Eva García Sáenz de Urturi – Cisza białego miasta

12.02.2019

Eva García Sáenz de Urturi, Cisza białego miasta [El silencio de la ciudad blanca], tłum. Joanna Ostrowska, Muza, 2019, 576 stron.

Trylogia Białego Miasta, tom 1.

„Cisza białego miasta” okazała się dla mnie książką bardzo nierówną. Nastawiłam się na powieść, która nie pozwoli mi się od siebie oderwać i przez pewien czas wszystko wskazywało na to, że faktycznie tak będzie. Poczułam się wciągnięta w historię seryjnego mordercy i z niecierpliwością czekałam, jak to wszystko się potoczy. Niestety, kiedy śledztwo powinno się na dobre rozpędzić, ja poczułam, że coraz bardziej ulatuje ze mnie to początkowe napięcie i obserwuje kolejne wydarzenia bez większych emocji.

Mieszkańcy Vitorii żyją ze świadomością, że sprawca podwójnych zbrodni od wielu lat siedzi w więzieniu. Niedługo jednak Tasio Ortiz de Zarate ma wyjść na pierwszą przepustkę i zainteresowanie nim zdecydowanie narasta. On czeka w celi na chwilowy powiew wolności, a ktoś dopuszcza się zbrodni pod wieloma względami przypominającymi te sprzed lat. Podwójne ofiary w wieku kończącym się na zero lub pięć, nagie ciała ułożone w miejscu związanym z chronologią miasta, z dłońmi nawzajem dotykającymi policzków. Wygląda na to, że po dwudziestu latach horror znowu się zaczął. Do tego dochodzi nietypowy sposób pozbawienia życia – wpuszczenie rozjuszonych pszczół do ust i zaklejanie ich taśmą. Czy Tasio ma z tym wszystkim coś wspólnego, mimo że siedzi w więzieniu? A może to naśladowca lub – co gorsza – prawdziwy zabójca?

Niepewność od pierwszych stron, która sprzyja układaniu różnych scenariuszy i budzący zaintrygowanie morderca sprawiły, że początkowo wracałam myślami do tej powieści, gdy ją na jakiś czas – dosyć niechętnie – odkładałam. I nie jestem pewna co właściwie się stało, ale po jakimś czasie zorientowałam się, że coraz mniej wciągające są dla mnie kolejne wydarzenia, a śledztwo wywołuje we mnie mieszane uczucia. Niby prowadzone są działania mające na celu ujęcie groźnego mordercy, ale co jakiś czas nachodziła mnie myśl, że niektóre posunięcia bohaterów mnie zwyczajnie nie przekonują. Może to ten wolny weekend dwójki śledczych, gdy w mieście grasuje morderca, nastawił mnie sceptycznie do ich postępowania, a może fakt, że czasami nie robili tego, co mi wydawało się w takiej sytuacji oczywiste. Trochę się czepiam i zdaje sobie z tego sprawę, ale coś mi w tym wszystkim zgrzytało (momentami nawet w dialogach) i nie pozwalało w pełni cieszyć się lekturą. Nie udzieliła mi się atmosfera strachu, która zapanowała wśród mieszkańców Vitorii i ten mocno odczuwalny spadek napięcia znacząco rzutował na moje podejście do lektury.

Wbrew pozorom „Cisza białego miasta” ma kilka atutów, które moje marudzenie hamują, jak chociażby skrupulatne oddanie klimatu miasta, sięgnięcie do ważnych miejsc z nim związanych i sprawienie, że faktycznie czułam się, jakbym przeniosła się do Vitorii. Główny śledczy Unai Lopez de Ayala jest bohaterem z przeszłością, a bliźniaków Tasia i Ignacia nie jest łatwo rozgryźć, więc na pewno nie odmawiam autorce umiejętności kreowania ciekawych postaci. W pewnym momencie pojawiła się też we mnie ponownie iskra większego zaangażowania w tę historię, ale nie ukrywam, że nawet to pożądane w takich powieściach końcowe zaskoczenie, nie sprawiło, że nagle wpadłam w zachwyt.

Wysoko postawiłam poprzeczkę „Ciszy białego miasta” i wiele wskazywało na to, że się nie zawiodę. Zaczęło się naprawdę świetnie i intrygująco i kiedy już nastawiłam się, że od powieści nie będę się mogła oderwać do samego końca, siadło tak umiejętnie budowane napięcie i przez długi czas brakowało mi jakichś silniejszych emocji i przekonania wobec działań śledczych. Nietuzinkowy pomysł na kryminalną zagadkę, dosyć ciekawi bohaterowie i klimat fascynującego miasta to mocne strony tej książki i zdecydowanie je doceniam, ale tym razem to nie wystarczyło, żebym poczuła się naprawdę usatysfakcjonowana.

Garść cytatów:

„Tutaj kończy się twoje polowanie, tutaj zaczyna się moje”. (s. 70)

„Człowiek nie chce widzieć tego, co ma przed oczami, dopóki to coś go nie stratuje”. (s. 101)

„Czasami pamięć wbija pinezki w nieistotne momenty z przeszłości i utrwala je na zawsze (…)”. (s. 288)

~~*~~

Za przedpremierowy egzemplarz dziękuję wydawnictwu Muza.

Premiera książki 27 lutego.

Trylogia Białego Miasta

[Kasia]

17 komentarze

Agnieszka Kaniuk12 lut 2019, 20:40:00
Myślę, że niebawem sięgnę po tę książkę. 😊
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Wioleta Sadowska 12 lut 2019, 22:07:00
Szkoda, że summa summarum, napięcie niespodziewanie siadło. Ta książka pojawia się ostatnio na blogach.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Natalia Katarzyna13 lut 2019, 08:39:00
Też mam mieszane odczucia co do tej książki, ale swoją drogą jestem ciekawa kolejnych tomów...mam nadzieję (chociaż może naiwnie), że będą lepsze.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Z e-bookiem pod rękę13 lut 2019, 10:53:00
Okładka bardzo intrygująca!!!

Z e-BOOKIEM POD RĘKĘ
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Ervisha13 lut 2019, 12:12:00
Czyli dobry rozpęd ale skok nie udany...
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Dominika S.14 lut 2019, 12:47:00
Czytałam jedną pozytywną, jedną negatywną recenzję i teraz Twój tekst, będący gdzieś pośrodku tego wszystkiego. Chyba nie mam innego wyjścia niż przeczytanie i wyrobienie sobie własnego zdania :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Naćpana Książkami14 lut 2019, 14:01:00
Będę miała ją na uwadze. Brzmi zachęcająco.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Księgozbiór Kasiny18 lut 2019, 22:37:00
A może to zbyt mocne oczekiwania?! ja czasem wolę niczego nie oczekiwać i być mile zaskoczona:)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi