Dennis Lehane - Wypijmy, nim zacznie się wojna

8.01.2015

Autor: Dennis Lehane

Tytuł: Wypijmy, nim zacznie się wojna

Tytuł oryginału: A drink before the war

Tłumaczenie: Marta Klimek-Lewandowska

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Rok wydania: 2010

Liczba stron: 256
Cykl: Patrick Kenzie / Angela Gennaro, tom 1.

Minęło już trochę czasu odkąd po raz ostatni miałam okazję spotkać się z piórem Dennisa Lehane’a, ale nadal bardzo dobrze pamiętam łatwość z jaką zatapiałam się w wykreowanych przez niego historiach. Do takich autorów aż chce się wracać i nie mogłam odmówić sobie przyjemności poznania kolejnej powieści amerykańskiego pisarza. Po „Rzece tajemnic”, „Wyspie skazańców”, „Mieście niepokoju” i „Nocnym życiu” przyszła pora na rozpoczęcie przygody z dwójką detektywów, którzy stali się bohaterami cyklu książek Dennisa Lehane’a.

Patrick Kenzie i Angie Gennaro podejmowali się już różnych spraw w swojej karierze – teoretycznie niewiele jest ich w stanie zaskoczyć. Gdy otrzymują zadanie odnalezienia pewnej kobiety zajmującej się sprzątaniem, która zniknęła z ważnymi dokumentami, nie powinno to budzić w nich specjalnych zastrzeżeń. Tym bardziej, że ich praca ma zostać sowicie wynagrodzona. Być może fakt, że zlecenie to pojawiło się ze strony znanego senatora, który oczywiście nie ma zamiaru zdradzać co dokładnie kryło się w skradzionych papierach, powinien dać im do myślenia, ale właściwie czym tu się przejmować? Wraz z rozwojem sprawy, dwójka detektywów będzie jednak zmuszona zastanowić się w co tak naprawdę się wpakowali i jak z tego wszystkiego wybrnąć obronną ręką. A to może nie być wcale takie łatwe, szczególnie gdy w grę wchodzą interesy ludzi, którzy nie przebierają w środkach i zrobią wszystko, by osiągnąć swój cel.

Patrick i Angie urzędują w niewielkim biurze znajdującym się w kościelnej dzwonnicy. Mężczyzna tak naprawdę w życiu nie ma niczego poza pracą – w domu nikt na niego nie czeka, a przeszłość wciska się w jego myśli w najmniej odpowiednich momentach. Jest jednak pewnym siebie facetem, (a przynajmniej taką twarz prezentuje światu) i potrafi doskonale odnajdywać się w każdej sytuacji. Jego partnerka jako detektyw uosabia siłę i stanowczość, której wielu mogłoby jej zazdrościć. W domowym zaciszu jest jednak kobietą bitą przez męża, od którego nie potrafi się uwolnić.

Dennis Lehane jak zwykle stworzył bohaterów bardzo autentycznych i wyrazistych. Prym zdecydowanie wiedzie tu Patrick - to jego, jako narratora, poznajemy najbliżej. W mniejszym stopniu, czego odrobinę żałuję, możemy wczuć się w postać Angie, a przez to chwilami będzie nam trudno zrozumieć jej postępowanie, chociażby wobec męża. Wiadomo jednak, że ocena w takich sytuacjach nigdy nie jest prosta i oczywista – to pokazuje jednak, że autor nie stara się tworzyć bohaterów idealnych, którzy zawsze podejmują trafne decyzje.

Patrick i Angie to duet raczej nie w stu procentach zgrany, bo nie brakuje między nimi ostrych wymian zdań i przytyków, ale to właśnie sprawia, że nie będziemy się w ich towarzystwie nudzić. Zresztą może to, że nie potakują sobie co chwilę i nie głaszczą się po główkach jest tajemnicą ich sukcesu. Może się też okazać, że pasują do siebie bardziej niż w pierwszej chwili nam się wydawało. Chociaż „Wypijmy, nim zacznie się wojna” to pierwsza część cyklu, to w trakcie lektury towarzyszyło mi przekonanie jakby para detektywów nie pojawiła się znikąd i miała za sobą już pewną historię. Czytelnik po prostu akurat teraz ich poznaje, ale oni znali się już wcześniej, mają jakąś przeszłość i rozwiązane sprawy. Takie, świetne w moim odczuciu, przekonanie buduje autor.

Nie pierwszy raz amerykański pisarz tworzy ciekawy (chociaż z pewnością nie tak rozbudowany jak na przykład w „Mieście niepokoju”) obraz społeczeństwa i targających nim niepokojów. Boston Lehane’a to miejsce kontrastów, które widoczne są nie tylko poszczególnych dzielnicach miasta. Na każdym kroku można się zatopić w morzu podziałów i wszechobecnej hipokryzji. Kolor skóry to tutaj tylko jeden, ale stosunkowo ważny i wyrazisty, punkt sporny. Przekonamy się, że zawsze są dwie strony medalu, tak jak i sytuacje, w których zwyczajnie brakuje dobrego rozwiązania. Żywe obrazy bostońskich miejsc i ludzi sprawiają, że bez problemu można się poczuć jakbyśmy trafili w sam środek toczące się akcji.

Nie będę ukrywała, że fabuła to w tym przypadku nie był najmocniejszy element całości. Nie brakuje tu zwrotów akcji, ale nie mogę ich nazwać niespodziewanymi. Były efektowne – to prawda - Lehane potrafi pisać tak, że nawet nie będąc specjalnie zaskoczonym, mocno się w kolejne wydarzenia angażujemy, ale zaskakujących twistów trochę tutaj zabrakło. Sprawa, której podjęła się dwójka detektywów i wszystko co w związku z nią działo się na kartach książki nie wywołały we mnie pełnego niedowierzania westchnienia, ale nie oznacza to, że nudziłam się w trakcie lektury. Na to Lehane zdecydowanie nie pozwala, szczególnie gdy zaczniemy zastanawiać się nad poruszanymi przez niego, niby gdzieś w tle, problemami, próbując wymyślić odpowiedzi, nawet gdy pytania nie pojawiają się bezpośrednio.

Ponowne spotkanie z prozą Dennisa Lehane’a nie było tak dobre jak te poprzednie, ale „Wypijmy, nim zacznie się wojna” to udany debiut, pokazujący, że pisarz ma w zanadrzu spory talent, choć niepokazany jeszcze w pełnej krasie. To również obiecujący początek cyklu i nie mam zamiaru długo opierać się przed poznaniem kolejnych spraw, jakich będą mieli okazję podjąć się Patrick Kenzie i Angie Gennaro.

Garść cytatów:

„Próżność i kłamstwo to może i negatywne zjawiska, ale także pierwsze metody samoobrony, jakie w życiu poznałem.” (s. 54)

„Po co patrzeć w lustro, na siebie we własnej popierdo…ej osobie, skoro na świecie jest tylu ludzi, od których we własnym przeświadczeniu jesteś lepszy?” (s. 112)

„Zawsze jakoś tak się dzieje, że zaczynamy dostrzegać problem, gdy „dociera pod nasze drzwi’. Dopóki przez całe dziesięciolecia ogranicza się do zaplecza, nikt nic nie zauważa.” (s. 202)

Cykl Patrick Kenzie/Angela Gennaro

[Kasia]

16 komentarze

Alicja S.8 sty 2015, 18:26:00
Jeszcze nie czytałam żadnej książki pisarza, muszę nadrobić braki :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
poppapraniec8 sty 2015, 19:51:00
Charaktery tych postaci byłoby dla mnie zachęcające do tego stopnia, żeby wziąć się za książkę. I ten realizm. Nawet zwroty akcji, których niespodziewanymi nie da się nazwać, nie zniechęcą mnie do zapoznania się z lekturą :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
K-Alinki8 sty 2015, 20:13:00
Wstyd się przyznać, ale nie miałam jeszcze okazji zapoznać się z twórczością tego autora. Za każdym razem kiedy sięgam na egzemplarz amerykańskiego autora czuję delikatne obawy, jednak po Twojej na prawdę świetnej recenzji przełamię się! :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Agata P8 sty 2015, 21:59:00
Zamierzam przeczytać w tym miesiącu :) Koleżanka mówiła mi, że w druga część bardziej jej się podobała, więc pewnie kolejny tom jest lepszy :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Wioleta Sadowska 9 sty 2015, 13:12:00
Muszę w końcu poznać prozę tego amerykańskiego pisarza.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Unknown9 sty 2015, 16:03:00
Czytałam kiedyś książkę tego pisarza i z tego co pamiętam to była całkiem ciekawa :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Scarlett10 sty 2015, 01:50:00
Nic mnie nie zaciekawiło, nie odpowiada mi tematyka.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Katarzyna K | Pasieka Kulturalna10 sty 2015, 09:17:00
Nie miałam styczności jeszcze z twórczością autora, ale okładka nie raz rzuciła mi się w oczy.Szkoda, że fabuła nie jest najmocniejsza stroną. Jestem ciekawa jak jest w innych częściach :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Beata N.10 sty 2015, 18:52:00
Raczej wybiorę inny tytuł na pierwsze spotkanie z autorem - w końcu powinno być jak najbardziej udane, a do tej książki miałabym kilka zastrzeżeń;) Ale tytuł bardzo mi się podoba...
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Unknown10 sty 2015, 21:50:00
Nie wiem czemu, ale jakoś nie ma we mnie jakiegoś szału na przeczytanie... :D
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Katarzyna11 sty 2015, 10:45:00
Nie znam twórczości autora, ale z chęcią bym poznała. Jedynie swoją przygodę zaczęłabym od innej pozycji.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi