"Cień wiatru" zauroczył mnie kilka lat temu, ale niestety z przykrością muszę stwierdzić, że z innymi książkami autora było różnie. Wszystkie mi się podobały, ale to "Cień wiatru" ma w sobie to "coś" :)

Bardzo mile wspominam czas kiedy czytałam tą książkę :)

Mnie również oczarowała ta powieść, koniecznie sięgnij też po "Grę anioła", która jest równie fascynującą, ale nieco bardziej mroczną opowieścią niż "Cień wiatru" :)

Nie czytałam jeszcze tej powieści. Leży na półce już od roku, ale ciągle dojrzewa do tego, by po nią w końcu sięgnąć, a każda kolejna recenzja mnie do niej zachęca. ;) Innych powieści Zafona także nie miałam okazji mieć w rekach ;)

Muszę w końcu przeczytać jakąś książkę Zafona. A akurat tę mam w domu :)

Mam "Grę Anioła" tego autora jeszcze nie zaczęta, a poza tym "Cień wiatru" przekonał mnie do twórczości tego autora i w przyszłości będę z nim częsciej obcować.

Uwielbiam tę książkę! Za pierwszym razem czytałam ją z wypiekami na twarzy. Za drugim znów mnie wciągnęła. :)

Literaturze hiszpańskiej mówię TAK :D

Znam jedynie trylogię młodzieżową plus Marinę Zafona, koniecznie muszę przeczytać jego pozostałe książki :)

Piękna książka, nie mogę sobie teraz przypomnieć fragmentu o matce..ale urzekł mnie:) poszukam i wrócę z nim:)

Wygrzebałam:) Uwaga, jest długi:) Przyjemności:)
"Mimo upływu sześciu lat nieobecność mamy była dla mnie wciąż jakimś omamem, krzykiem ciszy, której nie potrafiłem jeszcze zagłuszyć słowami. Mieszkaliśmy z ojcem na ulicy Santa Ana, tuż przy placu kościelnym. Nasze małe mieszkanie mieściło się bezpośrednio nad antykwariatem specjalizującym się w sprzedaży zarówno rzadkich egzemplarzy dla bibliofilów, jak i książek używanych. Ten magiczny bazar odziedziczony po dziadku miałem z kolei ja przejąć po ojcu, który nie miał co do tego najmniejszych wątpliwości. Wyrastałem pośród książek, zaprzyjaźniając się z niewidzialnymi postaciami żyjącymi na rozsypujących się w proch stronach, których kolor mam do tej pory na palcach. Jeszcze jako mały dzieciak nauczyłem się zasypiać, opowiadając mamie w półmroku pokoju, co takiego zdarzyło się w ciągu dnia, co spotkało mnie w szkole, czego nowego się nauczyłem. Nie mogłem usłyszeć jej głosu ani poczuć jej dotyku, ale jej aura i ciepło obecne były w każdym zakątku mieszkania, a ja, podzielając wiarę tych, którzy mogą jeszcze zliczyć swój wiek na palcach obu rąk, wiedziałem, że wystarczy zamknąć oczy i zacząć mówić do mamy, a ona, gdziekolwiek by się znajdowała, na pewno mnie usłyszy. Tata siedząc w pokoju jadalnym, słyszał mnie czasami i płakał skrycie.

Pamiętam, że tego czerwcowego dnia obudził mnie mój własny krzyk. Serce łomotało mi tak, jakby dusza chciała wyrwać się z piersi i uciec schodami w dół. Tata przybiegł natychmiast i wystraszony, przytulił mnie do siebie, usiłując uspokoić.

– Nie mogę przypomnieć sobie jej twarzy. Nie mogę przypomnieć sobie twarzy mamy – wyszeptałem bez tchu.

Tata objął mnie jeszcze mocniej.

– Nie bój się, Danielu, spokojnie. Ja pamiętam za nas obu.

Spojrzeliśmy na siebie, szukając słów, które nie istniały. Po raz pierwszy zdałem sobie sprawę, że mój ojciec starzeje się, a jego oczy, te zawsze przymglone i zagubione oczy, nieustannie patrzą wstecz.

Moje serce również skradł :D Ale inne powieści Zafona jeszcze przede mną...

Podobno „Cień wiatru” ma właśnie „to coś”, co sprawia, że nie da się nie kochać tej powieści. Na własnej skórze jeszcze tego nie sprawdziłam, ale na pewno nie daruję sobie tej lektury.