Cilla & Rolf Börjlind – Trzeci głos

1.05.2017

Cilla & Rolf Börjlind, Trzeci głos [Den tredje rösten], tłum. Inga Sawicka, Czarna Owca, 2014, 458 stron.

Cykl: Tom Stilton i Olivia Rönning, tom 2.

Minęło kilka miesięcy odkąd czytałam pierwszy tom serii z Tomem Stiltonem i Olivią Rönning, czyli „Przypływ” i przyznam, że szczegóły związane z tamtą historią nieco mi się w pamięci rozmyły. Na szczęście nie potrzebowałam dużo czasu, by wszystko wskoczyło na swoje miejsce i mogłam w pełni zatopić się w kolejnej powieści, którą w duecie stworzyli Cilla i Rolf Börjlind.

Nastoletnia Sandra znajduje swojego ukochanego ojca powieszonego w ich domu. Początkowo wszystko wskazuje na samobójstwo, ale brak laptopa i fakt, że Bengt Sahlmann zajmował się sprawą zniknięcia dużej ilości narkotyków budzi pewne podejrzenia. Szwedzka policja będzie musiała zbadać różne powiązania, a na kolejne tropy w tej sprawie wpadnie Olivia. Wprawdzie zamiast pracy w policji, mimo ukończenia policyjnej szkoły, planuje studiować historię sztuki, ale chęć poznania prawdy okazuje się silniejsza. Do Marsylii, gdzie znaleziono okaleczone zwłoki kobiety, rusza Abbas el Fassi i Tom Stilton. Ten pierwszy znał ofiarę i w podróż zabrał kilka swoich noży, a to nie wróży niczego dobrego.

Wprawdzie wydarzenia z „Przypływu” sprawiły, że relacja Toma i Olivii mocno ucierpiała, ale spodziewałam się, że w drugim tomie szybko się w nowej sytuacji odnajdą i będą pracowali ramię w ramię. Autorzy postanowili jednak nie wybierać takiej łatwej ścieżki (tym lepiej!) i drogi tych dwojga krzyżują się znacznie później i to raczej z konieczności. Oboje angażują się w swoje sprawy i każde na swój sposób próbuje radzić sobie z przeszłością. Z ich dwojga to Tom bardziej zaczyna panować nad swoim życiem, mimo że był już na dnie – bezdomny i prawie zupełnie oderwany od rzeczywistości – i być może dlatego (jakkolwiek źle to zabrzmi) fascynował mnie tym razem nieco mniej. Nadal byłam ciekawa co sprawiło, że na kilka lat odciął się od wszystkich, ale cierpliwie czekałam na odpowiedzi.

Olivia początkowo bardzo się miota w zderzeniu z prawdą o swojej rodzinie i właściwie trudno się jej dziwić, ale z czasem wychodzi to, co było widoczne już w pierwszym tomie – intuicja i chęć poznania prawdy. Nie brakuje też ryzykanctwa, o którym wtedy wspominałam – nie zaszkodziłoby, gdyby bohaterka czasami działała mniej pochopnie, ale wygląda na to, że taki już ma charakter i tego autorzy się trzymają w jej kreacji. Mocno zaintrygował mnie w „Trzecim głosie” Abbas, który jest taką postacią, o której ciężko powiedzieć coś pewnego – niewiele mówi, niewiele wiadomo o jego przeszłości (chociaż tym razem trochę ją jednak odkrywamy), ale ma w sobie coś nieokiełznanego, mimo że wydaje się, jakby zawsze nad sobą panował.

Kiedy myślę o tym drugim tomie i porównuje go sobie z wrażeniami, jakie zrobił na mnie „Przypływ”, to stwierdzam jedno – trzyma poziom. Ni mniej, ni więcej. Pojawia się sporo wątków, które z czasem się ze sobą zgrabnie łączą; dużo się dzieje i łatwo przyszło mi zaangażować się w całą historię; bohaterowie są wyraziści i ma się poczucie, że nie są jedynie wydmuszkami, w których nic się nie kryje. Tym razem nie udało mi się poskładać wszystkich elementów układanki wcześniej, ale jako, że jestem marudna, to musze przyznać, że jedno z końcowych zaskoczeń mnie nie przekonało. Było, w moim odczuciu, trochę zbyt oderwane od głównej osi wydarzeń i jakoś miałam poczucie, że szwedzki duet zbyt mało zaserwował wskazówek, żeby w ogóle brać taki obrót spraw pod uwagę. Ale może po prostu Cilla i Rolf Börjlind tak zgrabnie uśpili moją czujność – ciężko mi jednoznacznie zdecydować, która wersja jest bliższa prawdy.

„Trzeci głos” to dobry kryminał, którego lekturą jestem właściwie usatysfakcjonowana. Oczywiście jeszcze lepiej byłoby, gdybym mogła napisać, że autorzy zrobili ogromny postęp po pierwszym tomie i rozpływam się w zachwycie, ale takiej euforii we mnie nie ma. Jest za to poczucie, że szwedzkie małżeństwo nie osiadło na laurach i stworzyło po raz kolejny powieść, którą dobrze się czyta, jest interesująca fabularnie i ma ciekawych bohaterów. Po takich doświadczeniach na pewno sięgnę po „Czarny świt”, czyli trzeci tom serii.

Garść cytatów:

„Nawet w okrucieństwie znajdzie się jakieś pęknięcie”. (s. 174)

„Okazuje się, że gdy tak bardzo boli w środku, człowiek nie odczuwa zwykłego bólu”. (s. 302)

~~*~~

Za książkę dziękuję Wydawnictwu Czarna Owca.

Tom Stilton i Olivia Rönning

Przypływ | Trzeci głos | Czarny świt | Śpijcie, kotki

[Kasia]

14 komentarze

http://rudarecenzuje.blogspot.com/1 maj 2017, 21:00:00
Sięgając po drugą część serii zawsze martwię się, że autor nie utrzyma poziomu. Cieszę się, ze tym razem również się postarał, a Ty czujesz się usatysfakcjonowana :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Amanda1 maj 2017, 23:39:00
Książka nie dla mnie, ale za to spodobały mi się zdjęcia. Ile grozy z tym nożem! ;D
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Dominika S.2 maj 2017, 06:32:00
Nie znam tej serii i nie powinnam rozpoczynać kolejnej, ale coś czuję, że długo nie wytrzymam w swoimi postanowieniu. Czasami nie potrzebuję lektury, która zwala z nóg, wystarczy, że właśnie trzyma poziom :)
PS Super zdjęcia :D
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Dorota Ka2 maj 2017, 08:53:00
Czasem trzeba się zadowolić brakiem spadku formy :) jak wrócę do szwedzkich kryminałów, poszukam tej serii.
Zdjęcie z tym nożem za plecami jest super😋
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Beata N.3 maj 2017, 10:30:00
Och, drugi tom... Przy moim ostatnim deficycie czasu na czytanie chyba lepiej nie zaczynać nowej serii;)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Unknown8 maj 2017, 19:19:00
Kasiu, na samym początku chciałabym wyrazić swój podziw dla Twojej inwencji fotograficznej - wykorzystanie nagiego noża i zdjęcia balansujące na granicy niedomówienia i igraszki są znakomite w swej niesamowitości, a widzę, że nie tylko mnie zelektryzowały (tym mocniej, że urzekła mnie twoja bluzeczka<3) :)
Do kolejnego tomu danego cyklu nie sposób chyba podejść bez lekkiej obawy, więc cieszę się, że "Trzeci głos" okazał się być dla Ciebie lekturą dorównującą "Przypływowi". Czytajac o losach Toma, pomyślałam sobie, że mam zupełnie tak samo, jak Ty - moja uwaga samoistnie wręcz lgnie do bohaterów szorstko potraktowanych przez los, a ciekawość żąda zagaszenia. Wystawianie nas na próbę i wyrok oczekiwania ma jednak swoje dobre strony - ziarenko niepewności i niegasnące zaintrygowanie z pewnością jest świetnym impulsem do ponownego spotkania z bohaterami :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi