Lucy Maud Montgomery - Ania z Zielonego Wzgórza

29.11.2014

Lucy Maud Montgomery, Ania z Zielonego Wzgórza [Anne of Green Gables], tłum. Agnieszka Kuc, Wydawnictwo Literackie, 2014, 402 strony.
Cykl: Ania z Zielonego Wzgórza, tom 1.

Na początku roku postanowiłam, że wrócę na Zielone Wzgórze i sprawdzę czy historia rudowłosej Ani nadal bawi i wzrusza mnie tak samo, jak kiedyś. Trochę trwało, zanim wreszcie się podjęłam realizacji tego postanowienia, ale z drugiej strony bohaterowie z Wyspy Księcia Edwarda spokojnie czekali aż spotkamy się znowu. Na pewno patrzę na nich teraz inaczej niż dawniej, ale przekonałam się, że takie powroty mogą być równie przyjemne, jak sięganie po zupełnie nową, nieznaną wcześniej, powieść.

Mateusz Cuthbert spodziewał się zobaczyć na stacji kolejowej chłopca, którego razem z siostrą Marylą postanowili przygarnąć z sierocińca. Gdy okazuje się, że czeka na niego tylko pełna entuzjazmu dziewczynka, zachwycona faktem, że wreszcie będzie miała prawdziwy dom, nie jest w stanie jej powiedzieć, że zaszła pomyłka. Chociaż niemal wszystko przemawia za tym, by ją odesłać, to rodzeństwo decyduje się jednak przyjąć Anię Shirley do grona rodziny. Wychowanie tak roztrzepanego, ale i niezwykłego dziecka nie będzie łatwe, ale to dzięki niemu na Zielonym Wzgórzu na stałe zagości radość.

Musiałam początkowo na nowo przyzwyczaić się do Ani, w której oczach każde smutne wydarzenie urasta do rangi wielkiego dramatu, zwiastującego niemalże koniec świata. I nie ma znaczenia czy jest to kwestia przeproszenia Pani Linde czy godzenia się z rudym kolorem włosów – w okazywaniu emocji dziewczynka nie ma sobie równych. Podobnie mocno przeżywa wszystko, co uznaje za piękne – na świat patrzy tak, jak gdyby niemal wszystko było cudem, który zasługuje aby go docenić, a jeżeli nawet coś nie jest takie, jakby tego chciała, to od czego ma się wyobraźnię, prawda? Marzycielska dusza Ani nie raz i nie dwa sprowadzi na nią kłopoty, ale gdy jest się zatopionym we własnym świecie, wszystko inne przestaje się liczyć.

Nadal lubię główną bohaterkę, chociaż ta sympatia tym razem przez pierwsze chwile mierzyła się z poczuciem pewnego przerysowania niektórych zachowań. Musiałam sobie przypomnieć, że przecież taka właśnie jest Ania – niezwykle wyrazista, bez ustanku trajkocząca i niegodząca się na półśrodki. Jak zachwycać się to z całego serca, jak złościć to z pasją, jeżeli płakać to tylko prawdziwie rzewnymi łzami, a śmiać się zawsze w głos. Autorka stworzyła postać, której perypetie śledzi się z przyjemnością, raz po raz zastanawiając się co też jeszcze wymyśli i jakie kłopoty na siebie sprowadzi.

Avonlea to zresztą miejsce, gdzie spotkać można znacznie więcej ciekawych osób. Zawsze (a po latach nic się w tym względzie nie zmieniło) jakoś szczególnie lubiłam Marylę – pozornie sztywna i zasadnicza, ale tak naprawdę pełna skrywanej czułości, której okazywanie nigdy nie przychodziło jej łatwo. Przybycie Ani sprawia, że jej opiekunka uczy się, że na świat można patrzeć z zachwytem, a wychowywanie to nie tylko kwestia wskazywania właściwych rozwiązań, ale umiejętność okazywania miłości i doceniania talentów. Spokojny i cichy Mateusz, wszystkowiedząca Małgorzata, wiecznie uszczypliwa Josie Pye i inni mieszkańcy Avonlea sprawiają, że na Wyspę Księcia Edwarda aż chce się wracać.

O wartości jaką stanowi dla mnie „Ania z Zielonego Wzgórza” wiele mówi fakt, że nadal potrafi wzbudzać we mnie emocje. Był śmiech, było wzruszenie i przede wszystkim ogromna przyjemność z lektury. Nigdy nie określałam tej historii jako ukochanej czy ulubionej, ale do dziś pamiętam, że to była poruszająca przygoda. Dziś siłą rzeczy natężenie uczuć wobec całej powieści jest trochę mniejsze, ale doceniam ją chyba bardziej niż kiedyś. To książka o dostrzeganiu piękna w każdej rzeczy i o sile marzeń, ale przede wszystkim historia dorastania. Dawniej ciągle rozgadana, nieuważna i pełna sprzeczności Ania, staje się bohaterką dużo bardziej dojrzałą i potrafiącą dostrzegać to, co w życiu rzeczywiście ważne. Przy tym wszystkim ani na chwilę nie przestaje być sobą, a jej otwartość na świat i ludzi, szczerość i dobroć, ciągle pozostają ujmujące. Dobrze było wrócić na Zielone Wzgórze i przekonać się, że to nadal to samo, pełne uroku, miejsce.

Garść cytatów:

„Gdy czyta się różne smutne historie, łatwo jest sobie wyobrazić, że bohatersko stawiamy czoło trudnościom, znacznie trudniej jest poradzić sobie z nieszczęściem, które naprawdę nas dotyka”. (s. 48)

„Myślę, jednak, że gorzej jest, gdy się na nic nie czeka, niż wtedy, gdy doznaje się rozczarowania”. (s. 127)

„Gdy jest się biednym, pocieszające jest to, że mnóstwo rzeczy można sobie po prostu wyobrazić”. (s. 305)

Ania z z Zielonego Wzgórza

[Kasia]

17 komentarze

Alicja S.29 lis 2014, 16:55:00
Muszę wrócić do tej książki,ile to już lat minęło, kiedy czytałam ją ostatnio... :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Niesamowity Kuferek29 lis 2014, 17:11:00
Ciekwe, bo właśnie wczoraj wróciłam po latach do Ani. Ja zawsze ją kochałam, bawi mnie, pokazuje inne spojrzenie na wiele rzeczy. Ona dla mnie nigdy nie była przerysowana, wyolbrzymiona, zawsze pokazywała wszystko dobitnie, opisywała w całości. Mi brak wyobraźni i otwartości aby tak móc nazywać rzeczy. Pozdrawiam!
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Krucze Gniazdo29 lis 2014, 19:02:00
Nigdy nie przepadałam ani za głowną bohaterką, ani za samą fabułą, a czytałam, bo musiałam. Być może kiedyś się z nią jeszcze raz zmierzę, ale nie prędko.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Wymarzona Książka30 lis 2014, 09:54:00
Cała skakałam z radości, kiedy dowiedziałam się, że wydana zostanie cała twórczość pani Montgomery w formie Kolekcji! Zbieram ją do dziś! :)
Przygody Ani mają coś w sobie szczególnego! :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Wioleta Sadowska 30 lis 2014, 10:03:00
Zbieram właśnie całą serię. Gdy będę miała wszystkie części, przeczytam całą historię Ani jeszcze raz.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
poppapraniec30 lis 2014, 10:35:00
Kocham Anie Shirley za jej wyobraźnie i mądrość. "Ania z Zielonego Wzgórza" to książka, która na długo zapadła mi w pamięć. A tak a propos to Lucy Maud Montgomery obchodziłaby dzisiaj 140 rocznicę urodzin :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
[Kasia]30 lis 2014, 17:07:00
Ach, to mogłam dziś opublikować recenzję, ale przyznam, że o rocznicy urodzin nie wiedziałam :) Miło wiedzieć, że i w Panach Ania Shirley wzbudza tak pozytywne emocje :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Natalia Katarzyna1 gru 2014, 06:25:00
Pamiętam, że jak byłam w podstawówce przeczytałam tą książkę dwa razy. Chciałabym wrócić do tej książki i być może sięgnę też po powieści z dalszymi losami Ani.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Beata N.4 gru 2014, 16:04:00
Odetchnęłam z ulgą. Jeśli dla Ciebie ten powrót był udany, to może i dla mnie będzie?;)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi