Suzanne Collins - W pierścieniu ognia

5.10.2014

Suzanne Collins, W pierścieniu ognia [Catching Fire], tłum. Małgorzata Hesko-Kołodzińska, Piotr Budkiewicz, Media Rodzina, 2009, 360 stron.
Igrzyska śmierci, tom 2

Miałam się zabrać za jedną z książek Agathy Christie, ale ciekawość dotycząca tego, co wydarzy się w państwie Panem po niezwykle emocjonujących Głodowych Igrzyskach wzięła górę. Nie spodziewałam się, że historia stworzona przez Suzanne Collins aż tak mnie wciągnie i zapewni tyle wrażeń, więc tym bardziej chciałam wiedzieć jak potoczą się losy Katniss i całego Dwunastego Dystryktu. Miałam jednocześnie nadzieję, że druga część trylogii będzie bogatsza o to, czego w pierwszej odrobinę mi brakowało. Czy „W pierścieniu ognia” spełniło moje oczekiwania? Cóż, i tak i nie.

Życie Katniss po zwycięstwie w Igrzyskach organizowanych corocznie przez Kapitol zmienia się pod różnymi względami. Wraz z rodziną przenosi się do Wioski Zwycięzców, a głód, którego doznawała kiedyś, zaczyna być tylko wspomnieniem. Chociaż teoretycznie zyskała naprawdę wiele, to w rzeczywistości codzienność sprzed walki na arenie było znacznie prostsza.

Prezydent Snow nie zapomniał, że dziewczyna ośmieszyła władze Panem, doprowadzając do zwycięstwa dwóch, a nie jak zawsze jednego, trybutów. Tym bardziej, że jego zdaniem stanowi ona iskrę, która może doprowadzić do wybuchu rebelii w całym państwie. Wydawałoby się, że pozycja ulubienicy publiczności, jaką Katniss osiągnęła dzięki Głodowym Igrzyskom, zapewni jej bezpieczeństwo, ale Snow nie zamierza tak łatwo odpuścić. W międzyczasie zbliża się tradycyjnie organizowane Tournée Zwycięzców w trakcie którego Katniss i Peeta odwiedzą wszystkie dystrykty w Panem. To będzie podróż, która pozwoli im zupełnie inaczej spojrzeć nie tylko na mieszkańców pozostałych części kraju, ale i na własny dystrykt. Okaże się, że w ludziach od dawna istnieje chęć zmian, ale trzeba impulsu, który pchnie ich do działania. Władze nie będą wahały się w tłumieniu wszelkich przejawów nieposłuszeństwa, a prezydent Snow posunie się nawet znacznie dalej.

„Igrzyska Śmierci” wciągnęły mnie niemal od pierwszej strony – w przypadku „W pierścieniu ognia” nie było już tak zajmująco od samego początku. O ile od pierwszego tomu nie mogłam się oderwać, o tyle drugi już takiego wrażenia (przynajmniej przez pewną część książki) nie wywoływał. Nie oznacza to, że w Panem niewiele się działo – wręcz przeciwnie – akcja ciągle biegnie do przodu, ale najwidoczniej nie miała dla mnie aż takiej siły przyciągania. Może to kwestia budowania napięcia? Niby wszystko w tym kontekście jest w porządku – nagłe zwroty akcji, rozdziały pozostawiające czytelnika w stanie zawieszenia i atmosfera napierającego na bohaterów niebezpieczeństwa – a jednak dopiero od pewnego momentu tak naprawdę znowu poczułam, że historia wciąga mnie na tyle, bym nie chciała się od niej nawet na moment oderwać.

Nie mogę napisać, że autorka nie dała mi spojrzeć szerzej na Dwunasty Dystrykt i całe Panem, na co liczyłam szczególnie. Tym razem duża część fabuły skupia się właśnie na życiu mieszkańców i tym, jaki wpływ miały na nich Głodowe Igrzyska. Żałuję jednak, że w trakcie Tournée, które było idealną okazją do pokazania pozostałych części kraju, Suzanne Collins nie pokusiła się o jeszcze bardziej szczegółowe ich opisanie. Takich pewnego rodzaju przeskoków z miejsca na miejsce czy z jednego wydarzenia do następnego było niestety kilka, ale nie przysłoniły one na szczęście przyjemności z czytania i poznawania losów bohaterów.

Cieszę się, że chociaż początek niepokojąco wskazywał na coś zgoła innego, to jednak motyw niezdecydowanej Katniss i jej rozterek miłosnych nie okazał się najbardziej istotną treścią książki. Cała opowieść znacznie straciłaby wtedy w moich oczach, bo byłam przekonana, że jej wartość tkwi, oczywiście po części w sprawnym ukazywaniu ludzkich emocji, ale przede wszystkim w wykreowanej historii Panem, która niesie ze sobą kilka ważnych refleksji nad władzą, przyszłością i ludźmi jako takimi.

Apetyt rośnie w miarę czytania i o ile pierwsza część trylogii była pewnego rodzaju powiewem czegoś nowego dla mnie jako czytelnika, który nie miał wiele do czynienia z motywem dystopii w literaturze, o tyle od drugiej zaczęłam wymagać czegoś więcej. I pod wieloma względami „W pierścieniu ognia” zdało egzamin – ponownie autorce udało się pozostawić mnie po ostatniej stronie z poczuciem, że chcę wiedzieć co będzie dalej – tym razem jednak pojawiło się więcej elementów, które nie do końca spełniły moje oczekiwania. Nadal uważam jednak, że Suzanne Collins stworzyła historię, w której bez problemu można się zaczytać. To powieść dającą czytelnikowi wyrazistych bohaterów i budująca w wyobraźni ciekawą i cokolwiek niepokojącą wizję przyszłości. Tym bardziej, że nie wydaje się wcale tak bardzo nierealna.

Garść cytatów:

„Niedziela nadal jest najlepszym dniem w tygodniu, sporo się jednak zmieniło od czasów, gdy mogliśmy powiedzieć sobie wszystko. Igrzyska odebrały nam nawet to.” (s. 11)

„Państwo chyba się opiera na kruchych podstawach, skoro garść jagód może doprowadzić do jego upadku.” (s. 25)

Igrzyska śmierci

[Kasia]

22 komentarze

Agata P6 paź 2014, 07:09:00
Ja właśnie na drugiej części się zatrzymałam, ale chciałbym przeczytać trzecią część przed filmem :) Akurat książki Collins to jedne z lepszych młodzieżowych dystopii :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Wioleta Sadowska 6 paź 2014, 12:40:00
A ja jeszcze nie sięgnęłam po pierwszą część. Muszę to w końcu zmienić.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
monweg6 paź 2014, 17:14:00
Cała trylogia bardzo przypadła mi do gustu, choć docelowa grupa to nastolatki, a ja nastolatką nie jestem od bardzo dawna.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Unknown6 paź 2014, 20:11:00
A ja właśnie sięgnęłam po Agathę Christie ;) Niemniej po Collins też mam zamiar w przyszłości, ale raczej odległej. Widziałam filmy (wiem, że nie powinnam przed książką) i mnie nie zachwyciły. Obawiam się, że z książką może być podobnie.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Lustro Rzeczywistości6 paź 2014, 20:29:00
Jestem przekonana, że drugiej takie trylogii długo nie będzie. Collins stworzyła klimat nie do podrobienia i nieszablonowe rozwiązania fabularne. Uwielbiam serię i uważam, że film zupełnie nie oddaje jej klimatu ;)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Kaś6 paź 2014, 21:40:00
Mnie cała trylogia wciągnęła tak bardzo, że przeczytam ją dosłownie ciurkiem. Drugi tom bardzo mi się podobał ze względu na rozwiązania fabularne - choć bardzo nie podobało mi się to, co autorka zgotowała bohaterom, muszę przyznać, że był to pomysł świetny i bardzo emocjonujący.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Książki - inna rzeczywistość6 paź 2014, 23:07:00
A ja uparcie cały czas nie zapoznałam się jeszcze z tą serią...
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Basia Pelc7 paź 2014, 10:11:00
Trzecia część rozczarowała mnie strasznie :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Beata N.7 paź 2014, 13:11:00
Mam nadzieję, że trzecia część Ci się spodoba - chociaż tu zdania są bardzo podzielone, szczególnie jeśli chodzi o zakończenie;)
W każdym razie - może teraz film?
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Krucze Gniazdo7 paź 2014, 18:57:00
Cudowna trylogia, która już mi się przejadła, a to dlatego, że nadeszła fala "fanów" serii, którzy jedynie zobaczyli film, a niestety trylogii nie przeczytali. Oczywiście nie wrzucam wszystkich do jednego wora, ale takie zjawisko ostatnio zbyt często obserwuje. Co nie zmienia faktu, że całość prezentuje się świetnie i nadal kocham ją cąłym sercem.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
[Kasia]8 paź 2014, 20:51:00
Nie uprzedzałabym się do książki po zobaczeniu fragmentu filmu :)
Zaciekawiłaś mnie jednak - fabuła to nie Twoje klimaty? Czy jakiś inny powód takiego stwierdzenia, że to nie dla Ciebie? :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Franca9 paź 2014, 21:41:00
W bardzo odległej przyszłości na pewno przeczytam tę trylogię. Na razie jednak się na to nie zanosi.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Alicja S.15 paź 2014, 06:44:00
Muszę sięgnąć po tę serię, mam na nią chęć od dawna :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi