedzUsuńPewnie wielu wielbicieli Green'a by się oburzyło, ale film podobał mi się bardziej :P
OdpowiedzUsuńfilm mnie ujął i choć to calkowicie karygodne - dopiero teraz sięgnę po książkę.
OdpowiedzUsuńAle to wina autora - zawiódł mnie za sprawą "Szukając Alaski" i stałam się mocno nieufna...
Pozdrawiam:)
O! Za jakiś (bliżej nieokreślony ze względu na uginające się regały) czas mam zamiar przeczytać coś jeszcze tego autora, więc ciekawa jestem czy kolejne spotkanie będzie udane czy raczej poczuję się rozczarowana.
UsuńWidzę, że i Ty uległaś magii Greena. Mam wrażenie, że jestem ostatnią osobą, która nie zna twórczości tego pana. :D
OdpowiedzUsuńNie zaczarował mnie totalnie i nieodwołalnie, ale rzeczywiście książkę pochłonęłam z duuużą czytelniczą przyjemnością :)
UsuńPomimo tego że ksiązka ostatecznie mnie nie zachwyciła tak jakbym tego chciała, to koniec końców podobnie jak Ty zaczytywałam sie w nią niespotykanie mocno. Jak dla mnie całość została uratowana przez niesamowicie poruszające cytaty i dla nich zdecydowanie warto sięgnąć.
OdpowiedzUsuńCieszę się, że i Tobie spodobała się ta książka. Ja teraz muszę obejrzeć film, koniecznie!
OdpowiedzUsuńOstatnio często rezygnuję z oglądania niektórych filmów, gdy dowiaduję się, że jest też książka. Najpierw wolę przeczytać, chociaż korci mnie czasami ogromnie żeby obejrzeć daną historię :) Z "Gwiazd naszych wina" było podobnie, ale przyjemnie jest (lub czasami trochę mniej, gdy to produkcja nieudana) widzieć jak czytaną powieść przeniesiono na ekran i porównywać własne wyobrażenia miejsc i postaci z tymi reżyserskimi :)
UsuńW końcu rzeczowa recenzja tej książki :) Przyznam, że wiele osób próbowało swoje emocje niejako przecisnąć potencjalnemu czytelnikowi przez ekran, co było dosyć męczące. Co do wysokich oczekiwań - właśnie ich najbardziej się obawiam. W mojej głowie wokół Greena utworzył się pewien nimb literacki, który może przynieść mi wiele zawodu. Bardzo tego nie chcę, więc aktualnie odpoczywam od recenzji jego książek i pewnie gdy wrzawa ucichnie na dobre, skuszę się i ja :)
OdpowiedzUsuńPrzyjmuję, że komuś innemu książka o której piszę może się w ogóle nie podobać, więc narzucanie swoich emocji mijałoby się z celem :) A co do Greena to wiem co masz na myśli, tak bywa gdy o danym autorze czyta się dużo, zanim jeszcze sięgnie się po same książki :) Zgadzam się, że warto dać sobie trochę czasu - szkoda byłoby poczuć rozczarowanie wynikające przede wszystkim z nadmiernych oczekiwań. Ale nie powiem - ciekawa jestem czy by Ci się proza Greena podobała.
UsuńNadal książki nie przeczytałam bo boje się że mi się nie spodoba :)
OdpowiedzUsuńHa, a ja dalej nie sprawdziłam na sobie, czy te zachwyty nad twórczością Greena nie są przesadzone... Jeszcze przyjdzie czas na jego książki;)
OdpowiedzUsuńZapraszam do dyskusji i dziękuję za każde pozostawione słowo :)